ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1065

ในขณะที่อู่ชางกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเงาร่างสีขาวเงาหนึ่งปรากฏขึ้นมา

จี้ฉางเอามือไพล่หลังยิ้มน้อย ๆ “ฝ่าบาทของพวกเจ้านำต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กลับมาด้วยอยู่แล้ว แต่จะรบกวนให้ฝ่าบาทแบกต้นไม้เองได้อย่างไรเล่า แน่นอนว่าต้องให้ข้านำกลับมาส่งให้เองอยู่แล้ว”

ต้นไม้ที่ซู่เป่าถอนเองกับมือก็แน่นอนว่าอาจารย์อย่างเขาต้องเป็นคนเอามาคืนให้เองกับมือ

จี้ฉางยกมือขึ้นนำต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์คืนกลับที่เดิม

จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาแล้วดีดนิ้ว บ่อน้ำตื่น ๆ บ่อหนึ่งปรากฏขึ้นข้างต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ในบ่อถูกเติมน้ำแร่จิตวิญญาณไว้จำนวนหนึ่ง สิ่งนี้เขาพกมาตั้งแต่ตอนอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณของซู่เป่าแล้ว

ซู่เป่าให้เขา แล้วเขาก็เอามาให้อู่ชางอีกที

“ต้องขออภัยที่ยืมต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไปเสียนาน” จี้ฉางพูดกับอู่ชาง “น้ำแร่จิตวิญญาณนี้ถือเป็นการขอบคุณ”

อู่ชางเชิดหน้าเล็กน้อยทำท่าประมาณว่า “เจ้าทำได้ดีมาก”

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นเขียวชอุ่ม ดูเหมือนว่ามันใบเขียวขึ้นและสูงกว่าเมื่อก่อน ราษฎรแมวทั้งหลายโห่ร้องดีใจ

บอกแล้วไงเรื่องที่ฝ่าบาทออกโรงเองต้องไม่มีพลาด!

เห็นไหม ฝ่าบาทไม่เพียงนำต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กลับมาได้ แต่ยังได้ข้ารับใช้เป็นสัตว์สองขามาแบกต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้อีก

“ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี!”

“ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี! ฝ่าบาทผู้ไร้เทียมทานตลอดกาล”

อู่ชางส่ายหางเบา ๆ อย่างพึงพอใจ

ขุนนางชุดนี้... เยี่ยมดีจริง ๆ

เดี๋ยวนะ... เหมือนจะมีอะไรผิดไปตรงไหนนะ!

ทันใดนั้นอู่ชางก็นึกขึ้นได้ว่า วันนั้นพญายมตัวน้อยบอกเขาว่าตอนเอามาคืนจะเพิ่มต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้เขาอีกสองต้นไม่ใช่หรือ?

ไหนยังจะบอกให้นู้นให้นี่เขาอีก...

แต่นี้ให้แค่น้ำแร่จิตวิญญาณบ่อเดียว แถมยังตื่นแค่นี้เอง น่าจะพอมิดแมวตัวหนึ่งเท่านั้นเอง

“…”

จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าโดนหลอกให้ฝันหวานแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร...

**

ณ โลกมนุษย์ คืนเดือนดับลมกระโชกแรง

วันนี้ลมแรงมาก ลมพัดส่งเสียงดังซู่ ๆ

นายหญิงซูปิดประตูหน้าต่างแล้วลงไปดูที่ชั้นล่าง ท่านร้องเรียก “เสวียนหลิง”

ไม่รู้วันนี้หายไปไหนอีกแล้ว ไม่เห็นมันมาตั้งแต่บ่าย

นายหญิงซูคิดไปคิดมาแล้วก็หยิบปลาคอดแห้งออกมาจานหนึ่งวางตรงที่กินข้าวของเสวียนหลิง เสร็จแล้วถึงขึ้นไปชั้นบน ก่อนนอนยังกำชับป้าอู๋ว่าแง่มหน้าต่างไว้ให้เสวียนหลิงสักบาน

บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านเดียวกัน ซูเหอเวิ่นกับซูจื่อซีนอนมอบถือกล้องส่องทางไกลมองไปที่ฝั่งตรงข้ามด้วยความตื่นเต้น

นี่คือคฤหาสน์ที่เดิมที่เป็นของซุนไห่หยางแต่ตอนนี้โอนให้เป็นชื่อของเมิ่งหย่วนแล้ว... หลังจากแต่งงานได้สามวันเมิ่งหย่วนกับซุนไห่หยางก็ย้ายมาอยู่ที่นี่

อย่างไรก็ตามตอนนี้หลี่เมิ่งกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู ซุนไห่หยางทึ้งผมตัวเองสีหน้าเจ็บปวด เมิ่งหยวนก็ยืนทำหน้าตาเศร้าสร้อยอยู่ไกล ๆ...

“นี่ก็เฝ้าดูมาคืนนึงแล้วยังไม่เห็นจะมีอะไรผิดปรกติเลย” ซูเหอเวิ่นที่กำลังเผือกอยู่พูดขึ้น “นอกจากจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคจิตที่ชอบถ้ำมอง...”

ซูจื่อซีสีหน้าเรียบเฉย “นายไม่เห็นเหรอ... นั่นนะ ผีผู้หญิงตนนั้นกำลังลอยมา เธอมีเลือดไหลออกมาจากจมูกจากปาก ใบหน้าก็ซีดเซียว... เธอเข้ามาประชิดที่หน้ากล้องส่องทางไกลแล้ว! !”