ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1059

จิตใจของผีทั้งหลายสับสนวุ่นวาย ราวกับดวงตาของพวกเขามีความคิดของตัวเอง

ตาทุกคู่ล้วนมองไปที่หน้าอกของมู่กุยฝาน

หบเห่แล้วไง เป็นทั้งพ่อทั้งแม่ในคนเดียว พ่อลูกอ่อนคราวนี้ให้นมลูกได้จริงแล้วด้วย

หลังจากซู่เป่าดูจนแน่ใจแล้วว่าพ่อไม่เป็นอะไร เธอก็รีบวิ่งแจ้นไปทางห้องนั้นปากก็พูดไปพลางว่า “ท่านอาจารย์ ในนั้นมีกระจกแปลก ๆ อยู่บานหนึ่ง หนูไปดูหน่อยนะ!”

จี้ฉาง “…”

ผีขี้ขลาดมือซ้ายลากผีหลายใจ มือขวาลากผีเจ้าสาว “ไปได้แล้ว”

ผีหลายใจ “ไม่ ๆ ฉันจะอยู่ดูว่าท่านมู่มี... งอกออกมาได้ไง... ไม่สิ จะดูว่าเขาจะเอาชนะได้อย่างไร”

ผีเจ้าสาว “ข้าน้อยก็ไม่ไป ข้าน้อยเป็นห่วงท่านมู่เจ้าค่ะ”

จี้ฉางนั่งขัดสามธิลอยอยู่กลางอากาศ เขาเปิดสมุดดูเหมือนกำลังหาคำตอบอะไรบางอย่าง

ผีขี้ขลาด “...”

**

พูดถึงทางด้านมู่กุยฝาน หลังจากที่สลบไป เขาค่อย ๆ สับสนจนหมดสติไปในที่สุด

มันเหมือนกับเราไปนอนอยู่บนรางรถไฟ สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเราเหมือนกำลังถูกรถไฟวิ่งทับ

ความรู้สึกถูกบดทับนั้นมีอยู่รอบด้าน ผิวหนังทุกส่วนในร่างกายราวกับถูกบดขยี้จนแหลกละเอียดและเลือดก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้...

และทันใดนั้นเอง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองโดนแช่ตัวลงไปในสระน้ำ ความเจ็บปวดจากการถูกบดทับตามร่างกายก็ทุเลาลงไปมาก จนกระทั้งหายไปจนสิ้น...

แต่ในไม่ช้า เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเจาะเข้าไปในร่างกายของเขา มันเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่สามารถรับไหว

เป็นความรู้สึกเหมือนโดนแม่ยายบังคับให้กินอาหาร ไม่เพียงแต่ท้องเท่านั้นที่โยนยัดเข้าไป มันทุกยัดแน่นไปทุกรูขุมขน จนตัวแทบจะแตก...

จิตใต้สำนึกที่เหลืออยู่ไม่มากของมู่กุยฝานพยายามต่อต้านอย่างเต็มที่ ไม่รู้ว่าจะกำจัดสิ่งที่เป็นส่วนเกินนี้ได้อย่างไร...

ขณะที่เขาพยายามอดทนอย่างทรมานอยู่นั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าปากของเขาถูกอ้าออกและมีบางถูกยัดเข้ามา

เม็ดแรกเข้าปากมาปั๊ปก็ละลายกลายเป็นกระแสความร้อน ไม่ต้องกลืนหรือชี้นำใด ๆ มันก็ไหลไปที่ตามแขนขาได้เอง...

ใรระหว่างสะลืมสะลือมู่กุยฝานก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่กระจายไปทั่วแขนขาทั้งสี่ของเขา ช่วยปลอบประโลมสิ่งที่กำลังจะทำให้เขาตัวระเบิด

ในขณะนี้สติมู่กุยฝานยังไม่ได้ถูกเรียกกลับมาอย่างสมบูรณ์ เขายังอยู่ในภาวะสับสน เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังทำให้เขาตัวระเบิดระเบิดคือพลังหยิน

แม้ว่ายาตู้เอ้อจะช่วยป้องกันไม่ให้เขาพลังหยินพุ่งชนมั่วซั่นจนตัวระเบิดได้ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้พลังหยินโคจรได้ กว่าเขาจะหาวิธี “ดูดซึม” พลังหยินพวกนี้ได้... ก็ไม่รู้ว่าอีกกี่เดือนกี่ปี

โชคดีที่ยาจิ่วเซียวกับยาเสวี่ยเหลียนเม็ดที่สองและสามตามมาติด ๆ

ยาทั้งสองเม็ดเข้าปากปุ๊บก็ละลายปั๊บ มันพุ่งผ่านลำคอไปชนจุดที่ “การจราจรติดขัด” หนักที่สุดให้สลายไปได้