ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1069

หลี่เมิ่งโกรธมาก คราวนี้เป็นตาของซุนไห่หยางที่ต้องตกตะลึงแทน

คือว่า...

เมื่อกี้ยังเสียใจน้ำตาไหลเพราะเขาไม่รั้งเธอไว้อยู่เลย

แต่วินาทีต่อมาก็เปลี่ยนไปหน้าเป็นหลังมือเพราะคฤหาสน์ที่ไม่ได้เป็นของเธอมาตั้งแต่ต้น

ทันใดนั้นสมองที่หงุดหงิดจนสับสนของซุนไห่หยางสงบลงกว่าครึ่ง

หลี่เมิ่งพุ่งเข้าไปที่หน้าคฤหาสน์แล้วเขย่าประตูเหล็กอย่างแรง “หวงเมิ่งหย่วน นังสารเลว! แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

หลี่เมิ่งโกรธมากจริง ๆ

เธออุตส่าห์เสียเวลาอยู่ที่มาตั้งคืนนึงแล้ว

ตั้งแต่หัวค่ำจนตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว

ผมก็พัดซู่ ๆ เธอต้องทนตากลมมาทั้งคืนจนผิวแห้งแตกไปหมดแล้ว

แต่ผลสุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย

เธอจะแย่งซุนไห่หยางรวมถึงทรัพย์สินในชื่อของซุนไห่หยางทั้งหมดกลับมาให้ได้

ดึกดื่นป่านนี้แล้วเสียงประตูเหล้กดังเคร้งคร้างรบกวนคนอื่น

ในที่สุดเมิ่งหย่วนก็ทนไม่ได้จึงเดินออกมา

ในตอนนี้เธออาบน้ำแล้วและดูเหมือนจะมาส์กหน้าแล้วด้วย ผิวของเธอดูชุ่มชื้น ซึ่งนั่นยิ่งทำให้หลี่เมิ่งโกรธยิ่งกว่าเดิม

“หวงเมิ่งหย่วน เธอยังมีความละอายใจอยุ่บ้างไหม? เธอกำลังยึดครองคฤหาสน์ของคนอื่นอยู่นะ เธอปล่อยให้ซุนไห่หยางต้องตากลมอยู่ข้างนอก แล้วยังมีหน้าเสวยสุขสบายใจอยู่ข้างในได้อีกเหรอ?”

เมิ่งหย่วนมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ทำไมฉันต้องไม่สบายใจด้วยล่ะ นี่มันบ้านฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้”

ประโยคนี้ยิ่งทำให้หลี่เมิ่งบ้าคลั่งมากขึ้น “บ้านของเธอที่ไหน! นี่มันบ้านของซุนไห่หยาง! นี่เป็นรังรักที่ซุนไห่หยางกับฉันเลือกมาด้วยกันก่อนหน้านี้! เธอมาอาศัยอยู่ในบ้านของเราแบบนี้ หน้าด้าน!”

“ซุนไห่หยางไม่ได้ชอบเธอเลย! เธอช่วยมีศักดิ์ศรีหน่อยได่ไหม ไสหัวออกไปจากบ้านของเขาซะ!”

เมิ่งหย่วนยังคงมีสีหน้าสงบนิ่งเช่นเดิม “เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว น้าซุนโอนทรัพย์สินและเงินทั้งหมดของเขาให้เป็นชื่อฉันแล้ว คนที่ควรจะออกไปก็คือพวกคุณต่างหาก”

หลี่เมิ่ง “...”

ซุนไห่หยางที่อยากจะรีบรับผิด “...”

หลี่เมิ่งทำใจยอมรับไม่ได้ ไหนบอกว่าเธอสูงส่งนักไง? ไม่ใช่ว่าพอเธอรู้ว่าซุนไห่หยางไม่รักเธอแล้วก็ควรจะทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปที่อื่นหรือไง?

“เหอะ ๆ ซุนไห่หยาง คุณเห็นหรือยัง?”

“ผู้หญิงคนนี้บอกว่ารักคุณนักหนา เห็นไหมตอนนี้เขาเผยธาตุแท้แล้วไง?”

