ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1061

มู่กุยฝานพลิกตัวผุดลุกขึ้นนั่งเหงื่อท่วมไปทั้งตัว

ในขณะนี้เขาไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงและภาพลวงตาไม่ได้ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องบอกว่าภาพลวงตาเหล่านั้นก็คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในอดีต

มู่กุยฝานไม่สามารถหลบหนีจากความเป็นจริงในอดีตได้ในตอนนี้

เขาคือจักรพรรดิแห่งเฟิงตู

ครั้งหนึ่งเขาเคยยืนได้มองโลกกว้างอยู่บนยอดเขาที่แข็งแกร่ง

เขาสามารถชี้ชะตาสิ่งมีชีวิตทั้งปวง หงายมือให้กลายเป็นเมฆและคว่ำมือให้กลายเป็นฝน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถช่วยชีวิตลูกสาวสุดที่รักของตัวเองไว้ได้

เขาคือมู่กุยฝาน...

ตอนนี้เขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา มนุษย์ธรรมดาผู้มายังยมโลกเพื่อปกป้องลูกสาวของเขา...

“ท่านมู่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” ผีดวงซวยที่ยืนอยู่ไกล ๆ รีบส่งเสียงร้องถาม

ผีหลายใจก็พูดว่า “ท่านมู่ ท่านไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ผีขี้ขลาดขมวดคิ้วตรวจสอบอาการอยู่เงียบ ๆ

จี้ฉางถามว่า “ยังไหวหรือไม่?”

มู่กุยฝานส่ายหน้าเบา ๆ “ผมไม่เป็นไร”

เขาเงยหน้าขึ้นและเม้มริมฝีปากมองดูตำหนักเทพที่อยู่ตรงหน้า

ภาพที่ปรากฏในหัวกลับเป็นฉากที่

ซู่เป่าพุ่งไปสู่สวรรค์เก้าชั้นแล้วสาบานว่าจะทำลายกฎแห่งวิถีที่คอยผูกมัดอยู่นี้ แต่กลับโดนกฎแห่งวิถีบดขยี้ร่างจนตายแล้วสลายหายไป...

เขายอมสละทุกสิ่งรวมทั้งอายุไขของตัวเอง... และในที่สุดนำตัวเธอกลับมาได้แล้วส่งเธอไปที่ตำหนักเหยียนหลัวเพื่อฟื้นคืนจิตวิญญาณของเธอ

กว่าร้อยปีต่อมา ในที่สุดลูกสาวของเขาก็ฟื้นขึ้นมาในขณะที่ยมบาลทั้งสิบตำหนักแอบแย่งชิงตำแหน่งผู้นำสุงสุดของทั้งสิบตำหนัก เธอไปดักฆ่ากลางทางแล้วเข้ารับตำแหน่งพญายมด้วยพลังที่ไม่มีใครเทียบได้

ต่อจากนั้นก็คือคือการพักฟื้นเป็นเวลายาวนาน เขาช่วยลูกสาวหาวิธีที่จะฟื้นฟูจิตวิญญาณและร่างกายของเธอในยมโลกยมโลกอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามทั้งระดับจิตใจของเขาและลูกสาวต่างก็ได้ก้าวพ้นยมโลกแล้ว สำหรับเขาและลูกสาวยมโลกยังเล็กเกินไป...

เขาทำได้แค่มองดูเธอค่อย ๆ แตกสลายไปทุกวันโดยช่วยอะไรไม่ได้ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปในระยะยาวต่อให้เธอสามารถทนอยู่ต่อไปอีกร้อยปีพันปีหมื่นปีแล้วจะยังไง?

สุดท้ายก็ต้องตายวิญญาณกระจัดกระจายสลายหายไปไม่มีบุคคลนี้อีกต่อไปอีกชั่วนิรันดร์

และตำหนักบ่อน้ำเยือกเย็นแห่งนี้เป็นตำหนักที่เขาสร้างให้ลูกสาวสุดที่รักของเขา เขาพยายามสร้างดินแดนแห่งใหม่ที่เชื่อมต่อระหว่างดินแดนดินขี้เถ้ากับยมโลก มีเพียงดินแดนแห่งใหม่และกฎแห่งวิถีใหม่เท่านั้นที่จะมีโอกาสเกิดใหม่ได้

แต่ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

มาฝ่าด่านเคราะห์ที่โลกมนุษย์คือวิธีสุดท้ายที่เขากับลูกคิดได้...

[ปกป้องลูกสาวของเราด้วย...]

