ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1073

มู่กุยฝานมองคำว่า [จักรพรรดิ] ที่อยู่ตรงหน้า

ไม่ว่าจะเป็นคนมีพื้นฐานหรือมี “ฐานพลังวิญญาณ” แต่แก่นแท้ก็ยังคงเป็นมนุษย์อยู่ดี

การจะบุกทะลวงในฐานะมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีพื้นฐานอะไรเลยนั้น เดิมทีก็ฝืนชะตาฟ้าลืขิตมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว...

แต่ตอนนี้เขาทำสำเร็จแล้ว

ผมสีดำหยิกเล็กน้อยลอยกระเพื่อมอยู่ตรงหน้าผากของเขา มู่กุยฝานยืนนิ่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ตรงกลางของก้นบ่อ

เขาเงื้อมือขึ้นมาแล้วตบลงไปอย่างแรง!

ก้นสระเกิดระลอกคลื่นคล้ายคลื่นแสงปรากฏขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน ปลาที่มีปลายหงายท้องลอยขึ้นมาจากก้นบ่อน้ำเยือกเย็นที่ลึกจนไม่สามารถมองเห็นก้นได้

ปลา : x_x

มันไปทำอะไรให้ใครล่ะเนี่ย มันอยู่ที่ก้นบ่อนี่มาตั้งหลายร้อยปีไม่เคยเป็นไร วันนี้กำลังนอนอยู่ดี ๆ ดันโดนตบจนสลบเสียได้…

มู่กุยฝานจับปลาแล้วรีบเอาขึ้นมาจากน้ำทันที

ซู่เป่าจ้องมองบ่อน้ำเยือกเย็นอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังจ๋อม ๆ ดังขึ้น แล้วร่างที่สูงโปร่งหล่อเหลาก็ปรากฏขึ้น

เขาชูปลาในมือขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ลูกรัก พ่อเอาปลามาให้!”

ซู่เป่าเบิกตากว้าง เธอลุกขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พ่อ!”

พ่อ... พ่อลอกคราบแล้ว... เอ่อไม่ใช่สิ พ่อเปลี่ยนสภาพไปแล้ว!

ตอนนี้พ่อเป็นพ่อที่แข็งแกร่งมาก

ซู่เป่ากระโดดเข้ามาหาด้วยความดีใจ เธอพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “พ่อ พ่อจับปลาได้จริง ๆ ด้วย ในบ่อน้ำเยือกเย็นแห่งนี้มีปลาจริง ๆ เหรอเนี่ย!”

เธอไม่ได้ถามอะไรนอกจากนั้นอีก และมู่กุยฝานก็รู้ใจไม่พูดอะไรเหมือนกัน เขายิ้มมุปากอย่างหล่อเหล่า “แน่นอนอยู่แล้ว มีอะไรที่พ่อของหนูทำไม่ได้ด้วยเหรอ?”

ซู่เป่าชื่นชมอย่างไม่ลังเล “ไม่มี! พ่อหนูเก่งที่สุด พ่อสุดยอดที่สุดในโลกเลย!”

รอยยิ้มในดวงตาของมู่กุยฝานมู่กุยฝานแผ่กระจาย ไม่นานเขาก็ขึ้นมาบนฝั่ง เสื้อผ้าของเขาแนบเนื้อเผยให้เห็นร่องกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบของเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ผีหลายใจ : น้ำลายไหลเลย!

ผีเจ้าสาว : เขินเหมือนกันนะเจ้าคะเนี่ย...

โป๊ก~ โป๊ก~!

ผีขี้ขลาดมเหงกหัวทั้งสองตัวละที แล้วจับทั้งสองหันหน้าเข้ากำแพงถ้ำสำนึกผิด

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าด้วยแขนข้างหนึ่งแล้วอีกข้างหนึ่งถือปลาตัวโต เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อจะย่างปลาให้กินนะ”

ซู่เป่าตาเป็นประกาย “ค่ะ!”