“ที่มาช่วยคุณไว้ก็เพื่อให้พ่อแม่คุณเชื่อใจ แล้วก็โอนสมบัติทั้งหมดของคุณไปเป็นชื่อของตัวเอง นี่แหละจุดประสงค์ของเขา”

ซุนไห่หยางมองเมิ่งหย่วนแล้วพูดตามสัญชาตญาณว่า “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น...”

หลี่เมิ่งกรี๊ด “นี่คุณยังมีหน้ามาพูดแทนเขาอีกเหรอ?”

“ถ้าเขาไม่ใช่คนแบบนั้นก็ควรจะคืนทุกอย่างให้คุณแล้วไปตัวเปล่าสิ! ต้องไม่เอาอะไรของคุณไปสักอย่าง แบบนี้ถึงจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาได้!”

ซุนไห่หยางยังคงมองเมิ่งหย่วนอยู่

แต่เมิ่งหย่วนไม่มองเขาอีกแล้ว... ความรู้สึกนี้มันทำให้ซุนไห่หยางกังวล

ไม่ใช่กังวลที่สมบัติไม่ใช่ชื่อเขา แต่กังวลที่เมิ่งหย่วนไม่สนใจเขาแล้ว

“เมิ่งหย่วน...” ซุนไห่หยางพูดเสียงอ่อน “คุณเปิดประตูก่อนได้ไหม เราเข้าไปคุยกันข้างได้ไหม? ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

แต่เมิ่งหย่วนไม่ตอบอะไรเขาอีกแล้ว

ยังไม่ทันพูดจบก็เห็นยามสองสามคนเข้ามาตะโกนใส่เธอว่า “ทำอะไร รบกวนคนอื่นดึกดื่นแบบนี้ ถ้ายังไม่หยุดผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ!”

ยามของคฤหาสน์จำซุนไห่หยางได้ แต่ไม่รู้จักหลี่เมิ่ง

ช่วงก่อนหน้านี้ยามเห็นซุนไห่หยางกับเมิ่งหย่วนเข้า ๆ ออก ๆหมู่บ้านด้วยกัน ไปเดินเล่นไปซื้อกับข้าวด้วยกัน ดังนั้นจึงคิดว่าหลี่เมิ่งที่จู่ ๆ ก็โผล่มานี้จะต้องเป็นเมียน้อยแน่ ๆ

พวกเขาไปเรียนรู้มาจาก [ลุงยามสุดเจ๊ง] ซึ่งมีชีวิตดีที่สุดในกลุ่มยามถึงขนาดมี BMW ขับว่า ใครที่ควรหิ้วออกไปก็หิ้วออกไป ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาดถึงจะมีอนาคตที่ดี

ดังนั้นหลี่เมิ่งจึงถูกหิ้วปีกออกไปอย่างไม่ไยดี

“ว๊าย~ ปล่อยฉันนะ...”

“ซุนไห่หยาง ซุนไห่หยางคุณมันไม่ใชลูกผู้ชาย นี่คุณจะยืนดูฉันโดนรังแกแบบนี้จริง ๆ เหรอ?!”

ซุนไห่หยางยืนเหม่ออยู่กับที่ เดิมทีเขาต้องการอธิบายกับให้ยามหมู่บ้านฟัง แต่ในท้ายที่สุดไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยืนดูหลี่เมิ่งถูกหิ้วออกไปเฉย ๆ ...

เขามองไปทางคฤหาสน์อีกครั้ง ในนั้นดับไฟไปแล้ว

เมิ่งหย่วนน่าจะนอนไปแล้ว

ในบรรดาดวงไฟตั้งมากมาย เหมือนว่าจะไม่มีดวงไหนที่เป็นบ้านของเขาอีกแล้ว

“เมิ่งหย่วน...” ซุนไห่หยางเรียกเธอเบา ๆ

เมื่อก่อนเขาเรียกชื่อนี้ทีไรก็ต้องมีคนตอบทุกครั้ง

แต่ตอนนี้...

“เมิ่งหย่วน...”

ซุนไห่หยางเอนตัวพิงประตูเหล็ก เขาไถลตัวลงไปนั่งกับพื้น แล้วเขาก็นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น...

เมิ่งหย่วนต้องไม่เมินเฉยใส่เขา เธอไม่ทำอย่างนั้นหรอก...