ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1068

หลี่เมิ่งทั้งหลายมองซุนไห่หยางอย่างใจจดใจจ่อ

เมิ่งหย่วนก็จ้องซุนไห่หยางอยู่เหมือนกัน

ซุนไห่หยางหงุดหงิดมาก เขารู้ว่าที่หลี่เมิ่งซึ้งเหย่อหยิ่งมาโดยตลอดจงใจแสดงท่าทางแบบนี้ต่อหน้าเขา ที่จริงแล้วเธอกำลังแสดงออกว่าเธอยอมอ่อนลงแล้ว เธอกำลังสารภาพผิดกับเขา อยากจะขอให้เขากลับไปด้วยใจจริง

เมื่อก่อนหลี่เมิ่งไม่เคยเป็นแบบนี้ มีแต่ให้เขาคอยเอาใจ แต่ตอนนี้เธอกำลังเอาใจเขา...

พอหลี่เมิ่งเอาใจเขาหน่อย ซุนไห่หยางก็อดใจอ่อนไม่ได้

แต่เมื่อดูจากสีหน้าของเมิ่งหย่วนแล้ว เขามีลางสังหรณ์ว่า ถ้าเขาทำไม่ถูกล่ะก็ คราวนี้เมิ่งหย่วนจะจากไปจริง ๆ

แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเมิ่งหย่วนนี่นา ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกผิดอย่างนี้ด้วย

ในขณะนี้หมาจอมเลียถูกเสวียนหลิงจับตัวไปแล้ว ทั้ง ซุนไห่หยางและเมิ่งหย่วนก็มีได้สติกลับมาบ้างแล้ว

ซุนไห่หยางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดด้วยน้ำทำข้อตกลง “เมิ่งหย่วน ผมเข้าไปเอายามาดีไหม? พวกคุณทั้งคู่ต่างก็ได้รับบาดเจ็บ จะไม่ทำแผลก็ไม่ใช่เรื่อง...”

เมิ่งหย่วนรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

เดิมทีเขาจะพาเธอไปทายา แต่ตอนนี้กลายเป็นเขาจะไปเอายาออกมาให้

ซึ่งนี่หมายความว่าเขาฟังเชื่อคำพูดของหลี่เมิ่ง การเข้าเขาจะเข้าไปเอายาและออกมาก็เท่ากับเข่เชื่อฟังหลี่เมิ่ง และเรื่องที่จะทายาให้เธอมันก็เป็นแค่การเอามาเผื่อ

“ไม่ต้องหรอก”

เมิ่งหย่วนหมุนตัวเดินเข้าคฤหาสน์

ทันใดนั้นซุนไห่หยางหงุดหงิดมากขึ้น เขาตามเธอไปอย่างช่วยไม่ได้ “เมิ่งหย่วน พอสักทีได้ไหม?”

“ทำไมคุณเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เราอยู่ด้วยกันมาเดือนนึงคุณไม่ได้เป็นแบบนี้นะ...”

ปัง!!

เมิ่งหย่วนปิดประตูทันที

ซุนไห่หยางไม่ทันตั้งตัว จึงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

ประตูคฤหาสนืเป็นประตูลูกกรงเหล็ก เมิ่งหย่วนยืนอยู่ข้างในขณะที่ซุนไห่หยางและหลี่เมิ่งยืนอยู่ข้างนอก

ซุนไห่หยางมีลางสังหรณ์ไม่ดี “เมิ่งหย่วน?!”

เมิ่งหย่วนเม้มปากมองซุนไห่หยางนิ่ง ๆ “ฉันทายาเองได้ ไม่ต้องให้คนอื่นช่วย...”

“ต่อไปกินข้าวเข้านอนก็...ก็ไม่คาดหวังให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อนอีกแล้ว”

พูดจบเธอก็หันหลังเข้าไปและปิดประตู ไม่ฟัง ไม่มองอะไรอีกแล้ว

ซุนไห่หยางตกตะลึง!

“เดี๋ยวสิ เปิดประตูก่อน!” ซุนไห่หยางพูดด้วยความรีบร้อน “ทำไมคุณถึงขังผมไว้ข้างนอกล่ะ?”

