ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1056

ซู่เป่าก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว เดินเข้าไปในห้องนั้น ยกมือขึ้นแล้วเปิดม่าน...

จี้ฉางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ถ้ำเซียนเหนือหัวของเขา เมื่อได้ยินเสียงม่าน ก็พูดขึ้นว่า “ซู่เป่า อย่าแตะต้องมัน ข้อห้ามคือทำร้ายคนได้ มันจะ...”

“?”

จี้ฉางหันกลับไปมอง และพบว่าซู่เป่าไม่อยู่ที่นั่นแล้ว!

คำพูดของเขาหยุดกะทันหัน หัวใจบีบแน่น!

“ซู่เป่า!”

ผีขี้ขลาดยืนอยู่หน้าม่านลูกปัด สีหน้าดูตื่นตกใจ

“ใต้เท้าจี้ ซู่เป่าเข้าไปแล้ว” ผีขี้ขลาดพึมพำ

ปฏิกิริยาแรกของจี้ฉาง “เป็นไปไม่ได้! ตราบใดที่มีข้อห้ามก็จะมีการตอบโต้ เว้นแต่...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ตะลึงทันที!

เว้นแต่...ข้อห้ามนี้จะจำเธอได้

เป็นไปได้ไหมว่า...

มันเป็นไปไม่ได้...?!

**

หลังจากที่ซู่เป่ายกม่านลูกปัดขึ้น ก็มองเห็นภาพเลือนลาง แล้วเธอก็มายืนอยู่ในห้อง!

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ท่านอาจารย์ไม่ได้บอกว่าข้อห้ามจะโจมตีคนหรอกเหรอ

อืม? ข้อห้ามนี้เชื่อฟังขนาดนั้นเลย?

ซู่เป่ามองกลับไปโดยไม่รู้ตัวและพบว่าเธอสามารถมองเห็นเหตุการณ์ข้างนอกห้องได้อย่างชัดเจน

ท่านอาจารย์กับพี่พันกำลังคุยกัน

ซู่เป่ารู้สึกโล่งใจ รีบหันหลังกลับและเดินเข้าไปข้างในทันที

“ว้าว...ท่านอาจารย์ ห้องนี้สวยมาก” ซู่เป่าประหลาดใจ

ห้องใหญ่มากเหมือนกับพระราชวังขนาดใหญ่ ใจกลางพระราชวังมีสิ่งก่อสร้างที่ดูเหมือนศาลาแต่ไม่ใช่ศาลา และด้านในก็มีเตียงวางอยู่

'ศาลา' ไม่มีหลังคาและมีเพียงม่านเตียง ผ้าโปร่งสีชมพูขาวร่วงลงเบา ๆ และพลิ้วไหวไปตามสายลม

ภายในพระราชวังยังมีไม้ดอกหนึ่งต้น นี่เป็นครั้งที่สองที่ซู่เป่าได้เห็นไม้ดอกต้นนี้ ด้านนอกถ้ำเซียนมีวงล้อม ซึ่งทำให้ไม้ดอกที่อยู่ตรงหน้าต้นนี้ดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ทั้งนุ่มนวลและมีชีวิตชีวา กลีบดอกร่วงหล่นเป็นครั้งคราวทำให้พระราชวังที่เหมือนฝันนั้นเพิ่มสีสันแห่งนางฟ้ายิ่งขึ้น

มีของประดับตกแต่งรอบ ๆ ไม้ดอก เช่น สิ่งที่มีไอเทพลอยอยู่...สระน้ำ?

นอกจากนี้ยังมีโต๊ะที่ดูเหมือนจัดไว้สำหรับดื่มชาอีกด้วย

อีกด้านหนึ่งของโต๊ะน้ำชามีเก้าอี้นุ่ม ๆ เรียงกันเป็นแถว ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับโซฟาของโลกมนุษย์มาก แต่กลับดูเหมือนเมฆ

ซู่เป่ายังมีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจ ราวกับว่าเธอเคยนั่งอยู่บนโซฟาที่เหมือนเมฆนั่นมาก่อน และยังสามารถจินตนาการถึงความนุ่มนวลและสัมผัสของมันได้โดยไม่รู้ตัว...

ซู่เป่าส่ายหัว วางความคิดแปลก ๆ ในหัวไว้ชั่วคราว จากนั้นจึงมองไปที่คนอื่น ๆ

มีโต๊ะเครื่องแป้งอยู่ระหว่างม่านเตียงกับไม้ดอก ด้านบนมีข้าวของวางอยู่มากมาย มีเครื่องประดับวางเรียงเป็นแถวดูหรูหรา แต่สไตล์กลับดูเรียบง่าย

ใต้โต๊ะเครื่องแป้งมีลิ้นชักมากมาย...

ซู่เป่าจ้องไปที่ลิ้นชักและบ่นพึมพำ “คนที่อาศัยอยู่ที่นี่น่าจะเป็นพี่สาวคนสวย พี่สาวนางฟ้า...ขอโทษพี่สาวคนสวยด้วยนะคะ ที่หนูรื้อของของคุณโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน...”

ขณะที่เธอพูด มือของเธอก็ไม่หยุดนิ่ง

แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าการรื้อของของคนอื่นตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ดีเลย มันแย่มาก ๆ ซึ่งไม่ได้ต่างจากการขโมยของ

“ขอโทษ ขอโทษ!” ซู่เป่ารีบนำยากลับไปวางที่เดิม “หนูไม่ได้ตั้งใจแอบดู!”

เธอมองดูอย่างอื่นอีก เช่น ยาเพิ่มความขาว ยากระจ่างใส ยาดวงตาสดใส...

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหัวล้าน

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเปิดลิ้นชักที่สี่ และเห็นว่าในลิ้นชักไม่ได้มีสีสันฉูดฉาดเท่าลิ้นชักที่สาม มีเพียงขวดหยกเพียงไม่กี่ขวดเท่านั้น

ซู่เป่าหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และเห็นคำสามคำที่เขียนอยู่บนนั้น...

‘ยาตู้เอ้อ’

‘ยาท้องหิว (พ้องเสียงคำว่าตู้เอ้อ) เหรอ’ ซู่เป่ามองมันแล้วหยิบขวดหยกใส่ลงในกระเป๋าสะพาย

รู้สึกว่าสิ่งนี้มีประโยชน์

“ยาจิ่วเซียว...? ว้าว ฟังดูน่าทึ่งมาก”

ซู่เป่าหยิบขวดหยกใส่ลงในกระเป๋าสะพายของเธออีกครั้ง

หลังจากคิดดูแล้ว เธอก็หยิบขวดหยกที่เหลืออีกสามขวดลงในกระเป๋าสะพาย

“พี่สาวคนสวย หนูเอายาไปก่อนนะ...”

“รอหนูก่อน หนูจะเอายาลูกกลอนไปให้ท่านอาจารย์ดูก่อน หลังจากช่วยพ่อแล้ว...” ค่อยกลับมากรอกลงบันทึก เขียนยาลูกกลอนที่ตัวเองยืมไป...

แต่ทว่าซู่เป่าที่พูดอยู่กับตัวเองก็หยุดพูดไปกะทันหัน!

เพราะตอนที่กำลังจะออกจากโต๊ะเครื่องแป้ง เธอก็เงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในขณะนั้นเอง ใบหน้าของมนุษย์ก็ปรากฏขึ้นในกระจก จ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