ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1064

ซู่เป่าคิดว่ากระจกบานนี้มีประโยชน์มากอยากเอาติดตัวไปด้วย

ยังไงก็เป็นของของเธอเอง ไม่เป็นไรอยู่แล้ว

แต่ขณะที่เธอกำลังจะเอากระจกใส่เข้าไปในตำหนักพญายม กระจกกลับต่อต้าน “ข้าไม่เข้าไปนะ ไม่เอา”

(((p(≧□≦)q)))

ซู่เป่ามองสีหน้าแบบใหม่ในกระจกแล้วลูบมันด้วยความใจอ่อน “ทำไม ไม่อยากไปกับฉันเหรอ?”

กระจกทำหน้าเบ้ปาก

ตอนที่เธอหยิบยาใส่กระเป๋าอยู่ข้างในมันก็รู้แล้วว่ามันจะต้องโดนเธอจับใส่เข้าไปด้วยกันแน่

ไม่ใช่ว่ามันไม่ชอบยมบาลตัวน้อย แต่ว่าไม่ชอบวังยมบาลที่ทั้งมืดทั้งเยือกเย็นนั่นเลยจริง ๆ

ไม่เอา ไม่ไป!

กระจกทำสีหน้าต่อต้าน

แววตาของซู่เป่าฉายแววผิดหวัง “ก็ได้… งั้นฉันก็จะไม่บังคับเธอก็ได้ แต่เธอต้องอยู่ที่นี่เฉย ๆ นะ อย่าเที่ยวไปวิ่งเล่นให้ใครจับไปได้ล่ะ”

กระจกทำปากจู๋ “ข้าไม่โดนใครจับไปหรอก”

มันอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว อยู่มาเป็นหลายต่อหลายร้อยปีก็ไม่เห็นมีใครเอามันไปได้

มันแทบอยากจะกลิ้งออกไปเองด้วยซ้ำ แต่น่าเสียดายที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมงมันยังพลิกได้แค่ครั้งเดียวเอง ถ้าออกไปข้างนอกอาจโดนอะไรทับแตกได้ง่าย

กระจกรู้จักตัวเองดี มันเพียงแต่ไม่อยากเข้าไปอยู่ในวังยมบาลเท่านั้นเอง

ซู่เป่าเอากระจกกลับไปวางที่โต๊ะเครื่องแป้งตามเดิม เธอมองไปรอบ ๆ อย่างอาลัยอาวรณ์ สุดท้ายก็วิ่งไปที่เตียงหลังใหญ่ที่งดงามหลังนั้น

เตียงนี่เห็นแล้วก็น่านอนมากจริง ๆ แต่เมื่อกี้ซู่เป่าไม่รู้ว่าเป็นเตียงตัวเองจึงไม่กล้านอน

มู่กุยฝานบอกว่า “ไม่ได้ทำความสะอาดตั้งนาน ถึงจะไม่ค่อยมีฝุ่น แต่เดี๋ยวพ่อจะหาเวลามาปัดฝุ่นให้หน่อยแล้วกัน”

ซู่เป่าหยิบยันต์ดูดฝุ่นออกมาแผ่นหนึ่ง “พ่อคะ ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ!”

เธอโยนยันต์ดูดฝุ่นเข้าไปแผ่นหนึ่ง แล้วตามด้วยยันต์ทำความสะอาดไปอีกแผ่นหนึ่ง จากนั้นทั้งห้องก็สะอาดเอี่ยมอ่องแถมยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย

มู่กุยฝาน “...”

ซู่เป่ากระโจนลงไปบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วกลิ้งไปมา เสร็จแล้วก็วิ่งร่าไปนั่งบนโซฟาก้อนเมฆต่อ

โซฟาก้อนเมฆนุ่มอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย เหมือนนั่งบนมาร์ชเมลโลว์เลย จะว่าไปก็เหมือนนั่งบนเมฆเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งนุ่มทั้งเบาสบาย…

ซู่เป่าที่อยู่ในภาวะตึงเครียดมาหลายวันเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ไม่นานก็รู้สึกง่วงขึ้นมา

มู่กุยฝานก็มานั่งบนโซฟาก้อนเมฆด้วย ซู่เป่าเอาหัวมาหนุนไว้บนขาของเขา

ดวงตาจับจ้องไปที่เพดานกระพริบตาปริบ ๆ

“คิดอะไรอยู่เหรอ?” มู่กุยฝานเห็นว่าเธอง่วงแต่ก็ยังมัวเหม่ออยู่จึงเอ่ยถาม

ซู่เป่าหาวตาปรือเพราะความง่วง ใกล้จะหลับแล้วถึงเพิ่งพึมพำขึ้นมาว่า

“พ่อคะ พ่อต้องพยายามให้มาก ๆ นะ... ขอแค่พอพยายามมากพอ หนูก็จะได้ไม่ต้องกลัวใครยมโลกอีก...”

“พอถึงตอนนั้นหนูจะได้ตบตูซื่อหวังให้กระเด็นไปเลย...”

เสียงพึมพำค่อย ๆ เบาลงที่สุดซู่เป่าก็เงียบไป เธอหลับตาและนอนหลับไปในที่สุด

สายตาของมู่กุยฝานอ่อนโยน เขายิ้มน้อย ๆ มองซู่เป่าแทบไม่อยากกระพริบตา

เจ้าตัวเล็กน่ารักน่าชัง