ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1038

พอเสวียนหลิงโพล่งประโยคนี้ออกไป ขนาดตัวเองก็ยังงง

ปกติมันร้องแค่เหมียวๆ ซู่เป่าก็พอจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร ไม่ได้มีอุปสรรคด้านภาษา

แต่มันก็เพิ่งจะพูดภาษาแมวจริงๆ จังๆ แบบนี้ได้ครั้งแรกเหมือนกัน ขนาดตัวเองยังช็อกเลย

ซู่เป่าประหลาดใจ “แกพูดได้ด้วยเหรอ？”

นี่มัน…โดนอู่ชางบีบจนเจอศักยภาพ？！

เฮ้อ ถ้ารู้ตั้งแต่ทีแรก ตอนเจอกันครั้งแรกก็น่าจะพาอู่ชางกลับมาด้วย

ซูเหอเหวินเหลือบมองแมวดําและเสวียนหลิง

พูดได้เหรอ？

ทำไมเขาถึงไม่ได้ยิน ได้ยินแค่เสียงแมวร้องปกตินี่ แต่แค่โทนเสียนอาจจะเปลี่ยนไม่เหมือนปกติ…

ซูเหอเหวินแอบจำการออกเสียงของภาษาแมว คิดไปคิดมาจากนั้นก็หยิบสมุดออกมาวาดสัญลักษณ์ที่คิดขึ้นมาเองในสมุด

สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือซูเหอเหวินเด็กเนิร์ดสายศิลป์คนนี้ได้เขียนชุดพินอินภาษาแมวในเวลาต่อมา…

ซู่เป่าลูบหัวเสวียนหลิงแล้วก็พูดว่า “แกหนีไปไหนเนี่ย？ เดี๋ยวแนะนำให้นะ นี่คืออู่ชางนะ เป็นราชาแห่งดินแดนดินขี้เถ้า”

“อู่ชางราชาแมวผี รู้จักแมวผีใช่ไหม？”

เสวียนหลิง “…” เหอะ ไม่เคยได้ยินเลย

ซู่เป่าพูดต่อ “ต่อไปนี้ยังไงพวกแกก็ต้องร่วมมือกันอยู่ดี มาๆ มาทําความรู้จักกันเถอะ”

อู่ชางยิ้มเยาะ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่เป็นเพื่อนกับแมวตัวอื่นตามใจชอบหรอกนะ”

เสวียนหลิงหลบอยู่ในอ้อมแขนของซู่เป่าก็แซะกลับไปว่า “แกคิดว่าฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับแกหรือไง？”

อู่ชางทำหน้าบึ้งและเย็นชา

“แน่จริงคืนนี้อย่าออกจากบ้านสิ” มันเยาะเย้ยอย่างเย็นชาด้วยเสียงต่ำๆ

เสวียนหลิง “หึ ได้ คืนนี้ฉันจะไม่ออกจากบ้าน ฉันจะซุกอยู่ในอ้อมแขนของนายหญิงน้อย แกจะทำไม？”

อู่ชาง “…”

ปัญญาอ่อน！

ข้าไม่มาเล่นกับแมวปัญญาอ่อนแบบนี้หรอก

แมวดำหันหลังไปอย่างภาคภูมิ แล้วก็กระโดดลงจากระเบียงแตะพื้นเบาๆ

จากนั้นก็เดินเล่นต่อ

เสวียนหลิงหันไปหาซู่เป่า น้ำตาคลอเบ้า “งือ เป่า มันแกล้งฉัน”

“ฉันทำอะไรผิดเหรอ ทำไมมันต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย งือๆๆๆ！”

เสี่ยวอู่ “…” ถุย หน้าไม่อายจริงๆ

ซู่เป่าลูบที่หัวของเสวียนหลิงเพื่อปลอบใจมัน พลางอ่านหนังสือทำการบ้านและถามไปด้วยว่า “สองวันมานี้แกไปไหนมาเนี่ย？”