วันนี้หลี่เมิ่งมาโดยกระทันหัน ทั้งโทรศัพท์กระเป๋าตังค์เสื้อของเขา... อยู่ในบ้านหมดเลย

ขนาดรองเท้าที่ใส่อยู่ก็เป็นรองเท้้าแตะสำหรับเดินในบ้าน...

“เมิ่งหย่วน เปิดประตู” ซุนไห่หยางตะโกน “คุณพอได้แล้ว ผมไม่เอายาแล้วดอเคไหม?”

ไม่มีใครตอบ...

ดวงตาของหลี่เมิ่งฉายแววภาคภูมิใจ เธอพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “ซุนไห่หยาง ฉันจะทำไงดี? หลังมือของฉันถูกแมวข่วน ต้องไปฉีดวัคซีนโรคพิษสุนัขบ้าไหมเนี่ย? คุณไปฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”

หลี่เมิ่งรออยู่พักใหญ่ เธอออกไปตั้งสองเมตรแล้วแต่ผลปรากฏว่าหลังซุนไห่หยางบอกว่ารอ เขาไม่พูดอะไรต่ออีก

เดิมทีเธอยังคิดว่ารอให้ซุนไห่หยางพูดอีกสักหน่อยแล้วค่อยหันกลับไปด้วยซ้ำ

แต่ตอนี้ทำได้แค่ต้องยอมเสียหน้าหันกลับไปมองซุนไห่หยางที่ยังอยู่ไกล ๆ

“ซุนไห่หยาง คุณนี่มัน...” หลี่เมิ่งพูดมาถึงตรงนี้ก็เหมือนพูดต่อไม่ไหวแล้ว จู่ ๆ เธอก็ร้องไห้โฮ ร้องสะอึกสะอื้นเหมือนกับว่าเสียใจมาก

วิธีนี้ได้ผลตามคาด หรือจะบอกว่าวิธีนี้ใช้ได้ผลกับผู้ชายเจ็ดถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่เห็นผู้หญิงร้องไห้แล้วต้องยอมใจอ่อน

ซุนไห่หยางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้าไปอธิบายว่า “อย่าร้องไห้เลยนะ ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน... บัตรของผมทุกใบถูกแม่อายัติไว้หมดแล้วไว้ ชำระเงินด้วยโทรศัพท์ก็ไม่ได้ด้วย และตอนนี้ผมก็ไม่มีทรัพย์สินอะไรเลย แม้แต่ในบัตรประชาชนก็ไม่มี ต่อให้ผมอยากไปส่งคุณก็ไปไม่ได้อยู่ดี”

หลี่เมิ่งถึงกับอึ้ง

ไม่หรอกมั้ง นายหญิงซุนโหดขนาดนี้เลยเหรอ?!

“งั้นคฤหาสน์หลังนี้ล่ะ?” หลี่เมิ่งชี้ไปที่คฤหาสน์แล้วพูดโดยไม่ทันคิด

เธอจำได้ว่าคฤหาสน์นี้ซุนไห่หยางเป็นคนซื้อเอง ตอนนั้นเธอเป็นคนเลือกด้วยซ้ำ ยังคุยกันอยู่เลยว่าต่อไปถ้าอยู่ที่บ้านเก่าตระกูลซุนจนเบื่อแล้ว พวกเขาสองคนจะได้มาอยู่กันสองต่อสองที่นี่สักสองสามวัน

ซุนไห่หยางพูดว่า “ตอนนี้คฤหาสน์นี้เป็นของเมิ่งหย่วน”

ปัง!

หลี่เมิ่งโมโหแทบบ้า

ครั้งนี้เธอโกรธมากจริง ๆ โกรธมากจนเส้นเลือดหน้าผากเต้นตุบ ๆ!

หลี่เมิ่งกัดฟันด่า “มีสิทธิ์อะไร! นี่คือคฤหาสน์ที่เราสองคนเลือกนะ! หวงเมิ่งหย่วนมีสิทธิ์อะไรมาครอบครองคฤหาสน์ของเรา!”