ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 104

ใบหน้าของทุกคนดูตื่นตกใจ

เจ้าหญิงน้อยอันเป็นที่รักของตระกูลซูเป็นลูกสาวของเทพแห่งสงครามจริงเหรอ!

ในหัวของคุณท่านมู่และนายหญิงมู่กำลังปั่นป่วน

เมื่อสองวันก่อนซูอีเฉินบอกว่าเขาพาซู่เป่าไปรู้จักญาติ...และตอนนี้มู่กุยฝานบอกว่าซู่เป่าเป็นลูกสาวของเขา...

ดังนั้น ครอบครัวที่พาไปรู้จักไม่ใช่คุณชายสี่ของตระกูลมู่ แต่เป็นมู่กุยฝาน!

คุณท่านมู่และนายหญิงมู่รู้สึกหวั่นใจเป็นอย่างมาก...

จบแล้ว จบแล้ว!

ที่มู่กุยฝานทำร้ายนั่นคือทำร้ายจริง ๆ ไม่มีการล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้พวกเขาทำร้ายเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ

เสียงของคุณท่านซูสั่นเทา “เดี๋ยวก่อน... อย่าเพิ่งตกใจไป! ผู้ที่ไม่รู้คือผู้ที่ไม่ผิด พวกเราก็เป็นญาติสนิทของเขาเช่นกัน...”

นายหญิงมู่ “ใช่ ใช่!”

ทั้งสองดูลนลาน

สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างสูงของมู่กุยฝานที่กำลังอุ้มเจ้าแก้มก้อนหลังตรงด้วยมือเพียงข้างเดียว

เขาสวมชุดสีดำพร้อมกับแขนอันทรงพลัง ขณะที่ซู่เป่าสวมชุดกระโปรงสีขาวที่ดูนุ่มนวลและน่ารัก

การรวมการของสองคนนี้ทำเอาผู้คนหัวใจเต้นรัว ซึ่งเป็นสิ่งที่ดูน่ารักมาก ๆ

มู่กุยฝานยื่นมือออกไปจับคางของซู่เป่า แล้วยิ้มขึ้นมาทันที “เจ้าตัวเล็ก เรียกพ่อสิ!”

ซู่เป่า “...”

“เมื่อกี้พ่อหล่อหรือเปล่า หืม”

ซู่เป่า “...”

ซูอีเฉินที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดใดออกมา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่คุ้นเคยอยู่แล้วไหม

เจ้าแก้มก้อนมองไปที่ชายร่างสูงและหล่อเหลาด้วยความงงงวย และรู้สึกว่าพ่อคนนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก

แต่แม่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า เมื่อผู้อื่นอยากได้รับการชมเชยก็อย่าตระหนี่คำชม คำพูดคุณเพียงคำเดียวอาจเปลี่ยนชีวิตคนคนหนึ่งได้

ซู่เป่าจึงยื่นมือออกและยกนิ้วให้เขา “หล่อค่ะ หล่อมาก หล่อที่สุดเลย!”

มู่กุยฝานผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มอย่างอ่อนโยน

เจ้าแก้มก้อนนี่...ทำเอาเขาอยากอาหารขึ้นมาเลย

“บอกพ่อสิ ทำไมเมื่อกี้พวกเขาถึงรังแกหนู” มู่กุยฝานเหลือบมองคนในตระกูลมู่อย่างเฉยเมย

แม้ว่าเมื่อครู่นี้จะทำร้ายพ่อบ้านจางไปทีหนึ่ง แต่หนึ่งหลาก็นับเป็นหนึ่งหลา เรื่องของพ่อบ้านจางก็ส่วนพ่อบ้านจาง ตระกูลมู่ก็ส่วนตระกูลมู่

ถ้าแยกย่อยไปอีก คุณท่านก็คือคุณท่าน นายหญิงก็คือนายหญิง

ไม่มีอะไรเสียเปรียบเลยสักนิด

ซู่เป่าก็มีความมุมานะเช่นกัน หลังจากอาศัยอยู่ในตระกูลซูในช่วงระยะเวลาหนึ่ง คำศัพท์กับตรรกะของเธอก็สมบูรณ์แบบ และการแสดงออกของเธอก็ชัดเจนขึ้นทุกวัน

“คุณย่าตระกูลมู่เชิญพวกเรามางานวันเกิด แต่เขาไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปและให้พวกเรานั่งที่นั่น”

ซู่เป่าชี้ไปที่มุมมืดด้านข้างประตูใหญ่

“ลุงใหญ่โกรธ และซู่เป่าก็บอกว่าคุณลุงพ่อบ้านคนนั้นไม่มีมารยาทเลย ลุงใหญ่ก็เลยแก้คำพูดให้ใหม่และบอกว่าเขาไม่ได้รับการศึกษา”

“จากนั้นคุณลุงพ่อบ้านก็โกรธและแอบผลักซู่เป่าล้ม”

เจ้าแก้มก้อน: พูดแบบนั้นมาทำไมน่ะเหรอ ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด มีขาให้กอดก็ต้องรีบเข้าไปกอดหน่อยไหม

เธอยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมา และรีบบ่นว่า “ซู่เป่าล้มลงจนก้นแบะ และมือก็เป็นรอยแดงด้วยค่ะ!”

ดวงตาของมู่กุยฝานค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เขาจับมือของซู่เป่า ค่อย ๆ ลูบข้อมือที่แดงก่ำของเธอด้วยนิ้วที่เป็นข้อกระดูก

“แล้วยังไงต่อ” มู่กุยฝานถามอย่างยิ้มเยาะ

คนในตระกูลมู่รู้สึกหวาดกลัวมากจนพวกเขาต้องรีบอธิบายโดยเร็ว

ใครจะคิดว่าดวงตาที่เย็นชาของมู่กุยฝานนั้นน่ากลัวจนไม่พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ซู่เป่าพูดต่อไป “หลังจากนั้นคุณย่าตระกูลมู่ก็ขอให้ซู่เป่าขอโทษคุณลุงพ่อบ้าน ถ้าไม่ขอโทษก็จะไม่อนุญาตให้เราไปค่ะ”

มู่กุยฝาน “หนูขอโทษหรือเปล่า”

ซู่เป่าพยักหน้า “ให้หนูขอโทษกับผีสิคะ”