ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1049

ที่ดินแดนดินขี้เถ้า

มีชายคนหนึ่งเดินไปเดินมาอยู่ในป่าแห่งดินแดนดินขี้เถ้า

ซึ่งคนๆ นั้นก็คือมู่กุยฝานนั่นเอง

เขาต้องการที่จะไปยังยมโลกสักครั้ง

คราวนี้เขาสามารถทะลุผ่าน “ฟิลม์ถนอมอาหาร” ที่อยู่ในถ้ำมาได้เป็นชั้นๆ มาได้แล้ว จนสุดท้ายเหลือเดินอีกแค่ก้าวเดียวเขาก็จะสามารถเข้าไปในยมโลกได้แล้ว

แต่เขาก็พอจะรู้ว่าถ้าเข้าไปตรงๆ แบบนี้ เขาอาจจะไม่มีวันได้กลับมาเพราะตูซื่อหวังคงรู้ตัวแน่ๆ

เพราะฉะนั้นมูกุยฝานก็เลยกะว่าจะใช้ทางลัดโดยผ่านทางดินแดนดินขี้เถ้าแทน

เขารู้สึกว่าตัวเองเดินมานานมากแล้ว แต่ท้องฟ้าก็ยังเป็นท้องฟ้าเดิมอยู่ แถมในป่าก็ยังคงเป็นป่าเดิม เขาไม่สามารถใช้วิธีการทั่วไปในการดูทิศทางเหมือนในโลกมนุษย์ได้เพราะมันไม่ได้ผลกับที่นี่

มู่กุยฝานขมวดคิ้วกลับไปปีนต้นไม้อีกครั้ง

ตามคำอธิบายของซู่เป่าแล้ว มันน่าจะมีป่าลึกที่สูงมากอยู่ ต้นไม้หนึ่งต้นสูงเท่าๆ กับอาคารสูงเลย แถมคนสิบคนรวมกันก็ไม่สามารถกอดลําต้นนี้มิดได้ ส่วนใบไม้ก็ควรจะมีสีเขียวชอุ่ม

แต่ไม่ว่าเขาจะเดินมานานแค่ไหน นอกจากสีเทาแล้วเขาก็ไม่เห็นสีอื่นเลย

“เดินผิดทางเหรอ？” มู่กุยฝานสงสัย

เขาปีนลงจากต้นไม้ ทำให้มีดินขี้เถ้าเปื้อนบนตัวเขามากกว่าเดิม

ชื่อเสียงของดินแดนดินขี้เถ้านี้นั้นตอนนี้เขาได้เห็นเต็มตาแล้ว

มองไปก็เห็นแต่สีเทาสุดลูกหูลูกตา ราวกับเดินเข้าไปในภาพวาดน้ำหมึกอย่างนั้นแหละ ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งทําให้สงสัยว่าตัวเองไม่ใช่คนสามมิติหรือเปล่า แต่เป็นคนสองมิติที่อยู่ในภาพวาดแทน

พอหลงทางอีกครั้ง มู่กุยฝานเลยไปพิงอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วหยิบขวดน้ำออกมาแล้วจิบน้ำช้าๆ

ณ ขณะนั้นเอง จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเหมียวๆ

มีเงาสีเทาวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“แมวเหรอ？！”

มู่กุยฝานดีใจ รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่ตามมันไป！

ไม่รู้ว่าไล่ตามไปนานแค่ไหนแล้ว แต่บนตัวของเขามีดินขี้เถ้าเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาปัดออกแทบไม่ทัน

ส่วนแมวที่วิ่งอยู่ข้างหน้านั้นมีรูปร่างสง่างาม สิ่งที่ต่างจากมู่กุยฝานก็คือมันกระโดดข้ามพุ่มไม้อย่างชาญฉลาด แถมฝุ่นขี้เถ้าเหล่านั้นที่ดูเหมือนล้อมรอบมันไว้เหมือนดวงดาว แต่กลับไม่โดนตัวมันเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่ามันจะไม่พอใจเล็กน้อยเพราะหางของมันชูขึ้น แถมยังมองย้อนไปที่มนุษย์ที่ตามมาหลอกหลอนอยู่ได้

“รอด้วย！” มู่กุยฝานตะโกน

แมวที่นี่ไม่ธรรมดาแน่ๆ ยังไงมันก็น่าจะฟังรู้เรื่อง

แต่แมวที่อยู่ข้างหน้ากลับวิ่งเร็วกว่าเดิมซะงั้น

จู่ๆ มู่กุยฝานก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวเอาปลาแห้งให้！”

ปรากฏฝีเท้าของแมวที่อยู่ข้างหน้ากลับวิ่งช้าลงซะงั้น

มันหันหัวกลับมาแล้วจ้องมาที่มู่กุยฝานอย่างระมัดระวัง

มู่กุยฝานหยิบถุงซิปล็อกที่ปิดสนิทออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วหยิบปลาแห้งตัวเล็กๆ ออกมา

เขานั่งยองๆ ข้อศอกอยู่บนเข่าแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย “นี่ไงปลาแห้งหนึ่งตัว แลกกับช่วยนำทางให้ฉันหน่อย？”

แมวเหมียวมองมาที่มู่กุยฝานด้วยสีหน้าเหยียดหยาม ส่งสายตาเหมือนจะสื่อว่า มนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ทำไมถึงได้ขี้งกแบบนี้กันนะ

มันใช้หางตามองไปที่ปลาแห้ง จากนั้นก็นั่งลงมองจากที่ไกลๆ