ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1070

ตอนนี้เมิ่งหย่วนกำลังโทรไปที่บ้านตระกูลซุน

มองผ่านหน้าต่างออกไป เธอเห็นซุนไห่หยางนั่งทรุดตัวอยู่นอกประตูเหล็ก เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจและอดที่จะหลั่งน้ำตาไม่ได้

แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครเห็นเธอร้องไห้...

นั่นสิ ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนี้นะ ทันทีที่เธอตัดสินใจเป็นเจ้าสาวจำเป็นให้ซุนไห่หยาง เธอก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน

คนในวงการคนรวยต่างก็หัวเราะเยาะเธอ บอกว่าเธอเสนอหน้า

คนข้างนอกหัวเราะเยาะเธอ ว่าเธอเป็นหมาจอมเลียรักเขาข้างเดียวที่พยายามจะเกาะติดซุนไห่หยาง รอดูเถอะสักวันต้องโดนเฉดหัวออกมา

ทุกคนต่างรอโดนเธอโดนเขาขอหย่า จากนั้นจะให้หัวเราะเยาะเธอออกนอกหน้าได้

ทีแรกเธอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เธอคิดว่าตราบใดที่เธอได้อยู่เคียงข้างซุนไห่หยาง ขอแค่เธอได้อยู่ข้าง ๆ เขาแค่นั้นก็พอแล้ว...

หรือถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะจากไปอย่างเศร้าสร้อย ๆ โดยไม่เรียกร้องอะไรเลย แล้วก็ไปแอบซ่อนตัวเลียแผลใจอยู่ในมุมมืดเงียบ ๆ คนเดียว...

แต่คืนนี้ความคิดของเธอกลับก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน

ทำไมต้องไม่เอาล่ะ!

ทำไมต้องไม่เอาอะไรเลยเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง ทั้งที่เธอเสียสลัไปตั้งมากมายขนาดนั้น!

อย่างไรเสีย... ตราบใดที่เธอไม่สนศีลธรรม ไม่มีใครสามารถเอาศีลธรรมมาผูกมัดเธอได้!

สายโทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อ

น้ำเสียงนายหญิงซุนฟังดูสะลึทสะลือ แถมฟังดูขึ้นจมูก “ฮัลโหล... เมิ่งหย่วนเหรอ?”

เมิ่งหย่วนกุมโทรศัพท์ไว้แน่น

เมื่อกี้พยายามทำกำลังใจดี ๆ มาตลอด และพอถึงเวลาจริง ๆ ก็ยังกดดันอยู่ดี

“หนู...”

นายหญิงซุนเอ่ยถามว่า “เป็นอะไรไป? ซุนไห่หยางเจ้าบ้านั่นทำให้หนูโกรธอีกแล้วใช่ไหม”

หลังจากที่ซุนไห่หยางโดนไล่ออกจากบ้าน สองตายายตระกูลต่างก็รู้ว่าเมิ่งหย่วนมารับเขาไป

ทั้งสองจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น และหวังว่าคราวนี้ซุนไห่หยางจะได้สติกลับมาสักที...

นายหญิงซุนรู้สึกไม่ชอบมาพากล ก่อนหน้านี้เมิ่งหย่วนก็เคยโทรมารายงานตัวว่าสบายดี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโทรมาดึกขนาดนี้

“ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น?” นายหญิงซุนซักไซร้

เมิ่งหย่วนลูบท้องต้วเองแล้วกัดฟันพูดว่า “คุณน้าคะ วันนี้หลี่เมิ่งมาหาไห่หยาง”

นายหญิงซุนโมโหจนต้องผุดลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วด่าว่า “ไอ้เลว”

นายท่านซุนก็ลืมตาตื่นขึ้นมากระทันหันแล้วด่าตามว่า “ไอ้ชั่ว”

ถึงหน้าตาจะยังงัวเงียอยู่ แต่ด่าตามไปก่อนต้องไม่ผิดแน่

เมิ่งหย่วนไม่รู้เป็นอะไรอยู่ ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา เธอพูดต่อว่า “หลี่เมิ่งบอกให้หนูใสหัวไป บอกให้หนูคืนสมบัติทุกอย่างที่เป็นชื่อไห่หยางไปให้เธอให้หมด”

นายหญิงซุนหัวเราะเหยียดหยามด้วยความโกรธ “เขาก็ช่างคิดเนอะ เขาคิดว่าเขาเป็นใคร! หนูไล่เขาไปเลย! นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! ช่างเถอะ รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวแม่เข้าไป!”

เมื่อกี้เมิ่งหย่วนก็ยังไม่ได้รู้สึกน้อยใจขนาดนี้ แต่ตอนนี้จู่ ๆ ก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล...

เธอสะอื้นก่อนพูดต่อว่า “หนูไล่เขาไปแล้ว...”

นายหญิงซุน “ทำดีมาก!”

เมิ่งหย่วน “แต่ว่า… หนูไล่ไห่หยางไปด้วยน่ะสิค่ะ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เมิ่งหย่วนเรียกแม่ นายหญิงซุนรีบพูดว่า “โถ ๆ ลูกเอ๋ย ไม่ต้องร้องนะ จะร้องไห้ทำไมเจ้าบ้านั่นไม่ควรค่าหรอก...”

เมิ่งหย่วนสะอึ้นไห้ “แม่คะ หนูท้อง”

นายหญิงซุน “โธ่เอ๋ย... อะไรนะ? หนูว่าไงนะ? ท้อง... ท้องเหรอ?”

หญิงชราตกใจรีบกระโดดออกจากเตียงแล้วลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“รอก่อนนะ รอเดี๋ยวนะลูก แม่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ไปเดี๋ยวนี้เลย”

พอวางหูปุ๊ป นายหญิงซุนก็ออกจากบ้านทันที นายท่านซุนก็งง ลูกสะใภ้ท้องแล้วเหรอ? โธ่ เจ้าลูกบ้านนั้นก็จะโดนเฉดหัวแล้วจริง ๆ น่ะสิ

ไม่นานนักท่านทั้งสองก็มาถึงบ้านเมิ่งหย่วน

ในเวลานี้ซุนไห่หยางกำลังนั่งกอดเข่าสับปะหงกอยู่ข้างประตูเหล็กอย่างน่าสงสาร

จู่ ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น พอลืมตามองก็เห็นพ่อกับแม่มายืนอยู่ตรงหน้า

ซุนไห่หยางตาแดงขึ้นมา “พ่อ แม่...”

ยังไงพ่อแม่ก็ดีกับเขาที่สุด แม้ปากจะบอกว่าไม่สนใจเขา...

แต่พอรู้ว่าเขาลำบาก กลับมาช่วยเขาทันที

แต่แล้ววินาทีต่อมา เขาก็โดนนายหญิงซุนเตะให้หลบไปข้าง

ท่านทั้งสองไม่พูดอะไรกับเขาเลย พวกท่านรีบร้อนเข้าบ้านไปแล้วปิดประตูทันที...

แล้วภายในไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบดังเดิม

ซุนไห่หยาง “...?”