ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1051

แมวเหมียวกำลังจะสั่งสอนมู่กุยฝาน

แต่จู่ๆ มู่กุยฝานกลับพูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน ให้ฉันพักก่อนแล้วแกค่อยมาแย่ง”

แมว…

มนุษย์นี่ช่างไร้ยางอายจริงๆ ขโมยที่ไหนต้องรออีกฝ่ายพร้อมถึงจะขโมยกัน

จากนั้นสัตว์สองเท้าตรงหน้ามันกลับหลับตาลงแล้วนอนครอกฟี้ๆ จริงๆ ซะงั้น

แมวไม่เคยรู้สึกหมดคำจะพูดขนาดนี้มาก่อน

แต่ว่ามันอยากได้ปลาแห้งจริงๆ

ฝ่าบาทผู้ควบคุมดูแลดินแดนดินขี้เถ้าแห่งนี้เคยมีคําสั่งไว้ว่าห้ามโจมตีมนุษย์ที่ไม่มีเจตนาร้าย และห้ามขโมยสิ่งของจากคนที่ไม่มีเจตนาร้าย และห้ามทําร้ายมนุษย์ที่ไม่มีเจตนาร้ายโดยไม่มีเหตุอันควร

มนุษย์มีวิธีแยกแยะคนดีคนชั่วได้ แต่สำหรับพวกมันที่เป็นแมวผีแล้วเกณฑ์ต่างๆ ในการแยกแยะคนดีคนชั่วไม่ได้มีผลอะไรในสายตาของพวกมัน เพราะว่าถึงมนุษย์จะเลวแค่ไหนก็มียังด้านดีๆ อยู่ ส่วนมนุษย์ที่ถึงจะดีแค่ไหนยังไงๆ ก็มีด้านมืดอยู่เหมือนกัน

เพราะฉะนั้นพวกมันก็เลยมีเกณฑ์เอาไว้แยกแยะโดยเฉพาะของพวกมันเอง

และเห็นได้ชัดว่าสัตว์สองเท้าตรงหน้าที่ดูเงอะงะคนนี้ไม่ใช่มนุษย์ที่มีเจตนามุ่งร้ายอะไร

ถึงมันจะอยาก “แย่ง” ปลาแห้งของมันแค่ไหน ยังไงก็ต้องรอเขาตื่นขึ้นมาก่อนเท่านั้น

แมวเหมียวก็เลยได้แต่กัดฟันนั่งรอและจ้องมองมู่กุยฝานด้วยความไม่พอใจ

มู่กุยฝานไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน พอเขาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกสดชื่นแจ่มใสเป็นอย่างมาก มีแต่แมวที่อยู่ไม่ไกลนั่งจ้องเขม็งมาที่เขา

พอมู่กุยฝานลุกขึ้นนั่งและเลิกคิ้วถามมันว่า “ทำไมแกถึงมองตาปริบๆ มาที่ฉันล่ะ”

แมวเหมียวโมโหจนร้องเหมียวๆๆๆๆ！

ใครมองตาปริบๆ ไม่ทราบ มันจ้องเขม็งด้วยสายตาดุร้ายต่างหากล่ะ！

มู่กุยฝานไม่พูดอะไรมากแล้วเกี่ยวนิ้วเรียกมันมา “มาๆ ถ้าแย่งปลาแห้งได้ก็ถือว่าเป็นของแกไป”

อีกแล้ว！

แต่แมวไม่มีแรงต้านทานหรอก ก็เลยเริ่มเป็นคู่ซ้อมให้มู่กุยฝานเหมือนเมื่อกี้อีกรอบ…

เวลาผ่านไปไม่นาน มู่กุยฝานก็นอนต่อแล้วตื่นขึ้นมาฝึก จากนั้นก็นอนต่อวนแบบนี้ไปมา การอยยู่ที่นี่ไม่ได้ทำให้รู้สึกหิวเลย แค่นอนสักพักก็จะรู้สึกหายเหนื่อยไปเอง

ความเร็วของเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งอยู่ยิ่งเร็ว…เร็วจนกระทั่งเวลาลงมือปุ๊บจะได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรระเบิดกลางอากาศอย่างนั้นแหละ

เดิมทีเขาก็คำนวณเวลาอยู่ว่าฝึกประมาณสิบวันแล้ว

แต่ต่อมาก็ลืมนับเวลาไป จนกระทั่งรอบนี้ที่เขาลงมือด้วยความเร็วแสงจนสามารถคว้าหางแมวเหมียวได้！

