ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1057

“แม่เจ้า”

ซู่เป่าสะดุ้งตกใจ!

เธอไม่กลัวผี แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันและเงียบ ๆ ยังคงทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้ ซึ่งเป็นปฏิกิริยาตอบกลับโดยสัญชาตญาณ

“คุณเป็นใคร” ซู่เป่าจับกระเป๋าสะพายแน่น รู้สึกเหมือนกำลังถูกคนจับกระเป๋าไว้

โดยไม่คาดคิด คนในกระจกก็ขยับปาก เคลื่อนไหวแบบเดียวไปพร้อม ๆ กัน และพูดแบบไร้เสียงว่า คุณเป็นใคร

ซู่เป่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และคนในกระจกก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเช่นกัน

ซู่เป่าโบกมือไหว ๆ และคนในกระจกก็โบกมือไหว ๆ เช่นกัน

“โธ่ ที่แท้คนในกระจกก็คือฉันเองหรอกเหรอ”

แต่ที่น่าแปลกคือ เธอยังเป็นเด็กอยู่ แต่คนในกระจกนั้นกลับเป็นพี่สาวแสนสวย

เมื่อดูให้ละเอียดยิ่งขึ้น...

“อ่า...ก็ฉันจริง ๆ นี่!”

ซู่เป่าสัมผัสใบหน้าของตัวเองและบีบปากของตัวเอง

“ถึงแม้ขนาดจะแตกต่างกัน แต่ก็มีจิตวิญญาณที่ค่อนข้างคล้ายกัน”

“ว้าว...นี่ฉันตอนโตเหรอ!” ซู่เป่าดูประหลาดใจ “กระจกบานนี้เป็นกระจกตอนโต!”

ซู่เป่าดูตกใจและรีบหมุนตัวออกไป “ท่านอาจารย์ มาเร็วเข้า!”

หลังจากที่เธอหันหน้าไป ใบหน้าของคนในกระจกก็ไม่ได้เคลื่อนไหวตาม แต่กลับใช้สายตาจ้องมองที่แผ่นหลังของเธอ...

ทันใดนั้น ซู่เป่าก็หันกลับมามอง!

คราวนี้ถึงคราวที่กระจกต้องสะดุ้งโหยง ซู่เป่าจ้องมองที่กระจกและใบหน้าของคนในกระจกก็จ้องมองที่ซู่เป่าเช่นกัน

มีร่องรอยของความเจ้าเล่ห์แวบขึ้นมาในดวงตาของซู่เป่า

เหอะ ๆ...แม้จะเป็นการกระทำเดียวกัน แต่เธอดูมีความกังวลอะไรอยู่

ซู่เป่าพูดกับตัวเองว่า “ทำเอากลัวแทบตาย เมื่อกี้ต้องมองผิดไปแน่ ๆ ฉันนึกว่ากระจกจะขยับเองซะอีก..."

แน่นอนว่าใบหน้าของคนในกระจกก็รู้สึกกังวลน้อยลง

ซู่เป่าทำหน้าผีในกระจก และคนในกระจกก็ทำหน้าผีแบบเดียวกัน

ซู่เป่า “หมึกหกเลอะมุ้ง มุ้งเลอะหมึกหมด”

ริมฝีปากของซู่เป่าขยับเร็วมาก และริมฝีปากของคนในกระจกก็ขยับเร็วมากเช่นกัน

ดีมาก ไม่มีพิรุธเลย?

ซู่เป่าเลิกคิ้วเล็กน้อย ในกระจกก็ทำท่าทางจริงจัง และเลิกคิ้วเล็กน้อยเช่นกัน

ซู่เป่า “หมาหันมา หาหมู เห็นหูหมา หูหมาหนา หมูหนี หมีเห็นหมู เห็นหมูหัน หูหนี หมีหันดู หมีหมาหา เห็นหมู หันหูดี หาหมีเห็น เหม็นหู หมีหูเหม็น หาหมีหาย หมาเห็น เหม็นหูหมี หมาหนีหาย หมายหมู หูหันรี หมายหาหมู หมาหนี หมีหายตัว...”

เพิ่มความเร็วในการพูดขึ้นสามเท่าจนแทบมีประกายไฟพุ่งออกมาจากปาก

คนในกระจกปากเริ่มพันกันมั่ว “%%￥#@...*&...!@#...”

รอยยิ้มของซู่เป่าจางไปเล็กน้อย รอยยิ้มอันแสนหวานบนใบหน้าแต่กลับไปไม่ถึงดวงตา

เธอยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า “มีพิรุธแล้ว?”

ทันทีที่เธอยกมือขึ้น เธอก็กดกระจกไว้ที่ด้านล่างมือ และยิ้มกว้างให้กระจกอีกครั้ง “หึหึ จับคุณได้แล้ว”

กระจก “……”