เสวียนหลิงเขินไม่กล้าบอกไปว่าตัวเองรู้สึกถึงอันตรายก็เลยหนี

แววตาของมันกระพริบเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลางวันแล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “ฉันไปบำเพ็ญมา แถมฉันยังเจอผีร้ายตัวหนึ่งด้วยนะ！”

มันเล่าเรื่องเมื่อตอนกลางวันรวมถึงบทสนทนาของหลี่เมิ่งและแม่ด้วย

ถึงแม้ว่าลูกสะใภ้จะไม่ได้เป็นที่พอใจสำหรับพวกเขา แต่ตระกูลซูกลับบอกว่าจะมาแสดงความยินดี แล้วจะไม่ให้มีความสุขได้ยังไงล่ะ？

หลี่เมิ่งยิ่งดีใจใหญ่ ที่แรกตระกูลซูไม่ได้จะมา วันหมั้นเธอยังถามซุนไห่หยางอยู่เลยว่า ตอนแต่งงานเราจะเชิญตระกูลซูไหม？

ซุนไห่หยางบอกว่า ตามมารยาทตระกูลซุนก็ต้องส่งการ์ดเชิญไปยังตระกูลซูอยู่แล้ว แต่ปกติแล้วตระกูลซูจะไม่มา

ในตอนนั้นหลี่เมิ่งค่อนข้างผิดหวัง ภูมิหลังของตระกูลซุนก็ไม่เลวนี่แถมยังมีการทำธุรกิจกับตระกูลซูอยู่บ้างด้วย

แต่ตระกูลซูไม่มาก็ถือว่าปกตินะ เพราะไม่งั้นถ้าใครเชิญตระกูลซูแล้วต้องไปหมดก็คงไม่ต้องทำการทำงานอะไรแล้วล่ะ วันๆ เอาแต่ไปงานเลี้ยงก็พอ

แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้ตระกูลซูจะมาด้วย！

ในห้องเจ้าสาว แม่ของหลี่เมิ่งสวมเครื่องประดับให้หลี่เมิ่งไปพลางพูดอย่างมีความสุขไปด้วยว่า “ไม่นึกเลยว่าลูกแต่งงานแล้วตระกูลซูจะมาด้วย！เป็นเกียรติจริงๆ！”

หลี่เมิ่งยิ้มไม่หุบเลย “ใช่ๆ หนูนี่ดาวนำโชคชัดๆ！การที่ตระกูลซุนได้หนูเป็นลูกสะใภ้เนี่ยถือเป็นบุญหัวพวกเขาเลยนะ！”

แม่ของหลี่เมิ่งพยักหน้าเห็นด้วย “เฮ้อ ตระกูลซูนี่รวยกว่าตระกูลซุนไม่รู้ตั้งกี่เท่า ตระกูลซูมีลูกชายแปดคน ถ้าลูกสามารถแต่งงานกับหนึ่งในนั้นได้คงจะดีสุดๆ…”

เสียดาย ไม่ทันแล้ว

“แต่ไม่เป็นไร วันนี้ตระกูลซูมาร่วมงานด้วยนั้นก็ถือเป็นความมั่นใจที่สุดของเราแล้ว！”

“เดี๋ยวซุนไห่หยางมาก็เพิ่มค่าสินสอดไปอีกยี่สิบล้าน โอเคไหม？ รวมถึงรถสปอร์ตคันนั้นด้วยต้องซื้อให้ได้นะ！ ถ้าเขาไม่ยอม ลูกก็ไม่ต้องแต่ง”

ตระกูลซูมาขนาดนี้แล้ว ตระกูลซุนไม่มีทางยอมเสียหน้าใหญ่ขนาดนั้นหรอก

จะไม่ให้สินสอดสองพันล้านงั้นเหรอ？

อย่างน้อยก็ต้องขูดรีดมาได้สักร้อยล้าน ไม่งั้นลูกสาวของเธอหน้าตาดีขนาดนี้ต้องมาแต่งงานกับซุนไห่หยางที่หน้าตาธรรมดาๆ แบบนี้ก็ขาดทุนน่ะสิ