ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 104

ใบหน้าของทุกคนดูตื่นตกใจ

เจ้าหญิงน้อยอันเป็นที่รักของตระกูลซูเป็นลูกสาวของเทพแห่งสงครามจริงเหรอ!

ในหัวของคุณท่านมู่และนายหญิงมู่กำลังปั่นป่วน

เมื่อสองวันก่อนซูอีเฉินบอกว่าเขาพาซู่เป่าไปรู้จักญาติ...และตอนนี้มู่กุยฝานบอกว่าซู่เป่าเป็นลูกสาวของเขา...

ดังนั้น ครอบครัวที่พาไปรู้จักไม่ใช่คุณชายสี่ของตระกูลมู่ แต่เป็นมู่กุยฝาน!

คุณท่านมู่และนายหญิงมู่รู้สึกหวั่นใจเป็นอย่างมาก...

จบแล้ว จบแล้ว!

ที่มู่กุยฝานทำร้ายนั่นคือทำร้ายจริง ๆ ไม่มีการล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้พวกเขาทำร้ายเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ

เสียงของคุณท่านซูสั่นเทา “เดี๋ยวก่อน... อย่าเพิ่งตกใจไป! ผู้ที่ไม่รู้คือผู้ที่ไม่ผิด พวกเราก็เป็นญาติสนิทของเขาเช่นกัน...”

นายหญิงมู่ “ใช่ ใช่!”

ทั้งสองดูลนลาน

สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างสูงของมู่กุยฝานที่กำลังอุ้มเจ้าแก้มก้อนหลังตรงด้วยมือเพียงข้างเดียว

เขาสวมชุดสีดำพร้อมกับแขนอันทรงพลัง ขณะที่ซู่เป่าสวมชุดกระโปรงสีขาวที่ดูนุ่มนวลและน่ารัก

การรวมการของสองคนนี้ทำเอาผู้คนหัวใจเต้นรัว ซึ่งเป็นสิ่งที่ดูน่ารักมาก ๆ

มู่กุยฝานยื่นมือออกไปจับคางของซู่เป่า แล้วยิ้มขึ้นมาทันที “เจ้าตัวเล็ก เรียกพ่อสิ!”

ซู่เป่า “...”

“เมื่อกี้พ่อหล่อหรือเปล่า หืม”

ซู่เป่า “...”

ซูอีเฉินที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดใดออกมา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่คุ้นเคยอยู่แล้วไหม

เจ้าแก้มก้อนมองไปที่ชายร่างสูงและหล่อเหลาด้วยความงงงวย และรู้สึกว่าพ่อคนนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก

แต่แม่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า เมื่อผู้อื่นอยากได้รับการชมเชยก็อย่าตระหนี่คำชม คำพูดคุณเพียงคำเดียวอาจเปลี่ยนชีวิตคนคนหนึ่งได้

ซู่เป่าจึงยื่นมือออกและยกนิ้วให้เขา “หล่อค่ะ หล่อมาก หล่อที่สุดเลย!”

มู่กุยฝานผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มอย่างอ่อนโยน

เจ้าแก้มก้อนนี่...ทำเอาเขาอยากอาหารขึ้นมาเลย

“บอกพ่อสิ ทำไมเมื่อกี้พวกเขาถึงรังแกหนู” มู่กุยฝานเหลือบมองคนในตระกูลมู่อย่างเฉยเมย

แม้ว่าเมื่อครู่นี้จะทำร้ายพ่อบ้านจางไปทีหนึ่ง แต่หนึ่งหลาก็นับเป็นหนึ่งหลา เรื่องของพ่อบ้านจางก็ส่วนพ่อบ้านจาง ตระกูลมู่ก็ส่วนตระกูลมู่

ถ้าแยกย่อยไปอีก คุณท่านก็คือคุณท่าน นายหญิงก็คือนายหญิง

ไม่มีอะไรเสียเปรียบเลยสักนิด

ซู่เป่าก็มีความมุมานะเช่นกัน หลังจากอาศัยอยู่ในตระกูลซูในช่วงระยะเวลาหนึ่ง คำศัพท์กับตรรกะของเธอก็สมบูรณ์แบบ และการแสดงออกของเธอก็ชัดเจนขึ้นทุกวัน

“คุณย่าตระกูลมู่เชิญพวกเรามางานวันเกิด แต่เขาไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปและให้พวกเรานั่งที่นั่น”

ซู่เป่าชี้ไปที่มุมมืดด้านข้างประตูใหญ่

“ลุงใหญ่โกรธ และซู่เป่าก็บอกว่าคุณลุงพ่อบ้านคนนั้นไม่มีมารยาทเลย ลุงใหญ่ก็เลยแก้คำพูดให้ใหม่และบอกว่าเขาไม่ได้รับการศึกษา”

“จากนั้นคุณลุงพ่อบ้านก็โกรธและแอบผลักซู่เป่าล้ม”

เจ้าแก้มก้อน: พูดแบบนั้นมาทำไมน่ะเหรอ ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด มีขาให้กอดก็ต้องรีบเข้าไปกอดหน่อยไหม

เธอยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมา และรีบบ่นว่า “ซู่เป่าล้มลงจนก้นแบะ และมือก็เป็นรอยแดงด้วยค่ะ!”