ณ ยมโลก ข้าง ๆ บ่อน้ำเยือกเย็นกองไฟถูกจุดขึ้นอย่างรวดเร็ว

การมีกองไฟมาในยมโลกก็ถือว่าเป็นอะไรที่สุดยอดมากแล้ว นอกจากไฟหยินแล้ว ยังจะมีใครที่สามารถจุดเปลวไฟอย่างนี้ในยมโลกได้!

ปลาที่มู่กุยฝานจับได้นั้นตัวค่อนข้างใหญ่ ปลาที่สามารถอาศัยอยู่ในบ่อน้ำเยือกเย็นได้นั้นไม่ใช่ปลาธรรมดา มันตัวใหญ่กว่าขาของเหมิงฮั่นจื่อเสียอีก

“ซู่เป่า ไปหาหม้อมาสักใบซิลูก” มู่กุยฝานย่างปลาไปพลางพูดไปพลาง

ซู่เป่า “จัดไป”

เธอรีบวิ่งเข้าไปข้างใน ไม่นานนักก็ชูหม้อปรุงยาไว้เหนือหัวเดินออกมา

เธอเอามันลงไปในบ่อน้ำเยือกเย็นขัดล้างทุกซอกทุกมุม เสร็จแล้วแล้วตักน้ำมาครึ่งหม้อ

อีกอย่าง ตอนอยู่ในยมโลกเธอก็ไม่ค่อนรู้สึกหิวเท่าไหร่ แม้ว่าเธอจะหิวจนเกือบจะเป็นลมหลังจากออกจากยมโลกไปแล้วก็ตาม แต่แม้อาหารที่เก็บไว้ตำหนักพญายมจะไม่เน่าเสีย แต่มันก็ไม่เหลือสชาติอะไรแล้ว

ของที่ผ่านยมโลกมาแล้วยังเหลือรสชาติอะไรอีกล่ะ

ดังนั้นปรกติเธอจะอดทนจนกว่าจะกลับบ้าน เพราะทุกครั้งแค่ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็กลับถึงบ้านแล้ว

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

ตอนนี้พ่อของเธอจับปลาในบ่อน้ำเยือกเย็นมาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ กลิ่นของปลาตัวนี้เป็นกลิ่นหอมที่ค่อนข้างพิเศษหน่อย ๆ แค่ดมก็รู้สึกมีพลังขึ้นมามากโขแล้ว...

งั้นถ้ากินเข้าไปล่ะ? มันก็ต้องสุดยอดยิ่งกว่าสิใช่ไหม?

“ตกลงว่ามันเป็นปลาอะไรกันแน่...” ซู่เป่าน้ำลายสอ เธอรู้สึกตัวว่าลำลายไหลออกมาแล้วจริง ๆ จึงรีบเช็ด “หอมมากเลย!”

ซุปปลาในหม้อปรุงยาเดือดปุด ๆ ไอร้อนก็ลอยพุ่งขึ้นมา กลิ่นหอมเย้ายวนใจเสียยิ่งกว่า

มู่กุยฝานพลิกปลาย่างไปพลางคว้านหาของในกระเป๋าสะพายข้างของซู่เป่า เขาหยิบขวดหยกออกมาขวดหนึ่งแล้วเทเอายาลูกกลอนเม็ดนึงออกมาบดเป็นผง

“ที่นี่ไม่มีเกลือ แต่ว่ายาเสวียนหยินเม็ดนี้มีรสเค็ม งั้นก็ใช้แทนเกลือไปก่อนแล้วกัน!”

ผีหลายใจผีขี้ขลาดผีดวงซวยเสี่ยวติงตังอาเจียและผีตัวอื่น ๆ : “...”

เมื่อจี้ฉางกลับมาถึง เขาก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี

พญายมตัวน้อยและพ่อของเธอกำลังนั่งยอง ๆ ย่างปลาบนกองไฟที่ริมบ่อน้ำเยือกเย็น...

นอกจากนี้ยังมีซุปอยู่บนกองไฟอีกหม้อหนึ่ง หม้อหรือ... หม้อนั้นคือหม้อปรุงยาใบนั้นเสียด้วย!

นี่ยังไม่เท่าไหร่ แต่เอายาเสวียนหยินมาทำเกลือนี่สิ!!

จี้ฉางมุมปากกระตุก