ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1063

ซู่เป่างงอยู่พักใหญ่

เธอหันกลับไปมองแต่ก็ไม่เห็นใครเลย ไม่มีแม้เงาใครสักคนหรือผีสักตัว รู้จักกับใครล่ะนี่...

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังเคร้งมาจากข้างนอก ซู่เป่าพูดขึ้นมาอย่างเร็วว่า “นั่นใคร? พ่อ เราออกไปดูกันเถอะ”

มู่กุยฝานเหลือบมองไปข้างนอกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขวดยาลูกกลอนที่อยู่ในตู้ยาทั้งหมดมาใส่ในกระเป๋าสะพายข้างของซู่เป่า

ซู่เป่ารีบจับมือเขาไว้ “พ่อคะ พอแล้ว ๆ ไม่ต้องเอาแล้ว พ่อก็ไม่ได้เป็นไรแล้ว เราอย่าเอาของคนอื่นอีกเลย”

ถ้าที่นี่ไม่มีเจ้าของก็ว่าไปอย่าง ใครมาก่อนได้ก่อน ของพวกนี้เธอเจอก่อนก็ต้องเป็นของเธอทั้งหมด

แต่ตำหนักนี้มีเจ้าของนี่นา ไม่รู้ว่าเดี๋ยวเขาจะกลับมาตอนไหน

จะเอาของคนอื่นไม่ได้... ยืมของคนอื่นก็ต้องคืน จะเอาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ถ้าเอาไปอีกคงคืนไม่ไหว

แต่แล้วกลับได้ยินพ่อพูดว่า “นี่ซู่เป่ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

ซู่เป่า “ห๊ะ”

มู่กุยฝานอดขำเธอไม่ได้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “พ่อของเหยียนหลัวหวังคือจักรพรรดิแห่งเฟิงตู แล้วพ่อของซู่เป่าคือใคร?”

ซู่เป่างง “ก็คือพ่อไง...”

มู่กุยฝานถามกลับว่า “ซู่เป่าคือเหยียนหลัวหวัง งั้นพ่อคือใคร?”

ซู่เป่าตกตะลึง

มู่กุยฝาน “อ่าห๊ะ?”

ซู่เป่า “งั้น... พ่อก็คือจักรพรรดิแห่งเฟิงตูงั้นเหรอ?”

“!!!”

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างกลมบ๊อก

มู่กุยฝานบีบแก้มนุ่ม ๆ ของเธอแล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ตำหนักแห่งนี้จักรพรรดิแห่งเฟิงตูสร้างให้ลูกสาวของเขา บ่อน้ำเยือกเย็นนี่ก็มีไว้ให้ลูกสาวของเขา และทุกสิ่งในห้องนี้ก็ล้วนเป็นของที่เขามอบให้กับลูกสาวของเขา ดังนั้นของพวกนี้ก็เป็นของ?”

ซู่เป่าตอบเอ๋อ ๆ “ก็เป็นของลูกสาวเขาไง...”

ลูกสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูก็คือเหยียนหลัวหวัง... เหยียนหลัวหวังก็คือตัวเธอเอง

พ่อของหนูคือจักรพรรดิแห่งเฟิงตู!!

ฉะนั้น... ยาลูกกลอนแพง ๆ พวกนี้ก็เป็นของเธอหมดเลยสิ?

แล้วคุณอาที่พ่อชมนักชมหนาว่าเก่งกาจเมื่อกี้ก็คือตัวเขาเองเนี่ยนะ

ซู่เป่ายื่นมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเธอออกมาบีบหน้ามู่กุยฝาน “พ่อ พ่อมองหน้าหนูแล้วพูดใหม่อีกครั้งสิ หนูได้ยินไม่ชัด พ่อพูดอีกรอบนะ”

มู่กุยฝานมองสีหน้าที่จริงจังและเหลือเชื่อของเธอ หน้าตาราวกับโดนเงินก้อนโตที่ร่วงจากฝากฟ้าหล่นทับอย่างนั้นแหละ

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังออกมาจากหน้าอกของเขา สายตาที่มู่กุยฝานมองซู่เป่านั้นอ่อนโยนเสียยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก

“พ่อบอกว่า ของพวกนี้เป็นของหนูเอง”

“พี่สาวคนสวยที่หนูพูดถึง ก็คือตัวหนูเองไง”

ซู่เป่า ╭(⊙o⊙)╮

ค...คุณพระ!!