ดวงตาของมู่กุยฝานค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เขาจับมือของซู่เป่า ค่อย ๆ ลูบข้อมือที่แดงก่ำของเธอด้วยนิ้วที่เป็นข้อกระดูก

“แล้วยังไงต่อ” มู่กุยฝานถามอย่างยิ้มเยาะ

คนในตระกูลมู่รู้สึกหวาดกลัวมากจนพวกเขาต้องรีบอธิบายโดยเร็ว

ใครจะคิดว่าดวงตาที่เย็นชาของมู่กุยฝานนั้นน่ากลัวจนไม่พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ซู่เป่าพูดต่อไป “หลังจากนั้นคุณย่าตระกูลมู่ก็ขอให้ซู่เป่าขอโทษคุณลุงพ่อบ้าน ถ้าไม่ขอโทษก็จะไม่อนุญาตให้เราไปค่ะ”

มู่กุยฝาน “หนูขอโทษหรือเปล่า”

ซู่เป่าพยักหน้า “ให้หนูขอโทษกับผีสิคะ”

ความเย็นชาในดวงตาของมู่กุยฝานหายไปในทันทีและเผยให้เห็นรอยยิ้ม “อืม ไม่เลว”

เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

ภารกิจนี้ค่อนข้างยาก และเวลาที่จะกลับไปจิงตูก็ช้ากว่าที่เขาคาดไว้หนึ่งชั่วโมง

เขารีบขับรถไปทันทีหลังจากลงจากเครื่อง ในใจสงสัยว่าเจ้าแก้มก้อนมาถึงตระกูลมู่แล้วหรือยัง ดังนั้นเขาจึง ‘เชื่อมโยง’ คอยสังเกตตระกูลมู่

กลับกลายเป็นว่าพวกเขากำลังขวางซู่เป่าและอบรมสั่งสอนลูกสาวแทนเขา

เมื่อมองไปที่ความเย็นชาของมู่กุยฝาน ก็จะสามารถเห็นความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา

นายหญิงมู่รีบพูด “โอ้ย เข้าใจผิด เข้าใจผิด! เราไม่รู้เรื่องนี้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของพ่อบ้านจาง!...”

มู่กุยฝานเยาะเย้ย “อ้อ คนที่บอกว่าจะอบรมสั่งสอนลูกสาวผมคนนั้น ไม่ใช่คุณใช่ไหม”

นายหญิงมู่สำลักทันที “ย่า ย่า ย่าไม่ได้หมายความอย่างนั้น...”

เธอรู้สึกอึดอัดใจมาก เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นญาติผู้ใหญ่ แต่กลับต้องยอมจำนนต่อคนรุ่นหลัง

คุณท่านมู่จ้องไปที่นายหญิงมู่ และแสร้งทำเป็นโกรธ “ดูสิ่งโง่ ๆ ที่คุณทำสิ! ไม่ทันได้เข้าใจอะไรก็ด่วนสรุปไปก่อน”

นายหญิงมู่ “ใช่ ๆ ๆ!”

คุณท่านมู่ยิ้ม “เสี่ยวฝาน คุณย่าของหลานเลอะเลือน หลานอย่าไปถือโทษเธอเลย...”

แววตาที่เย็นชาของมู่กุยฝานมองต่ำ “แก่หงำเหงือก กำลังตบตาใครอยู่ล่ะ”

นายหญิงมู่กลั้นหายใจและทำได้เพียงขอโทษท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จ้องมองอยู่ “ย่าขอโทษ! เป็นความผิดของยัยแม่เฒ่าอย่างย่าเอง!”

มู่กุยฝานเย้ยหยันและมองไปที่ซู่เป่า “ว่าไง พอใจเหรอยัง”

หากลูกสาวของเขาพูดว่าไม่พอใจ

เขาก็จะให้พวกเขาขอโทษอีกครั้ง

ขอโทษจนกว่าซู่เป่าจะพอใจ!

