ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1049

ที่ดินแดนดินขี้เถ้า

มีชายคนหนึ่งเดินไปเดินมาอยู่ในป่าแห่งดินแดนดินขี้เถ้า

ซึ่งคนๆ นั้นก็คือมู่กุยฝานนั่นเอง

เขาต้องการที่จะไปยังยมโลกสักครั้ง

คราวนี้เขาสามารถทะลุผ่าน “ฟิลม์ถนอมอาหาร” ที่อยู่ในถ้ำมาได้เป็นชั้นๆ มาได้แล้ว จนสุดท้ายเหลือเดินอีกแค่ก้าวเดียวเขาก็จะสามารถเข้าไปในยมโลกได้แล้ว

แต่เขาก็พอจะรู้ว่าถ้าเข้าไปตรงๆ แบบนี้ เขาอาจจะไม่มีวันได้กลับมาเพราะตูซื่อหวังคงรู้ตัวแน่ๆ

เพราะฉะนั้นมูกุยฝานก็เลยกะว่าจะใช้ทางลัดโดยผ่านทางดินแดนดินขี้เถ้าแทน

เขารู้สึกว่าตัวเองเดินมานานมากแล้ว แต่ท้องฟ้าก็ยังเป็นท้องฟ้าเดิมอยู่ แถมในป่าก็ยังคงเป็นป่าเดิม เขาไม่สามารถใช้วิธีการทั่วไปในการดูทิศทางเหมือนในโลกมนุษย์ได้เพราะมันไม่ได้ผลกับที่นี่

มู่กุยฝานขมวดคิ้วกลับไปปีนต้นไม้อีกครั้ง

ตามคำอธิบายของซู่เป่าแล้ว มันน่าจะมีป่าลึกที่สูงมากอยู่ ต้นไม้หนึ่งต้นสูงเท่าๆ กับอาคารสูงเลย แถมคนสิบคนรวมกันก็ไม่สามารถกอดลําต้นนี้มิดได้ ส่วนใบไม้ก็ควรจะมีสีเขียวชอุ่ม

แต่ไม่ว่าเขาจะเดินมานานแค่ไหน นอกจากสีเทาแล้วเขาก็ไม่เห็นสีอื่นเลย

“เดินผิดทางเหรอ？” มู่กุยฝานสงสัย

เขาปีนลงจากต้นไม้ ทำให้มีดินขี้เถ้าเปื้อนบนตัวเขามากกว่าเดิม

ชื่อเสียงของดินแดนดินขี้เถ้านี้นั้นตอนนี้เขาได้เห็นเต็มตาแล้ว

มองไปก็เห็นแต่สีเทาสุดลูกหูลูกตา ราวกับเดินเข้าไปในภาพวาดน้ำหมึกอย่างนั้นแหละ ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งทําให้สงสัยว่าตัวเองไม่ใช่คนสามมิติหรือเปล่า แต่เป็นคนสองมิติที่อยู่ในภาพวาดแทน

พอหลงทางอีกครั้ง มู่กุยฝานเลยไปพิงอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วหยิบขวดน้ำออกมาแล้วจิบน้ำช้าๆ

ณ ขณะนั้นเอง จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเหมียวๆ

มีเงาสีเทาวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“แมวเหรอ？！”

มู่กุยฝานดีใจ รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่ตามมันไป！

ไม่รู้ว่าไล่ตามไปนานแค่ไหนแล้ว แต่บนตัวของเขามีดินขี้เถ้าเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาปัดออกแทบไม่ทัน

ส่วนแมวที่วิ่งอยู่ข้างหน้านั้นมีรูปร่างสง่างาม สิ่งที่ต่างจากมู่กุยฝานก็คือมันกระโดดข้ามพุ่มไม้อย่างชาญฉลาด แถมฝุ่นขี้เถ้าเหล่านั้นที่ดูเหมือนล้อมรอบมันไว้เหมือนดวงดาว แต่กลับไม่โดนตัวมันเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่ามันจะไม่พอใจเล็กน้อยเพราะหางของมันชูขึ้น แถมยังมองย้อนไปที่มนุษย์ที่ตามมาหลอกหลอนอยู่ได้

