ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1062

เสียงของมู่กุยฝานแหบแห้งและทุ่มต่ำเนื่องจากการสำลัก ซู่เป่าซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการหายาจึงไม่ได้ยิน

เธอยังคงหาต่อไป มองจากด้านหลังแล้วภาพของเจ้าตัวเล็กที่กำลังเขย่งเท้าอยู่ดูน่ารักมาก เธอกำลังใช้สมาธิ

บนชั้นสองมีตู้ไม้แกะสลักวางอยู่ บนตู้มีขวดหยกเล็ก ๆ หลายขวดวางไว้ ซู่เป่าเขย่งเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นว่าบนนั้นเขียนไว้ว่ายาราชาผู้สร้างโลก

“เอิ่ม... ยาตัวนี้ชื่อยาวที่สุด แปลว่าต้องเป็นของดี!”

ซู่เป่าตาลุกวาว ทั้งราชาทั้งผู้สร้างโลก อะไรที่ไม่เข้าใจก็น่าจะเป็นของดีสุดยอด!

จัดไป!

ซู่เป่ายื่นมือออกไป แล้วก็พบว่าเธอยังเตี้ยเกินไป

ชั้นยานี้แต่เดิมก็สร้างไว้สูงมาก มีตู้วางซ้อนอยู่ที่บนชั้นสองอีกตู้หนึ่ง เมื่อเปรียบเทียบแล้วก็ดูเหมือนว่าแขนสั้นของเธอจะยังสั้นเกินไปอยู่ดี

“ฮึบ” ซู่เป่าพยายามรวยรวมพลังกระโดดสุดแรง!

ก็ยังหยิบไม่ถึงอยู่ดี!

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังจะเอาตำหนักพญายมออกมาทำบันใดแล้วเหยียบขึ้นไป จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่มืหนึ่งยื่นผ่านมาจากข้างหลังเธอ

มู่กุยฝานหยิบขวดยาราชาผู้สร้างโลกขวดนั้นยืนไปที่ตรงหน้าจองซู่เป่า “เอานี่”

ซู่เป่าหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเบิกกว้าง อ้าปากเป็นรูปตัวโอ “พ่อ”

ช็อกมาก พ่อฟื้นแล้ว!

ซู่เป่าเผลอมองหน้าอกพ่อโดยไม่รู้ตัว อู้ว~ดีนะที่ไม่ได้ก่อเรื่อง~

แต่วินาทีต่อมา จู่ ๆ พ่อก็อุ้มเธอขึ้นมาอย่างกระทันหัน เขากอดเธอไว้แน่น

ซู่เป่าคิดว่าพ่อเธอกลัวเพราะว่าเมื่อกี้เกือบจะตัวระเบิด

เธอตบหลังพ่อและปลอบใจเขาว่า “โอ๋เอ๋ ๆ ซู่เป่าอยู่นี่แล้วนะ หนูจะไม่ให้พ่อเป็นอะไรไปอีกแล้ว!”

“พ่อไม่ต้องกลัวแล้วนะ โอ๋ ๆ~”

ฝ่ามือเล็ก ๆ นุ่ม ๆ ลูบแผ่นหลังของมู่กุยฝานไปมา

มู่กุยฝานผู้มีจิตใจเด็ดเดี่ยวมาโดยตลอด ต่อให้ได้รับบาดเจ็บเลือดไหลก็ไม่เคยร้องสักแอะ แต่นี้ตอนนี้กลับตาแดงเพราะการปลอบโยนที่นุ่มนวลของเจ้าตัวเล็ก

“ซู่เป่า คิดถึงพ่อไหม?” เสียงของมู่กุยฝานแหบพร่า

ซู่เป่าพยักหน้าเป็นการยืนยัน “คิดถึงสิคะ คิดถึงมาก ๆ ด้วย”

มู่กุยฝานอดยิ้มไม่ได้ เขามองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างละเอียดและตั้งใจ

เธอกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง และก็ยังคงน่ารักมากเหมือนเดิม

ไม่คิดเลบว่า เขาจะได้มีโอกาสได้เห็นเธอเติบโตอีกครั้งหนึ่ง...

“พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกัน” มู่กุยฝานเอาหน้าผากไปแนบกับหน้าผากของซู่เป่า รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในใจ “คราวนี้พ่อจะไม่ให้หนูต้องเจ็บตัวอีกแล้ว”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ!”

จากนั้นก็สงสัยขึ้นมาอีก “เอ๊ะ?”

ช่วงนี้เธอก็ไม่ได้เจ็บตัวสักหน่อย?