ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1052

มู่กุยฝานเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นจู่ๆ เขาก็หันไปมองข้างหลัง

ที่ดินแดนดินขี้เถ้าดูคลุมเครือมองเห็นไม่ชัดเจน แถมเงาใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ยังบดบังทัศนียาภาพไปเยอะพอสมควร

แต่…มู่กุยฝานก็ยังสามารถมองเห็นแมวที่แอบซ่อนอยู่หลังใบไม้ได้อยู่ดี

เขายิ้มแล้วโบกมือให้มัน แล้วก็เห็นแมวเหมียวทำหน้าเขินๆ รีบสะบัดตูดหนีทันที จากนั้นก็รีบแอบมองอย่างไวอีกแวบหนึ่งแล้วก็หายไปทันที

รอบนี้น่าจะไปจริงๆ แล้ว

แมวเหมียวไปจริงๆ พอโดนจับได้ว่ามาแอบดูก็รู้สึกขายหน้ามาก…

พอเห็นแมวเหมียวเดินออกไปแล้ว มู่กุยฝานก็เดินไปตามริมบึงเหมันต์แล้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็ตัดสินใจจะลงไปสัมผัสบึงเหมันต์นั้น…

ปรากฏว่าน้ำในบึงเหมันต์ที่นี่เหมือนน้ำที่ซู่เป่าเก็บกลับไปเลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะตื่นเต้นที่ได้เจอบึงเหมันต์กว่านี้แน่ๆ

แต่ตอนนี้เขามีภูมิคุ้มกันแล้ว

มู่กุยฝานลุกยืนขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าผาที่ซู่เป่าเคยพูดถึง

หน้าผานี้มีชื่อเรียกว่าผาสะบั้นวิญญาณ พอขึ้นมาบนหน้าผานี้ก็จะเป็นพื้นที่กว้างขวาง

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ บึงเหมันต์นี้ถูกซ่อนอยู่ที่นี่

มู่กุยฝานนึกถึงข้อมูลที่ก่อนหน้านี้ซู่เป่าเคยเล่าให้ฟังและจู่ๆ เขาก็หยุดก้าวทันที

ไม่สิ ซ่อนอยู่ท่ามกลางยมโลกและดินแดนดินขี้เถ้างั้นเหรอ บึงเหมันต์นี้ดูไม่สอดคล้องกับระเบียบที่ยมโลกกำหนดขึ้นเลยนะ เพราะสามารถทำให้กษัตริย์แห่งดินแดนดินขี้เถ้าและจักรพรรดิแห่งเฟิงตูของยมโลกต่างก็ยอมปิดตาข้างหนึ่งทั้งคู่เลย…

แล้วบึงเหมันต์นี้ใครเป็นคนสร้างกันแน่？

มู่กุยฝานคิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็เดินตามเส้นทางที่ซู่เป่าเคยอธิบายไว้และหันหลังเดินไปที่หน้าผา

นี่มันที่ประทับของเทพเจ้านี่

สิ่งที่เรียกว่าที่ประทับของเทพเจ้าก็คือการเปิดดินแดนในอุดมคติในที่แห่งนี้ เพราะต้นไม้และกฎเกณฑ์ในยมโลกและดินแดนดินขี้เถ้านั้นล้วนเต็มไปด้วยความมืดมน แต่ที่นี่นั้นสามารถรู้สึกถึงความสดใสได้

ถึงแม้จะไม่ใช่แสงแดด แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนในโลกมนุษย์อย่างบอกไม่ถูก

รอบๆ ก็เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้ ต้นไม้รูปร่างสูงใหญ่ ส่วนดอกไม้ก็บานสะพรั่ง มู่กุยฝานจําไม่ได้ว่าต้นไม้ดอกไม้พวกนี้คือต้นอะไร

เพียงแค่ลมพัดโชยมา กลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นลงมารอบๆ ให้ความรู้สึกทั้งชวนฝันและงดงาม

พอมองแบบนี้ก็เหมือนเป็นที่ประทับที่สร้างขึ้นเพื่อผู้หญิงโดยเฉพาะเลย รวมถึงการตกแต่งภายในถ้ำก็ล้วนเป็นสไตล์ที่ผู้หญิงชอบทั้งนั้นเลย

จู่ๆ มู่กุยฝานก็รู้สึกว่าการตกแต่งนี้ดูค่คุ้นเคยยังไงบอกไม่ถูก…

มู่กุยฝานรีบว่ายเข้าไป เมื่อเขาเห็นตัวอักษรนั้นอย่างชัดเจน เขาถึงกับช็อกทันที！

น้ำในบึงเหมันต์ใสมาก แสงบนผิวน้ำที่หักเหลงมาเกิดเป็นเงากลม ทำให้เงาของตัวอักษรบนก้อนหินดูเหมือนจะเคลื่อนไหวตามไปด้วย และมันยังเป็นคําที่เขาคุ้นเคยมากที่สุดด้วย

ฝาน！

ตัวอักษรลี่ซูที่ดูเหมือนผ่านมาอย่างโชกโชนและโบราณ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ลายเส้นมีกี่เส้น แต่กลับแฝงไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่

ก็แค่นั้นแหละ แต่ที่สำคัญก็คือตัวอักษรนี้เป็นคำที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ปกติมู่กุยฝานก็เป็นคนฉลาดอยู่แล้ว ทำให้สามารถจําได้ในพริบตาเดียวและดูออกว่าลายมือของตัวอักษรนี้แทบจะเหมือนกับลายมือของเขาในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ…

มู่กุยฝานรู้สึกหวั่นใจ ด้วยความที่เขาตะลึงแบบกะทันหันทำให้เขาสำลักน้ำ เขาก็เลยใช้แรงฮึดจากการเหยียบก้อนหินแล้วรีบว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำอย่างทุลักทุเล！

ผมของเขาเปียกจนบังหน้าผากหมด แต่เขาก็ลืมเก็บผมไปด้านข้าง

ใบหน้าของมู่กุยฝานเต็มไปด้วยความตะลึงและไม่น่าเชื่อ แม้ว่าลายมือจะเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นคนเขียนนี่ แต่ทำไมในใจเขาถึงได้นึกถึงสองประโยคที่ไม่ปะติดปะต่อนี้กันนะ

ถ้ำเซียนบึงเหมันต์…ไข่มุกแห่งยมโลก…

เพื่อมอบให้ลูกสาวสุดที่รักของเขา

มู่กุยฝานที่มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วมาโดยตลอด แต่ ณ ขณะนี้กลับอดไม่ได้ที่จะเฉื่อยชา