ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1037

แมวดำมองดูหญ้าสีเขียวหม้อเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้ามันอย่างเย็นชา แถมยังทำสายตาเหยียดหยามเหมือนลูกกระตากำลังถลนล้นจอออกมาอย่างนั้นแหละ

ปลาเอย ลูกชิ้นกุ้งเอยก็ช่างเถอะ

แต่ข้าไม่มีทางกินหญ้า

（แมวเข้าไปดมหญ้าตามสัญชาตญาณ）（ไม่แน่ใจ ลองดมอีกที）（อ้าปาก）

หึม？

หญ้านี้ทำไมรสชาติแปลกๆ ไม่แน่ใจ ลองชิมดูอีกหน่อยสิ…

（องค์ชายแมวดำก้มหน้าก้มตากินหญ้า）

พอมาลิสต์ดูแล้ว อู่ชางไม่เพียงแต่กินปลาไปหนึ่งจาน ลูกชิ้นกุ้งไปหนึ่งจาน หญ้าไปหนึ่งหม้อ อาหารแมวสองซอง แล้วก็อาหารเม็ดแมวอีกด้วย…

อู่ชางที่เป็นราชาในดินแดนดินขี้เถ้านั้นเคยกินอิ่มขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ครั้งแรกเลยที่กินจนอิ่มขนาดนี้ ยังไม่ชิน อิ่มจนแทบนั่งไม่ไหวต้องไปเดินวนรอบๆ สวนเพื่อย่อยแทน…

ซู่เป่ายืนอยู่ที่ระเบียงมองแมวดําที่กำลังเดินเล่นในสวน

ซูเหอเหวินเอาหนังสือเรียนจะมาติวให้เธอ เหลือบมองแล้วถามว่า “มองอะไรอยู่？”

ซู่เป่าชี้ไปที่อู่ชางแล้วถาม “พี่ใหญ่ อันนี้เขาเรียกว่าต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาใช่ไหม？”

ซูเหอเหวิน “…”

เธอเข้าใจถูกแล้ว

**

เสวียนหลิงเดินเล่นอยู่ข้างนอกไปหลายรอบก็เลยเริ่มจะเบื่อจนต้องบิดขี้เกียจ

น่าเบื่อสุดๆ ว่าแล้วว่าเล่นกับไอ้นกตัวนั้นถึงจะสนุกที่สุด มันกลับไปดีกว่า…

อย่างน้อยมีซู่เป่าอยู่ด้วย มันคงไม่เป็นอะไรหรอก…

ใช่สิ！ ก็มีซู่เป่าอยู่ด้วยนี่ มันจะหนีทำไม？

เสวียนหลิงนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

ก็โมโหขึ้นมาทันที โมโหสุดๆ นั่นคืออาณาเขตของมันที่ได้มาจากการทำตัวน่ารักขี้อ้อนนี่ แล้วมันจะหนีทำไม？

จู่ๆ ก็มีเสียงท้องร้องดังขึ้นมา เสวียนหลิงรู้สึกหิวสุดๆ อยู่ข้างนอกสองวันมานี้ก็ฝืนกินไปแค่นิดเดียวเอง อยู่ดีๆ ก็มีความรู้สึกว่าของที่เคยกินตอนอยู่ข้างนอกนี้ทำไมถึงกินยากขนาดนี้

จู่ๆ ก็คิดถึงปลา อาหารเม็ดแมว ทอดมันกุ้ง ขนมแมวที่นายหญิงทําให้กินขึ้นมา…

พอเสวียนหลิงนึกถึงเรื่องพวกนี้ ขามันก้าวออกไปเองโดยไม่สามารถควบคุมได้เหมือนว่ามันมีความคิดเป็นของตัวเองอย่างนั้นแหละ

ปรากฏว่าสุดท้ายพอกลับมาก็เห็นแมวดำมาเดินเล่นอยู่ในสวน

กลิ่นอายของผู้ชนะปะทะหน้า แค่แวบเดียวเสวียนหลิงก็ขนลุกหมดแล้ว！

มันนอนพาดอยู่บนกำแพงและเบิกตากว้างเหมือนกระดิ่ง

จู่ๆ มันก็ลังเลขึ้นมาแล้วจ้องไปที่แมวดำพลางถอยไปด้วย แล้วก็รีบวิ่งหนีไปที่ห้องของซู่เป่าทันที

เสี่ยวอู่ส่งเสียงผิดหวัง “เหล่าลิ่วแย่แล้วๆ พังแฮ่ะ！”

ในห้อง ซู่เป่าที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ได้ยินเสี่ยวอู่แร็ปโย่วอยู่ที่ระเบียงก็ถึงกับปวดหัว ระหว่างปวดหัวอยู่ก็เห็นเงากระโจนเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

“เอ๊ะ เสียวหลิง？ กลับมาแล้วเหรอ？”

เสวียนหลิงทำตัวแบ๊วและน้อยใจทันที ร้องเหมียวๆ และถูๆ ที่เท้าของซู่เป่า แถมยังใช้หางเกี่ยวน่องของเธอไว้แล้วก็เดินบิดไปมา

นายหญิงซูถือขนมว่างที่ตัวเองทำมาพอดี พอเห็นเสวียนหลิงก็ส่งเสียงเอ๊ะ “เสวียนหลิงกลับมาแล้วเหรอ？ กินข้าวหรือยัง？”

เสวียนหลิงมองตาปริบๆ ไปที่นายหญิงซูแล้วก็ไปถูๆ ที่เท้าของเธอ พลางร้องเหมียวๆ เหมือนกำลังน้อยใจและบิดหางไปมาไปด้วย

นายหญิงซูเข้าใจแล้ว “หมายถึงยังไม่ได้กินใช่ไหม…แต่ว่าปลาและลูกชิ้นกุ้งของเธออู่ชางกินไปหมดแล้ว วัตถุอย่างอื่นก็ไม่เหลือแล้วด้วย…งั้นเดี๋ยวฉันไปทำอกไก่ต้มให้กินละกันนะ！”

เสวียนหลิง “…”

แม่ง！ มาแย่งอาณาเขตมันไม่พอยังจะมาแย่งข้าวกินอีก แต่ที่สำคัญคือมันยังสู้ไม่ไหว？！

เสวียนหลิงกำลังจะไปฟ้องซู่เป่า แต่กลับเห็นว่าแมวดำขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้ มันไปนอนพาดอยู่บนหน้าต่าง ดูท่าทางเหมือนพร้อมจะซุ่มโจมตีมันอย่างนั้นแหละ

เสวียนหลิงกระโดดขึ้นไปแล้วเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของซู่เป่าได้ก่อน

แมวดำทำหน้าเย็นชาใส่ เปลี่ยนจากท่าซุ่มเป็นท่านั่งยองๆ แถมยังจ้องเขม็งมาที่เสวียนหลิงแบบเย็นชาสุดๆ

เสวียนหลิงมีความคิดชั่วร้ายแวบเข้ามาก็เลยเอ่ยปาก “มาดิ！ แน่จริงก็มาดิ！”