ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1068

หลี่เมิ่งทั้งหลายมองซุนไห่หยางอย่างใจจดใจจ่อ

เมิ่งหย่วนก็จ้องซุนไห่หยางอยู่เหมือนกัน

ซุนไห่หยางหงุดหงิดมาก เขารู้ว่าที่หลี่เมิ่งซึ้งเหย่อหยิ่งมาโดยตลอดจงใจแสดงท่าทางแบบนี้ต่อหน้าเขา ที่จริงแล้วเธอกำลังแสดงออกว่าเธอยอมอ่อนลงแล้ว เธอกำลังสารภาพผิดกับเขา อยากจะขอให้เขากลับไปด้วยใจจริง

เมื่อก่อนหลี่เมิ่งไม่เคยเป็นแบบนี้ มีแต่ให้เขาคอยเอาใจ แต่ตอนนี้เธอกำลังเอาใจเขา...

พอหลี่เมิ่งเอาใจเขาหน่อย ซุนไห่หยางก็อดใจอ่อนไม่ได้

แต่เมื่อดูจากสีหน้าของเมิ่งหย่วนแล้ว เขามีลางสังหรณ์ว่า ถ้าเขาทำไม่ถูกล่ะก็ คราวนี้เมิ่งหย่วนจะจากไปจริง ๆ

แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเมิ่งหย่วนนี่นา ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกผิดอย่างนี้ด้วย

ในขณะนี้หมาจอมเลียถูกเสวียนหลิงจับตัวไปแล้ว ทั้ง ซุนไห่หยางและเมิ่งหย่วนก็มีได้สติกลับมาบ้างแล้ว

ซุนไห่หยางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดด้วยน้ำทำข้อตกลง “เมิ่งหย่วน ผมเข้าไปเอายามาดีไหม? พวกคุณทั้งคู่ต่างก็ได้รับบาดเจ็บ จะไม่ทำแผลก็ไม่ใช่เรื่อง...”

เมิ่งหย่วนรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

เดิมทีเขาจะพาเธอไปทายา แต่ตอนนี้กลายเป็นเขาจะไปเอายาออกมาให้

ซึ่งนี่หมายความว่าเขาฟังเชื่อคำพูดของหลี่เมิ่ง การเข้าเขาจะเข้าไปเอายาและออกมาก็เท่ากับเข่เชื่อฟังหลี่เมิ่ง และเรื่องที่จะทายาให้เธอมันก็เป็นแค่การเอามาเผื่อ

“ไม่ต้องหรอก”

เมิ่งหย่วนหมุนตัวเดินเข้าคฤหาสน์

ทันใดนั้นซุนไห่หยางหงุดหงิดมากขึ้น เขาตามเธอไปอย่างช่วยไม่ได้ “เมิ่งหย่วน พอสักทีได้ไหม?”

“ทำไมคุณเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เราอยู่ด้วยกันมาเดือนนึงคุณไม่ได้เป็นแบบนี้นะ...”

ปัง!!

เมิ่งหย่วนปิดประตูทันที

ซุนไห่หยางไม่ทันตั้งตัว จึงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

ประตูคฤหาสนืเป็นประตูลูกกรงเหล็ก เมิ่งหย่วนยืนอยู่ข้างในขณะที่ซุนไห่หยางและหลี่เมิ่งยืนอยู่ข้างนอก

ซุนไห่หยางมีลางสังหรณ์ไม่ดี “เมิ่งหย่วน?!”

เมิ่งหย่วนเม้มปากมองซุนไห่หยางนิ่ง ๆ “ฉันทายาเองได้ ไม่ต้องให้คนอื่นช่วย...”

“ต่อไปกินข้าวเข้านอนก็...ก็ไม่คาดหวังให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อนอีกแล้ว”

พูดจบเธอก็หันหลังเข้าไปและปิดประตู ไม่ฟัง ไม่มองอะไรอีกแล้ว

ซุนไห่หยางตกตะลึง!

“เดี๋ยวสิ เปิดประตูก่อน!” ซุนไห่หยางพูดด้วยความรีบร้อน “ทำไมคุณถึงขังผมไว้ข้างนอกล่ะ?”

วันนี้หลี่เมิ่งมาโดยกระทันหัน ทั้งโทรศัพท์กระเป๋าตังค์เสื้อของเขา... อยู่ในบ้านหมดเลย

ขนาดรองเท้าที่ใส่อยู่ก็เป็นรองเท้้าแตะสำหรับเดินในบ้าน...

“เมิ่งหย่วน เปิดประตู” ซุนไห่หยางตะโกน “คุณพอได้แล้ว ผมไม่เอายาแล้วดอเคไหม?”

ไม่มีใครตอบ...

ดวงตาของหลี่เมิ่งฉายแววภาคภูมิใจ เธอพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “ซุนไห่หยาง ฉันจะทำไงดี? หลังมือของฉันถูกแมวข่วน ต้องไปฉีดวัคซีนโรคพิษสุนัขบ้าไหมเนี่ย? คุณไปฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”