“รอด้วย！” มู่กุยฝานตะโกน

แมวที่นี่ไม่ธรรมดาแน่ๆ ยังไงมันก็น่าจะฟังรู้เรื่อง

แต่แมวที่อยู่ข้างหน้ากลับวิ่งเร็วกว่าเดิมซะงั้น

จู่ๆ มู่กุยฝานก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวเอาปลาแห้งให้！”

ปรากฏฝีเท้าของแมวที่อยู่ข้างหน้ากลับวิ่งช้าลงซะงั้น

มันหันหัวกลับมาแล้วจ้องมาที่มู่กุยฝานอย่างระมัดระวัง

มู่กุยฝานหยิบถุงซิปล็อกที่ปิดสนิทออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วหยิบปลาแห้งตัวเล็กๆ ออกมา

เขานั่งยองๆ ข้อศอกอยู่บนเข่าแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย “นี่ไงปลาแห้งหนึ่งตัว แลกกับช่วยนำทางให้ฉันหน่อย？”

แมวเหมียวมองมาที่มู่กุยฝานด้วยสีหน้าเหยียดหยาม ส่งสายตาเหมือนจะสื่อว่า มนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ทำไมถึงได้ขี้งกแบบนี้กันนะ

มันใช้หางตามองไปที่ปลาแห้ง จากนั้นก็นั่งลงมองจากที่ไกลๆ

แต่…

มุมปากของมันกลับมีน้ำลายย้อยลงมาเรื่อยๆ และหยดลงในดินโคลนที่ปกคลุมไปด้วยขี้เถ้า

เผยให้เห็นจิตใจที่แท้จริงของมัน

มู่กุยฝานยิ้มมุมปากแล้วก็หยิบปลาแห้งออกมาอีกตัว “โอเคนะ？”

แมวส่งเสียงครวญครางเบาๆ และในที่สุดก็หันหลังแล้วเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางประชดประชัน

ฝีเท้าของมันช้าลง ทำให้มู่กุยฝานสามารถตามทันได้อย่างง่ายดายและทำให้เขารู้ว่าข้อตกลงนี้สำเร็จแล้ว

เฮ่อ…ถ้ารู้แต่แรกเขาน่าจะแอบหยิบปลาแห้งกระป๋องที่เสวียนหลิงแอบซ่อนเอาไว้มาให้หมด

ตอนนี้เขาต้องใช้มันแบบประหยัดๆ

ขณะที่กำลังคิดอยู่ ทันใดนั้นเขาก็เห็นแสงสว่างผ่านตาของเขา ในที่สุดเขาก็เดินออกมาจากป่าแห่งดินแดนดินขี้เถ้าได้เสียที！

ตรงหน้าเขามีต้นไม้ขนาดใหญ่เป็นแถวเลย พอมู่กุยฝานแหงนหน้ามองก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ช่วงเวลานี้เหมือนกำลังอยู่ในโลกของตํานานโบราณเลย

“ที่แท้ ที่นี่ต่างหากที่เป็นดินแดนดินขี้เถ้าที่แท้จริง”

เขาอยู่ไปในป่ามาเป็นเดือนแล้วใช่ไหม？ ตามเวลาที่เขาคำนวณน่าจะประมาณนั้นแหละ

ถ้าเกิดไม่มีแมวนำทางละก็ เขาคงไม่มีทางออกมาได้ และคงไม่มีวันออกมาได้ทั้งชีวิตเลยล่ะมั้งเนี่ย

“พอได้ฟังเรื่องเล่าการผจญภัยของเจ้าตัวเล็กแล้ว เดิมทีก็คิดว่าสถานที่นี้เป็นที่ๆ เข้ามาได้ง่ายๆ แต่ที่จริงแล้วคงมีแค่เธอที่สามารถเข้าไปได้ง่ายแบบนั้น” มู่กุยฝานพึมพำเบาๆ

แต่สิ่งที่ทําให้มู่กุยฝานยากที่จะสงบได้ก็คือ…เจ้าเด็กซืออี้หรันอะไรนั่นก็สามารถเกาะนกป่าแล้วเข้ามาที่นี่ได้ง่ายๆ เหมือนกัน มีแค่เขาที่ใช้เวลาตั้งครึ่งเดือนกว่าจะมาถึงที่นี่ได้

มันสมเหตุสมผลไหมเนี่ย！