ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1055

ภายใต้การชี้แนะของอาจารย์ ซู่เป่าเอาพ่อแช่ไว้ในสระน้ำของถ้ำเซียน จากนั้นก็เทน้ำแร่จิตวิญญาณออกมาอย่างไม่อั้นจนเต็มสระน้ำ

ถ้าจิ่งจั้นอยู่ตรงนี้ เห็นซู่เป่าใช้น้ำแร่จิตวิญญาณอย่างไม่เสียดาย คงจะเจ็บปวดใจอย่างมาก และแอบด่าเธอว่าคนผลาญทรัพย์

แต่ซู่เป่าไม่สนใจ เธอไม่เพียงแต่เทน้ำแร่จิตวิญญาณออกมาอย่างไม่จำกัด ยังเอาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จากดินแดนดินขี้เถ้าออกมา สุดท้ายยังเอาดอกชุบวิญญาณ และดินหยินหยางที่เหลืออยู่แค่นิดเดียว กองรวมกันที่ข้างตัวของพ่อ

แต่พ่อไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยสักนิด ซู่เป่าเช็ดเลือดสดที่ไหลออกมาจากปาก จมูกและดวงตา ดูเหมือนว่าเลือดจะหยุดไหลแล้ว แต่คนยังไม่ฟื้นอยู่เหมือนเดิม

ในวินาทีนี้ซู่เป่ารู้สึกกลุ้มใจมาก ของวิเศษของเธอยังมีน้อยเกินไปแล้ว

“ทำยังไงดีคะอาจารย์ คุณพ่อยังคงหมดสติเหมือนเดิม” ซู่เป่าจับมือของพ่อไว้อย่างเบามือ

จี้ฉางตรวจสอบดูอีกที ในใจก็ยิ่งรู้สึกเป็นกังวล

“ของพวกนี้แค่สามารถช่วยให้อาการไม่ลุกลามไปมากกว่านี้ ถ้าอยากให้เขาฟื้นขึ้นมา คงจะต้องพึ่งตัวเองแล้ว”

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดก็ออกมาดูหนึ่งรอบ แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะทำวิธีไหน

ผีหลายใจสงสัยขึ้นมา “รู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่ก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลง…”

ผีขี้ขลาดพยักหน้า “ยังขาดอะไรอีกนะ เหมือนถูกกดทับเอาไว้”

จี้ฉางพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า “ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมา เขากินอะไรที่ไม่ควรกินเข้าไปหรือเปล่า เหมือนพลังหยินในชีพจรกำลังเคลื่อนไหวอยู่…”

แต่คนธรรมดาจะมีพลังหยินอยู่ในร่างกายได้อย่างไร

“ไม่ว่ายังไง ก็ต้องคอยดูว่าเขาจะสามารถฝ่าฟันข้อจำกัดของมนุษย์ได้หรือไม่…”

ทุกอย่างต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาถึงจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ซู่เป่ายังคงไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมถึงไม่สามารถฝ่าฟันข้อจำกัดไปได้?

“มีอะไรขวางกั้นคุณพ่อเอาไว้?” ซู่เป่าถกแขนเสื้อขึ้น “หนูจะช่วยพ่อทำลายมันเอง!”

จี้ฉางส่ายหน้า “ไม่ใช่ความหมายแบบนี้ แต่คือมีพลังหยินเข้าสู่ร่างกายของเขา แต่เขาไม่สามารถขับดันพลังหยินได้ ก่อนหน้านี้ที่เจ้ายิ่งอยู่ยิ่งมีพลังแข็งแกร่ง ก็เป็นเพราะว่าสามารถขับดันพลังหยินได้”

“คนทั่วไปไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พลังหยินเข้าสู่ร่างกาย เพราะแม้แต่พลังหยินเป็นอย่างไรก็ยังสัมผัสไม่ได้ ส่วนการขับดันก็ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง…”

ซู่เป่าพยักหน้า และเข้าใจแล้ว “อาจารย์ หมายความว่า พลังหยินในร่างกายของคุณพ่อเกิดอุดตันใช่ไหมคะ?”

จี้ฉาง “…เจ้าจะเข้าใจเช่นนี้ก็ได้…”

ซู่เป่าพยักหน้า เข้าใจแล้ว

อุดตันแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำการระบายออก！

เธอมองไปรอบๆ และเห็นกิ่งไม้หนึ่งท่อนอยู่ไม่ไกลมาก จึงวิ่งไปเก็บมาอย่างรวดเร็ว

อุดตันแล้ว…

อืม…

ซู่เป่าคิดว่า แค่แยงลงไป แล้วระบายออกมาได้ก็จะดีขึ้น!

จี้ฉางรู้สึกตกใจ “เจ้าจะทำอะไร?”

ซู่เป่า “แยงให้ทะลุ! ก็ไม่อุดตันแล้ว!”

จี้ฉางกระตุกมุมปาก “เจ้าคิดว่านี่คือโถส้วมเหรอ…ว่าไปแล้ว เจ้าจะแยงทะลุที่ตรงไหน”

ช่างไม่รู้เรื่องเลย เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ คิดอะไรแปลกประหลาดอย่างนี้

ซู่เป่าถามอย่างจริงจังว่า “เส้นลมปราณเริ่นตู”

“ต้องขอโทษด้วย ต้องขออภัยด้วย ต้องขอขมาด้วย…” ซู่เป่าหาไปพลางพูดไปด้วยว่า “หนูต้องรีบช่วยคุณพ่อ จึงต้องค้นหาของอย่างไม่ได้รับอนุญาติก่อนแล้ว…”

“ต่อไปจะไม่…”

จี้ฉางเห็นซู่เป่าที่กำลังพูดพึมพำคนเดียวแล้วก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา จึงต้องถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนที่จะไปช่วยเธอค้นหาอีกแรง

ห้องแรกในตรงกลางถ้ำเซียน มีผ้าม่านประตูแขวนเอาไว้

ม่านลูกปัดคริสตัลสีขาว ตรงกลางประดับด้วยมุกสีฟ้ากับมุกสีชมพู ได้บดบังสภาพภายในห้องเอาไว้

“ยังมีฉากกั้นไว้อีกหนึ่งชั้น” จี้ฉางพูดขึ้นว่า “ดูผิวเผินเหมือนจะเป็นแค่ม่านลูกปัด แต่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าไปได้ และมองไม่เห็นสภาพภายใน”

ซู่เป่าถามขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านรู้จักเจ้าของบึงเหมันต์ไหมคะ?”

จี้ฉางส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้จัก”

เขาก็เพิ่งเคยมากับซู่เป่าที่บึงเหมันต์นี้เป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินว่ามีสถานที่แบบนี้ แต่เป็นสถานที่ต้องห้าม

“ได้ยินว่าคนที่สร้างที่แห่งนี้มีความสัมพันธ์สนิทสนมกับจักรพรรดิเฟิงตู แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร”

คนที่มาตรงนี้ อย่างมากก็แค่ยืนดูอยู่ห่างๆเท่านั้น

ไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของจักรพรรดิเฟิงตู

อีกอย่างสถานที่ทั้งหมดในถ้ำเซียนก็หาจนทั่วแล้ว ก็ยังหาไม่เจอสิ่งของที่จะสามารถนำมาใช้ได้

ซู่เป่าจดจ่อสายตาไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง

รู้สึกได้ว่า ในห้องนี้มีสิ่งของวิเศษล้ำค่าอยู่มากมาย…