[ข้ารับปาก]

นี่คือสัญญาที่เขาให้ไว้กับจิ่นอวี้ แต่จวบจนวันนี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ

เธออยู่เคียงข้างเขาช่วงหนึ่งในทุกภพชาติ แต่เขาก็ยังไม่เคยพาเธอมายังเส้นทางที่เขาและลูกสาวเดินอยู่ได้เลยสักครั้ง

กลีบดดอกไม้บนต้นไม้ที่นอกตำหนักร่วงโปรบปราย มู่กุยฝานเผลอกำหมัดแน่น

“ซู่เป่าไปไหน?” เขาเอ่ยถามเสียงแหบ

ผีดวงซวยคอยสังเกตุท่าทีของท่านมู่ทุกย่างก้าว พอเห็นว่าเขากำหมัดก็คืดไปว่าจะต่อยตัวเอง

จึงรีบหนีหายไปเป็นรายแรก

จี้ฉางชี้ไปทางด้านใน “ซู่เป่าเข้าไปแล้ว”

มู่กุยฝานลุกขึ้นยืน แต่เขายังปรับตัวไม่ทันจึงเซถลาต้องค้ำไหล่จี้ฉางเพื่อพยุงตัว

จี้ฉางช่วยพยุงมู่กุยฝาน เขารู้สึกแปลก ๆ มู่กุยฝานก็ยังคงเป็นมู่กุยฝานคนเดิม แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรเปลี่ยนไป เหมือนกับเป็นอีกคนเลย...

แต่เขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย? ใต้เท้าจี้เหลือบมองหน้าอกของท่านมู่แวบหนึ่ง

“ในลิ้นชักก็มียาลูกกลอนเสริมความงามบำรุงสุขภาพเยอะแยะไปหมด จะมียาที่ช่วยชีวิตได้เยอะกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอไง...”

กระจก “...”

สีหน้าบนกระจกเปลี่ยนไปอีกครั้ง

(ーー゛)

ซู่เป่าไม่ยอมแพ้ เธอยังคงค้นหาต่อไป จู่ ๆ ก็ร้องเอ๊ะขึ้นมา

กำแพงหินตรงหน้าเธอมีมุมที่ทำให้มองเห็นสลับตำแหน่ง เธอมองหาอยู่ตั้งนาน ตอนที่เห็นกำแพงที่ว่างเปล่านี้จึงไม่ได้สนใจ

แต่พอมาดูกลับเห็นว่ามีตู้ยาขนาดใหญ่อยู่ตรงหลังกำแพงหินในมุมที่ต้องเลี้ยวเข้าไป

สายตาของซู่เป่าเป็นประกาย “ว้าว มีโลกอีกใบซ่อนอยู่!”

ภายในเป็นห้องที่ใหญ่กว่า ไม่เพียงแต่มีตู้ตั้งเรียงเป็นแถว ๆ บนตู้มีขวดยาลูกกลอนนับไม่ถ้วนวางอยู่บนนั้น แต่ยังมีเตาดินเผาขนาดใหญ่อยู่ด้วย ตู้วัถุดิบด้านข้างก็งมีของที่ดูเหมือนจะเป็นสมุนไพรมากมายวางอยู่

ซู่เป่าพุ่งตรงเข้าไปหาตู้พวกนั้น

“ยาจิ่วเซียว... ยาจิ่วเซียว...”

“ยาลูกกลอนที่ใช้ช่วยพ่อได้ล่ะ? อันนี้คืออะไร... อันนี้ใช้ช่วยพ่อได้ไหมนะ...”

ซู่เป่าเปิดขวดที่ทำจากหยกหลายใบ อันไหนที่เห็นแล้วรู้สึกว่ามีประโยชน์ก็หยิบใส่กระเป๋าสะพายข้างไว้ หลังจากหาในตู้ชั้นล่างหมดแล้ว เธอก็เขย่งเท้าเพื่อดูบนชั้นสอง

“สูงจังเลย...” ซู่เป่าให้สองมือข้างเกาะตุ้ไว้แล้วเอาหน้าแปะไว้บนนั้น ดวงตากลมคู่งามกลิ้งกลอกสอดส่อง

“ยาหวนเสินเหรอ? อันนี้ฟังดูน่าจะดี พ่อน่าจะได้ใช่... พี่สาวคนสวย หนูขอเอาไปก่อนนะคะ!”

มู่กุยฝานเข้ามาก็เห็นซู่เป่าอยู่ในสภาพนี้แล้ว

เด็กตัวเล็กเขย่งเท้าเกาะตู้ยา ท่องแต่จะหายาลูกกลอนให้เขา

มู่กุยฝานสำลักอยู่ในลำคอ เขาพูดด้วยเสีบงแหบแห้ง “ซู่เป่า”