ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1054

ซู่เป่าเดินลงมาจากภูเขาหว่าอูและบ่อลวงวิญญาณ เพื่อค้นหาร่องรอยของพ่อ และเดินจนมาถึงดินแดนดินขี้เถ้า…

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวลาผ่านไปนานเกินหรือเพราะพ่อไม่ได้มาทางนี้กันแน่ ทำให้เธอไม่พบเบาะแสที่เกี่ยวข้องอะไรเลย

ซู่เป่ากำลังจะคำนวณอีกรอบกลับโดนจี้ฉางห้ามไว้

จี้ฉางเอ่ย “ซู่เป่า ทำตามสัญชาตญาณเถอะ！”

ดินแดนดินขี้เถ้ากว้างใหญ่มาก ตลอดทางที่เดินผ่านมาก็ไม่พบร่องรอยของมู่กุยฝานเลย ดังนั้นก็เลยไม่รู้ว่าสรุปเขาอยู่ที่ไหนกันแน่

แต่ไม่ว่าท่านมู่จะเดินไปทางไหน ยังไงถ้าเป็นซู่เป่าละก็จะต้องตามหาจนเจอแน่ๆ

ซู่เป่าพยักหน้า “ท่านอาจารย์พูดถูก ท่านอาจารย์พูดดี ท่านอาจารย์พูดคมมาก”

พูดจบเธอก็เอาแมวดำมาพาดไว้ที่ไหล่ของเธออย่างกับกำลังห้อยเสื้อผ้าอยู่อย่างงั้นแหละ

จากนั้นก็ยกตำหนักพญายมขึ้นมาสูงๆ แล้วโยนขึ้นไปกลางอากาศ “ตำหนักพญายมเห็นพ่อไหมคะ？”

ตำหนักพญายมที่ลอยอยู่กลางอากาศ “…”

เห็นกับผีน่ะสิ

ซู่เป่าโยนซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองอะไรจากตำหนักพญายมเลยสักรอบ

เธอถอนหายใจแล้วเก็บตำหนักพญายมกลับไป จากนั้นก็เปลี่ยนไปหาแมวผีที่อยู่ในดินแดนดินขี้เถ้านี้แทน

“สวัสดี แมวเหมียว พวกเธอเคยเห็นพ่อฉันกันบ้างไหม？ เขาหน้าตาแบบนี้！”

“สวัสดีค่ะ พวกเธอเคยเห็นผู้ชายที่ตัวสูงๆ บ้างไหมคะ？ เขาคือพ่อฉันเองค่ะ”

ซู่เป่าชูรูปมู่กุยฝานแล้วถามไปทั่วทุกสารทิศ

จี้ฉาง “…”

แมวดำ “…”

จี้ฉางเห็นแมวดำอยู่ตัวหนึ่งก็เลยสะกิดเตือนเธอว่า “ซู่เป่า ลองไปถามอู่ชางดีไหม”

ซู่เป่าหันหน้าไปมองแมวดํา “มันเพิ่งลงมาที่นี่ คงไม่มีทางรู้หรอกค่ะ！”

อู่ชางทำเสียงเชอะใส่ จากนั้นก็ใช้จิตสัมผัสอย่างละเอียดดู มีแมวน้อยตัวหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งไมล์ผ่านมาพอดี มันก็เลยไปหิ้วแมวน้อยมา

แมวเหมียว “？？”

อู่ช่างเอ่ย “ลองถามมันดูสิ”

มันก็ไม่ได้ทำได้ทุกอย่างหรอก แต่อย่างน้อยก็สามารถช่วยได้เท่านี้

แต่ก็ทนไม่ไหวเลยช่วยซู่เป่าถามด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “เจ้าชื่ออะไร？”

อู่ชางกลัวว่าแมวน้อยตัวนี้จะไม่ซื่อตรงก็เลยใช้พลังของตัวเองกดดันไป

แมวเหมียวถึงกับขนหัวลุกทีเดียว เกิดอะไรขึ้น！ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า！ หรือว่าเรื่องที่มันแอบกินปลาแห้งจะถูกจับได้เสียแล้ว！ แต่ก็กินยี่ห้อเดียวกับที่ฝ่าบาทกินเลยนะ ฝ่าบาทไม่พอใจอะไรเหรอ？

“ฝ่า…ฝ่าบาท！” แมวน้อยพยายามจะใจเย็น แต่ก็ยังรู้สึกเสียวสันหลังและขนลุกอยู่ “ข้า ข้าชื่อเจ้าตัวเล็กไม่มีจิตสำนึก…”

อู่ชาง “？”

จี้ฉาง “…”

ซู่เป่านั่งยองๆ แล้วมองไปที่แมวขนสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่ตรงหน้าเธอและถามว่า “สวัสดี เธอเคยเจอพ่อฉันหรือเปล่า？”

พอได้ยินชื่อนี้ปุ๊บ ไม่ว่าจะเป็นซู่เป่า จี้ฉางหรือผีตัวอื่นๆ…ก็ต้องรู้สึกว่าแมวน้อยตัวนี้เคยเจอมู่กุยฝานมาก่อนแน่ๆ

เป็นไปตามคาด หลังจากที่ซู่เป่าเอารูปออกมาให้ดูปุ๊บ แมวน้อยก็รีบปากไวแล้วหลุดปากออกมาว่า “สัตว์สองเท้า！ สัตว์สองเท้าที่มาแกล้งแมวนี่！”

รู้จักจริงๆ ด้วย

“แล้วพ่อของฉันไปไหนแล้วล่ะ？” ซู่เป่ารีบถามต่อทันที

เจ้าตัวเล็กไม่มีจิตสำนึกชี้ไปทางบึงเหมันต์ “เขาไปที่นั่นแล้ว เหมียว！”

ซู่เป่ารีบลุกขึ้นทันที แต่พอเดินไปสองก้าวก็ถอยหลังกลับมาแล้วหยิบกระป๋องปลาแห้งออกมาจากตำหนักพญายมให้กับมัน “ให้เธอนะ！ ขอบคุณมาก！”

พูดจบก็จากไป