ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1071

เสวียนหลิงคาบหมาจอมเลียไว้ในปากลากมันไปยังที่ว่าง ๆ ที่ไม่มีคนอยู่

ซูเหอเวิ่นที่กำลังสอดรู้สอดเห็นอยู่ที่สุดก็โดนซูจื่อซีลากตัวไป ตอนที่หาเสวียนหลิงเจอก็พบว่ามันกำลังฟัดกันนัวกับหัวหมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เสวียนหลิงจับผี ในฐานะที่เป็นสัตว์บกเหมือนกัน ตอนที่เห็นหัวหมาก็เหมือนกับเวลาที่คนเห็นคนที่ตายกลายเป็นผีนั่นแหละ

ก็ไม่ใช่ว่าจะน่ากลัว แต่รู้สึกยอมไม่ได้มากกว่า

ทำไมพวกแมวผีได้จับผีคน ได้จับพวกผีร้ายผีอาฆาตผีตายโหง แต่มันจับได้แค่ผีหมาผีแมว

ทั้งที่เป็นแมวเหมือนกัน ทำไมแมวผีกับยมทูตผู้คุมวิญญาณสัตว์บกถึงได้ต่างกันขนาดนี้!

เมื่อมันคิดถึงใบหน้าที่เหนือกว่าของแมวดำ เสวียนหลิงก็โมโหมากจนข่วนหัวหมาไม่หยุด!

ดมโหเป็นบ้านเลย มันได้จับแค่ผีหมาผีแมวก็ทีนึงแล้ว แล้วนี่เมื่อกี้ยังเกือบจะสู้ไม่ได้อีก!

หัวหมาที่โดนเสวียนหลิงกระหนำตบตีไม่หยุดก็รู้สึกว่านี่มันไม่เป็นธรรมเลย!

คิดว่าพี่ใหญ่ในบรรดาผีสัตว์บกอย่างมันต้องมาโดนแมวตัวหนึ่งตบจนเงยหน้าไม่ขึ้นแบบนี้!

โดยทั่วไปวิญญาณของหมาแมวที่ตาบแล้วจะอ่อนแอมาก หากไม่ไปเกิดใหม่แล้วพวกมันยังสามารถอยู่รอดบนโลกมนุษย์ได้เกินสองปีก็ถือว่าน่าเหลือเชื่อมากแล้ว

แต่มันไม่เหมือนพวกนั้น มันไม่เพียงอยู่ได้มากกว่าสองปี แต่ยังได้เลื่อนชั้นเป็นผีร้ายในหมู่หมา - วิญญาณหมาจอมเลียอาฆาต!

สัตว์ที่มีโอกาศฝืนชะตาฟ้าลิขิตอย่างมัน ต้องมาสยบภายใต้อุ้งเท้าแมว!

อ๊าก~

หัวหมาโกรธจนต้องเอาหัวหมาของมันกระแทกไม่ยั้ง

ซูจื่อซีกับซูเหอเวิ่นที่ติดตามการต่อสู้อยู่ข้าง ๆ : “...”

พวกไก่อ่อนตีกัน...?

ซูเหอเวิ่นสงสัยในตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!

หัวหมาที่อ่อนด้อยขนาดนี้ หัวหมาที่เทียบผีร้ายยังไม่ได้

แต่เมื่อกี้มันโผล่มาตั้งหลายครั้งเขากลับไม่เห็นมัน...

ซูเหอเวิ่นทนไม่ไหวกำหมัดทุบหัวหมาไปทีหนึ่ง

ทันใดนั้นหัวหมาก็แลบลิ้น ตาของมันหมุนติ้วและก็สลบไป

เสวียนหลิง “...”

มันทำหน้าดุจ้องซูเหอเวิ่น

ซูจื่อซีบอกว่า “ไปกันเถอะ ตรงนั้นมีกล้อง”

พูดจบก็ออกไปก่อนใคร

ก็ได้... เสวียนหลิงได้แต่คาบหัวหมาไว้แล้วโยนเข้าไปในกระดิ่งที่ห้อยอยู่ที่คอของมัน

ทันใดนั้นซูเหอเวิ่นก็เบิกตากว้าง “เดี๋ยวก่อนนะ กระดิ่งที่คอแกสามารถขังผีได้ด้วยเหรอ!”