คนในตระกูลมู่มองไปที่ซู่เป่าอย่างประหม่า ซู่เป่าพยักหน้าและพูดว่า “อื้ม แต่ซู่เป่าไม่ได้อยากพูดว่าไม่เป็นไรค่ะ”

มู่กุยฝานเม้มริมฝีปาก “อื้ม งั้นก็ไม่ต้องพูด”

นายหญิงตระกูลมู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ซู่เป่าเป็นเด็กน้อยน่ารักที่ใจดีจริง ๆ! ดูสิ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ว่าพ่อหนูคือเสี่ยวฝาน ถ้าบอกเร็วกว่านี้ย่าจะไปทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้ได้ยังไง!”

คุณท่านมู่เองก็ยิ้มอย่างอบอุ่น “มหันตภัยมาเยือนคนอยู่บ้านเดียวกันจริง ๆ ครอบครัวหนึ่งไม่รู้จักอีกครอบครัวหนึ่ง!”

ใบหน้าที่เหยียดหยามและหยิ่งยโสของพวกเขาก่อนหน้านี้หายไป เหลือแต่การรีบประจบเอาใจ

นายหญิงมู่ยิ้มและยื่นมือไปหาซู่เป่า “โถ่ หลานที่แสนดีของย่าทวด! มาให้ย่าทวดกอดหน่อยเร็ว!”

คุณท่านมู่ถอนหายใจด้วยความใจหาย “พริบตาเดียวเราก็มีเหลนที่โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ครอบครัวเราผ่านมาถึงสี่ชั่วอายุคนแล้ว ช่างเป็นสิริมงคลอันยิ่งใหญ่ในชีวิตนี้จริง ๆ”

พวกเขายิ้มให้ซู่เป่าโดยหวังว่าซู่เป่าจะเรียกพวกเขาว่าปู่ทวดและย่าทวด...ด้วยวิธีนี้ คืนนี้ทุกอย่างก็จะผ่านไป!

น่าเสียดายที่ซู่เป่าไม่แม้แต่จะมองมาที่พวกเขา หันหน้าหนีพร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัดออกมา

“ซู่เป่าไม่ได้อยากได้พวกคุณมาเป็นคุณปู่ทวดคุณย่าทวด!”

ซู่เป่าหักข้อนิ้วและคิดกับตัวเอง: คุณปู่กวนบอกว่าหลานชายของมู่หมิงหย่วนชื่อมู่กุยฝาน ส่วนมู่กุยฝานคือพ่อของเธอ...พ่อของพ่อเรียกว่าปู่ ส่วนปู่ของพ่อเรียกว่าปู่ทวด

ดังนั้นปู่ทวดของเธอจึงควรเป็นมู่หมิงหย่วนสิถึงจะถูก

“คุณปู่ทวดกับคุณย่าทวดของหนูเสียแล้ว” ซู่เป่าพูด “ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณเลย”

คุณปู่กวนเคยพูดในวันนั้นว่า คุณปู่ทวดมู่หมิงหย่วนโดนแก้แค้นที่ถูกเปิดโปงในฐานะสายลับ คุณย่าทวด คุณปู่ คุณย่าจึงเสียชีวิตทั้งหมด

และพ่อหนีออกไปได้

สีหน้าของคุณท่านมู่และนายหญิงมู่นิ่งค้างไปเล็กน้อย และพูดแบบเขิน ๆ ว่า “คุณปู่ทวดของหนูเป็นพี่ชายของฉันเอง ดังนั้นฉันก็เลยเป็นคุณปู่ทวดของหนูด้วย!”

ซู่เป่ามองไปที่มู่กุยฝานด้วยความสงสัย

มู่กุยฝานมองลงมาที่เธอและอธิบายด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณปู่ทวดของลูกเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง”

และจู่ ๆ ซู่เปาเข้าใจในทันที “งั้นพวกเขาก็ปลอมน่ะสิคะ”

มู่กุยฝานพอใจมากกับคำว่าปลอม และพยักหน้ายืนยัน “ถูกต้อง”

คนรอบข้างประหลาดใจเป็นอย่างมาก และต่างก็มองหน้ากัน

คุยกันมาตั้งนาน จริง ๆ แล้วตระกูลมู่กับเทพแห่งสงครามไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยงั้นเหรอ

สีหน้าของนายหญิงมู่และคุณท่านมู่ดูข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่มากขึ้นเรื่อย ๆ

พูดได้ยังไงว่าไม่เกี่ยวข้องกัน เป็นลูกพี่ลูกน้องกันนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกันหรอกเหรอ

ตอนนี้มู่กุยฝานไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็นแล้ว หลานชายที่ดีเช่นนี้ จะพลาดโอกาสไปไม่ได้แล้ว...