ของพวกนี้เป็นของเธอทั้งหมด!

ที่เธอพึมพำขอโทษขอโพยอยู่ตั้งนาน ที่แท้ก็ขอโทษตัวเองเนี่ยนะ?

แล้วที่เธอว่าพี่สาวคนสวยคนนั้นไป ก็เท่ากับว่าตัวเองสินะ

ซู่เป่าจากตกใจกลายเป็นสับสน จากสับสนกลายเป็นประหลาดใจ หลังจากประหลาดใจเสร็จก็อดยิ้มหน้าบานไม่ได้ “พ่อ! พ่อ! หนูรวยแล้ว รวย ๆ ๆ ฮ่า ๆ!”

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าออกมา พวกเขากลับมาที่ห้องที่สวยงามราวสวรรค์ห้องเดิม

แล้วก็ได้เห็นว่ากระจกที่เดิมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหล่นลงมา และมันกำลังกลิ้งไปมาราวกับกำลังพยายามจะหลบหนี

ที่แท้เสียงดังเคร้งเมื่อกี้ก็เป็นเสียงมันนี่เอง

“จะหนีไปไหน?” ซู่เป่ารีบวิ่งไปจับมันไว้

ล้อเล่นหรือไง~ กระจกพูดได้จะให้ปล่อยไปได้ไง?

ซู่เป่าจับกระจกตั้งให้ตรง เธอนั่งลงบนพื้นแล้วเอาขาสองข้างพันรอบกระจก มือสองข้างก็จับด้านข้างของกระจกไว้ และในที่สุดเธอก็ได้เห็นใบหน้าของตัวเองในกระจก

ต้องบอกก่อนว่าเมื่อกี้เธอมองในกระจกแล้วเห็นเพียงพี่สาวคนสวยกับสีหน้าของกระจกจอมซนเองเท่านั้น

ซู่เป่าขยับเข้าไปใกล้ ๆ แล้วเบิ่งตามองด้วยความสงสัย เธอมองทางนั้นทีทางนี้ที

พอมองดูแบบนี้แล้ว ก็เหมือนจะไม่ต่างกันตรงไหนเลย

ทันใดนั้นสายตาของซู่เป่าก็เปลี่ยนไปแล้วถามว่า “กระจกจอมซนจงบอกข้าเถิดว่าใครคือเด็กที่รวยที่สุดในโลก?”

กระจกทำอะไรไม่ถูก มันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุนที่คุ้นเคยว่า “ก็ท่านไง”

ซู่เป่าพอใจมาก เธอพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ได้ เป็นกระจกที่มีประโยชน์ดีจริง ๆ”

กระจก “...”

มู่กุยฝานอดขำไม่ได้ ชาติที่แล้วตอนที่เธอเป็นเด็ก เธอก็มักจะกอดกระจกแบบนี้แล้วถามว่า ใครคือเด็กที่น่ารักที่สุดในโลก ใครคือพ่อที่ดีที่สุดในโลก ใครคือแม่ที่สวยที่สุดในโลก

กระจกถูกเธอทรมานจนทนไม่ไหว หลังจากที่ซู่เป่าถามคำถามซ้ำ ๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายอยู่พักหนึ่งก็กลายเป็น...

กระจก ๆ ใครคือเด็กที่รวยที่สุดในโลก?

เหมือนกันไม่มีผิด... กระจกบานเดิม ลูกสาวสุดที่รักของเขาคนเดิม...