ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1050

หลังแมวเหมียวเดินออกจากป่าสีเทาแล้วก็มานั่งกินปลาแห้งในทุ่งหญ้าที่อยู่ใกล้ๆ

มันกินมูมมามมาก ระหว่างทางที่เดินมาที่นี่มันคาบปลาแห้งมาด้วยจนปลาเกือบนิ่มหมดแล้ว

ไม่ถึงครึ่งนาที ปลาแห้งตัวเล็กหนึ่งตัวก็ลงไปอยู่ในท้องมันแล้วเรียบร้อย แถมแมวยังมองมาที่มู่กุยฝานอย่างใจจดใจจ่ออีกด้วย ราวกับกําลังจะสื่อว่า อย่าลืมจ่ายค่าตอบแทนให้มันด้วย！

มู่กุยฝานเอ่ย “มองฉันด้วยสายตาแบบนี้…เหมือนฉันไปติดหนี้ค้างค่าแรงมันอย่างนั้นแหละ？”

แมวเหมียวกล่าวใช่

มู่กุยฝานถึงกับพูดไม่ออกจนต้องขำออกมา จากนั้นก็เลยโยนปลาแห้งไปให้มันอีกตัว

แมวเหมียวเร็วปานสายฟ้าจนมู่กุยฝานตาลายไปหมด เมื่อกี้ก็เพิ่งพุ่งออกจากที่เดิมอยู่เลยนี่ ทำไมตอนนี้กลับไปอยู่ที่เดิมอีกแล้วล่ะ แถมในปากยังคาบปลาแห้งที่เพิ่งให้ไปไว้ด้วย

มู่กุยฝานจ้องเขม็งไปที่แมวเหมียว จู่ๆ ก็นึกอะไรออก

กังฟูใต้หล้า มีเพียงความเร็วเท่านั้นที่ไม่อาจทำลายได้

แมวเหมียวในดินแดนดินขี้เถ้านี่ช่างน่าทึ่งจริง เพราะพวกมันไวมาก แถมมองแล้วยังให้ความรู้สึกเหมือนวาร์ปไปวาร์ปมาด้วย

ถ้าเกิดสามารถเรียนรู้เทคนิคนี้ได้…

มู่กุยฝานเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วนั่งยองๆ ห่างจากแมวหนึ่งเมตรแล้วค่อยๆ โน้มน้าวว่า “ดูสิ เจ้าแมวเหมียว…ดูสิว่าในมือฉันมีอะไร？”

เขาตบๆ ที่กระเป๋าของตัวเอง “ปลาแห้งหนึ่งถุงไงล่ะ”

แมวเหมียวไม่สนใจเขา และก้มหน้าก้มตากินปลาต่อ

มู่กุยฝานพูดต่อ “เอาอย่างงี้ ถ้าแกสามารถสอนให้ฉันฝึกความเร็วแบบแกได้ ฉันจะให้ปลาแห้งถุงนี้กับแก”

ที่ไม่ยอมก็เพราะยังมีของมาล่อไม่พอ

พอสิ่งล่อใจเพียงพอแล้ว แมวเหมียวก็เงยหน้าขึ้นมาจริงๆ

มันกลืนปลาแห้งคําสุดท้ายลงไป แล้วยกอุ้งเท้าขึ้นมาเลียๆ จากนั้นก็จ้องเขม็งมาที่มู่กุยฝานด้วยดวงตาสีเทาอมฟ้าคู่นั้น

มู่กุยฝานไม่เข้าใจว่ามันคิดอยากทําอะไร แต่ด้วยสัญชาตญาณที่สั่งสมในสนามรบมาหลายปี เขารู้สึกว่าแมวตัวนี้กําลังจะชิงทรัพย์เขาแล้ว

ปรากฏเป็นไปตามคาด เขาเพิ่งจะวางมือบนกระเป๋าเอง จู่ๆ แมวที่อยู่ตรงหน้าก็หายไปทันที

วินาทีต่อมาดันมาโผล่อยู่ตรงหน้าเขา ！

จ้อง…

อุ้งเล็บที่แหลมคมราวกับมีเสียงเอฟเฟกต์พื้นหลังอยู่ด้วย

มู่กุยฝานเสียวสันหลังวาบ พอก้มหน้าลงไปมองก็เห็นที่มือของมันมีรอยข่วนเลือดซิบแล้ว

รู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่มู่กุยฝานยังคงเงยหน้าขึ้นมาอย่างสงบ

แมวเหมียวกลับมาอยู่ที่เดิม พร้อมกับเลียตีนพลางมองมาที่มู่กุยฝานด้วยสายตาเหยียดหยามไปด้วย

ความหมายที่มันจะสื่อก็คือ สัตว์สองเท้าที่ดูเงอะงะแบบเจ้าก็อยากที่จะเรียนรู้ความเร็วของแมวด้วยเหรอ？

มู่กุยฝานเอ่ย “มาสิ ถ้าแย่งได้ก็เป็นของแกไป！”

เขาไม่คิดว่าแมวในดินแดนดินขี้เถ้าจะดูมีหลักการขนาดนี้ เขาก็นึกว่า ณ วินาทีนั้นแมวจะขโมยปลาแห้งของเขาไปทั้งถุงแล้วซะอีก

แต่ตอมาก็ค่อยๆ ดึงความสนใจไปที่อื่น แล้วเริ่มสังเกตวิถีการเคลื่อนไหวของแมว

หลังจากที่เขาลงมือไปหลายครั้งและเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสัมผัสขนนุ่มๆ ของมันได้แล้ว พัฒนาขึ้นจากการคว้าลมในตอนแรกๆ ไปมากทีเดียว

ในดินแดนดินขี้เถ้านี้ไม่มีกลางวันและกลางคืน มีแต่ท้องฟ้าสีเทาไปตลอด ทำให้มู่กุยฝานก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจับมานานแค่ไหนแล้ว แขนของเขาเริ่มเมื่อยจนยกขึ้นไม่ไหวแล้ว เขาก็เลยเอากระเป๋าที่ใส่ปลาแห้งออกมาแล้วเอ่ย “ไม่เล่นแล้วๆ！”

แมวเหมียว “…”

มู่กุยฝานหายใจหอบๆ และนอนพักอยู่บนพื้น

เขาเอามือหยิบปลาแห้งขึ้นมา แล้วก็ยื่นไปให้แมว “มาๆ เดี๋ยวฉันเอาปลาแห้งให้ตัวหนึ่ง เหนื่อยหน่อยนะ”

แมวเหมียว “…”

แม่งเอ้ย นี่มันเอามันมาเป็นคู่ซ้อมหรอกเหรอ？！！

ไม่ไป！

แมวเหมียวงอนและหันหลังสะบัดตูดกลับไป แล้วมานั่งหันหลังให้มู่กุยฝานและเอาก้นหันหน้าไปทางเขา

มู่กุยฝานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาก็เลยไปหยิบปลาแห้งตัวหนึ่งออกมาแล้วโยนไปให้มัน

“เป็นแมวต้องรักษาคําพูดตัวเองสิ เมื่อกี้เพิ่งรับปากไปเองว่าจะแย่งปลาแห้งของฉันให้ได้ แกก็ต้องทําให้ได้สิ”

แมวเหมียว “…”

เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินคําขอแปลกๆ อะไรแบบนี้