“เหมียว！！” รอบนี้แมวขนลุกจริงๆ แล้ว

มนุษย์ที่โง่เขลากล้ามาจับหางของมันได้ยังไง！

แมวโกรธจนหันหลังกลับมา จากนั้นก็กระโจนเข้าไปหามู่กุยฝานอีกครั้ง

มู่กุยฝานจิตใจกว้างขวางขึ้น ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่จะรู้สึกเฉียบแหลมกว่าเดิม แต่ว่าฝีมือก็ยังพัฒนาขึ้นไม่ได้อยู่ในระดับเดิมอีกต่อไป

ท่าทางของแขนเร็วปานสายฟ้า แค่คว้าปุ๊บก็จับหลังคอแมวได้อย่างแม่นยำ！

แมวเหมียว “！！！”

ถึงแมวจะเก่งแค่ไหน แต่ถ้าถูกจับได้แล้วก็ยากที่จะขัดขืนชะตากรรมตัวเองได้

แมวเหมียวไม่ยอมและดิ้นรนจะบิดตัวเอาขาหลังถีบเข้าไปที่หน้าของมู่กุยฝานให้ได้

แต่ไม่รู้ทำไมขาทั้งสองข้างของตัวเองกลับถูกจับไปแล้ว และมันก็นอนท่าทางประหลาดๆ อยู่อ้อมแขนของสัตว์สี่ขา

“อย่าดิ้น” มู่กุยฝานเยาะเย้ย “ไม่งั้นจะบิดแกเหมือนผ้าเสียเลย”

มู่กุยฝานเดินไปยังป่าที่เกิดจากต้นไม้ขนาดใหญ่หลอมรวมกัน ฟังจากที่ซู่เป่าเล่ามาบอกว่าที่นี่เรียกว่าป่าทงโยวเหรอ？ พอเขาเดินไประยะหนึ่ง สักพักก็เจอเส้นทางที่ซู่เป่าเคยอธิบายไว้อย่างรวดเร็ว

เดินจนสุดทางก็เห็นว่ามีบึงน้ำอยู่ ขอแค่ถึงริมบึงก็หมายความว่าถึงเขตแดนของยมโลกแล้ว

แมวเหมียวที่นั่งพาดอยู่บนไหล่ของมู่กุยฝาน ระหว่างทางก็ตะกละตะกลามกินปลาแห้งทั้งหมดจนเกลี้ยง และกําลังนอนหลับอยู่บนไหล่ของเขาด้วยความสบายใจ

ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงกลิ่นอายของยมโลก จู่ๆ มันก็เงยหน้าขึ้นมาทันที

มู่กุยฝานถาม “ทำไมเหรอ？ แกข้ามไปไม่ได้เหรอ？”

แมวเหมียวลุกขึ้นมาแล้วเอาก้นหันไปทางหน้าของมู่กุยฝาน

มู่กุยฝาน “…”

เขาอุ้มแมวลงมาแล้ววางมันลงบนพื้น “งั้นก็แยกย้ายกันตรงนี้แล้วกัน”

มู่กุยฝานนั่งยองๆ แล้วลูบที่หัวมัน “ครั้งหน้าไว้เจอกันนะ”

แมวสะบัดหน้าหนี แล้วส่งเสียงร้องเหมียวๆ เบาๆ พอหันไปอีกทีก็ไม่เห็นเงาแล้ว

มู่กุยฝานหน้าเจื่อน และพูดกับตัวเองว่า “เจ้าตัวเล็กไม่มีจิตสำนึก…”

พอพูดจบ เขาก็ก้าวเข้าสู่ยมโลกอย่างไม่ลีลา

หลังจากมู่กุยฝานไปแล้ว มีแมวแอบยื่นหัวออกมามองอย่างเงียบๆ บนกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง แล้วจ้องมองไปที่มู่กุยฝานด้วยความไม่พอใจ แต่ในดวงตาของมันกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่เล็กน้อย…

เจ้าสัตว์สี่ขานี้ยังมาตั้งชื่อให้มันอีกว่า เจ้าตัวเล็กไม่มีจิตสำนึกอะไรนี่แหละ

เชอะ ชื่อไม่เห็นเพราะตรงไหนเลย ถือว่าเห็นแก่ปลาแห้งถุงนั้นหรอกนะถึงได้ฝืนใจยอมรับน่ะ

หวังว่าเขาจะกลับมาได้อย่างราบรื่นนะ…