เสวียนหลิงเชอะใส่แล้วจากไปอย่างภาคภูมิใจ

ซูเหอเวิ่นพยายามถามต่อว่า “แกไปเอามันมาจากไหน?”

เหอเวิ่นตัวน้อยมองดูกระดิ่งด้วยตาลุกวาว ของดีนี่นา ของดีแบบนี้ ฉันจะสร้างมันขึ้นมาสักอันได้ไหมนะ?

“เสวียนหลิงตัวน้อย เรามาตกลงอะไรกันหน่อยได้ไหม ให้ฉันยืมกระดิ่งของแกสักสองสามวัน…” ซูเหอเวิ่นไล่ตามเสวียนหลิงพลางหัวเราะชอบใจ

เสวียนหลิงวิ่งหนีหายวับไปในพริบตา

ซูเหอเวิ่นทำได้แค่จ้องมอง แต่เขาทำใจยอมแพ้ไม่ได้ หากเขาได้ศึกษาสักหน่อยว่ากระดิ่งนี้มีอะไรที่แตกต่างไป เขาจะต้องประดิษฐ์กระดิ่งแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างแน่นอน!

“เสวียนหลิง...” ซูเหอเวิ่นวิ่งตามแมวไป

พอมาถึงบ้านตระกูลซู เสวียนหลิงก็กระโดดไปที่ห้องซู่เป่าตามความเคยชิน

ขณะนี้ในห้องของซู่เป่ามืดสนิท ขนาดห้องอีกฝั่งหนึ่งของระเบียงก็เงียบสงัด เจ้านกแก้วปากมากตัวนั้นก็ไม่อยู่แล้ว

น่าเบื่อจัง...

ซูเหอเวิ่นมองแมวทีมองหมาที...

ฟังไม่รู้เรื่อง!

ฮือ ๆ คิดถึงน้องจัง!

ถ้าน้องอยู่ละก็เขาคงได้เผือกเรื่องของหมาไปแล้ว...

ตอนนี้จึงได้แต่นั่งมองหัวหมากับเสวียนหลิงคุยกันด้วยเสียงร้องเห่าหอน เสร็จแล้วเสวียนหลิงยังหันมามองเขาด้วยท่าทีประมาณว่าเข้าใจหรือยังอีก

หมาอยู่ตรงหนาแท้ ๆ แต่กับสอดรู้สอดเห็นเรื่องของไม่ได้ ไม่สบายใจเลย

**

เมื่อเทียบกับยมโลกแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกมนุษย์ก็เป็นเพียงเวลาสั้น ๆ เท่านั้นเอง

ซู่เป่าตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยความสดชื่น

เธอกลิ้งตัวขลุก ๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองห้องที่สวยงามดังฝันเหม่อลอยอยู่พักหนึ่ง ภาพตรงหน้าเธอมันดูแปลกตา แต่ก็คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...

เธอเป็นใคร เธออยู่ที่ไหน...

อ๋อ ใช่ เธออยู่ที่ยมโลกไง เธอคือพญายมตัวน้อย... พ่อของเธอคือจักรพรรดิแห่งเฟิงตู!!

ซู่เป่ากลับมาได้สติอีกครั้งในทันที และในขณะนี้ “ความเกลียดชัง” ที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจของเธอถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง

เธอพูดด้วยความตื่นเต้น “พ่อคะ ไปกันเถอะ! เราไปอัดตูซื่อหวังกัน!”

ให้ตายเถอะ เขารังแกเธอและท่านอาจารย์มานานแล้ว และท่านอาจารย์เกือบตายเพราะเหตุนี้ด้วย

คราวนี้เธอจะอัดตูซื่อหวังให้น่วมเลย!

ถ้าจัดการตูซื่อหวังได้ ก็งั้นเส้นสายนี้ก็ถือว่าจบงานได้แล้ว โอเย~ (เสียงหลง)

แต่กลับได้ยินมู่กุยฝานบอกว่า “เดี๋ยวก่อน...”