ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1074

กลิ่นหอมปลาโชยตามบึงเหมันต์จนลอยไปที่โลกสีเทา ไม่นานนักก็มีดวงตาแมวสีเขียวมรกตปรากฏขึ้นภายใต้ความมืดทีละคู่

ขมับของจี้ฉางกระตุกตุบ ๆ

พ่อลูกคู่นี้…ช่างกล้าหาญเสียจริง!

อย่าว่าแต่ที่พวกเขากล้าจับปลาในบึงเหมันต์

แค่หม้อหลอมโอสถนี้ จี้ฉางมองออกมาตั้งแต่ในเวลาแรก นี่เป็นหม้อหลอมโอสถหยวนสื่อของเหยียนหลัวหวังเมื่อหลายพันปีก่อน ซึ่งมีที่มาไม่ธรรมดา ว่ากันว่ายามฟ้าดินแบ่งแยกได้มีของวิเศษล้ำค่าปรากฏสามชิ้น และหม้อหลอมโอสถหยวนสื่อก็เป็นหนึ่งในนั้น

เมื่อใช้หม้อหลอมโอสถหยวนสื่อหลอมโอสถ แทบไม่มีโอสถที่หลอมไม่สำเร็จ ไม่ว่าโอสถที่ธรรมดาแค่ไหนก็หลอมให้วิเศษได้…

แต่ตอนนี้มันกลับถูกนำมาต้มปลา!

และโอสถเสวียนหยินนั้น…

จี้ฉางจำได้ว่า ครั้งแรกที่เขาติดตามเหยียนหลัวหวังเมื่อสามพันปีที่แล้ว ช่วงเวลานั้นนางวิจัยโอสถเสวียนหยินทุกวัน

โอสถเสวียนหยินเป็นโอสถที่หลอมยากมากที่สุด เหยียนหลัวหวังใช้เวลาไปสิบปี ในที่สุดจึงสำเร็จ

พูดเพียงนี้ดีกว่า ผิงเติ่งหวังที่เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายในตำหนักพญายม เขาต้านทานไม่ได้กระทั่งฝ่ามือของซู่เป่า

แต่หากมอบโอสถเสวียนหยินให้เขา เขาสามารถฟื้นฟูในทันที หนำซ้ำจะเก่งกว่าพญายมตำหนักอื่น ๆ ด้วย!

โอสถที่เก่งกาจเช่นนี้ มู่กุยฝานกลับนำมาใช้แทนเกลือ

“บาปกรรมจริงๆ” จี้ฉางกัดฟันอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้

หากผิงเติ่งหวังในตำหนักพญายมเห็นล่ะก็ คงโมโหจนวิญญาณสลายได้เลย

ได้ยินเสียงของจี้ฉาง ซู่เป่าหันกลับไปมอง และโบกมืออย่างแรง “ท่านอาจารย์ รีบมาเร็ว มากินปลาด้วยกัน!”

จี้ฉาง “ข้าไม่...”

“หือ? อร่อยดีนะ...”

เดี๋ยวก่อน ทำไมเนื้อปลามาอยู่ในปากเขาได้

มู่กุยฝานยื่นปลาที่ย่างเสร็จให้ซู่เป่าครึ่งตัว ส่วนซู่เป่าก็แบ่งปลาออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งยื่นให้กับท่านอาจารย์ ส่วนที่เหลือเธอเอามากินเอง

เดิมทีเธอไม่หิวนัก แต่ได้กลิ่นหอมนี้แล้วไม่รู้ทำไม เหมือนจู่ ๆ สวิตช์การทำงานกระเพาะถูกเปิด ซู่เป่าหิวอย่างยากจะทน เขมือบปลาลงไปโดยไม่ได้คิดมาก

ส่วนเหล่าผีหลายใจต่างได้รับซุปปลาไปทุกตน อาเจียและกระดิ่งน้อยเป็นเด็ก มู่กุยฝานจึงแบ่งเนื้อปลาให้พวกเขา

ส่วนตัวมู่กุยฝานกลับค่อย ๆ ลิ้มรสซุปปลา กระทั่งหัวปลาเขายังแบ่งให้กับผีขี้ขลาด

เห็นซู่เป่ากินหมด เขาตักซุปปลาให้เธออีกถ้วยหนึ่งในทันที

เมื่อซู่เป่ากำลังจะดูดนิ้วกลับพบว่า เธอกินเนื้อปลาจนหมดแล้ว...

เอ่อ คุณพ่อยังไม่ได้กินเลย!

เธอรู้สึกเสียใจทันขวัญ เมื่อครู่เธอเอาแต่เขมือบ จนไม่ได้แบ่งปลาให้คุณพ่อ และไม่ได้แบ่งให้กับผีตนอื่นๆ...

มู่กุยฝานลูบหัวของเธอ พร้อมเอ่ย “วางไจหน่า ปลาแค่ตัวเดียวจะแบ่งเป็นสิบเลยหรือไง เดี๋ยวพ่อไปจับปลาเพิ่มก็ได้แล้ว”

ซู่เป่าจึงได้แต่พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ...”

ซู่เป่า “ว้าว ถ้าแบบนั้นก็เจ๋งจริงๆ ด้วย!”

ผีหลายใจถามแทรก “แล้วสุดท้ายตูซื่อหวังได้กินปลาตัวนั้นไหม”

จี้ฉางส่ายหน้า “ไม่ได้กิน จนตอนนี้ยังเลี้ยงไว้ในตำหนักของเขาเลย”

ผีหลายใจเข้าใจเรื่องบางอย่างขึ้นมาทันขวัญ

ผีเฮงซวยหลุดปากเอ่ย “เพราะงั้นตอนนี้เขากินขี้ปลาอยู่เหรอ”

จี้ฉาง “แฮ่ม ข้าก็ไม่รู้สิ”

ซู่เป่า : (•o•)ตะลึงทั้งบ้านเลย

หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กและเหล่าผีทั้งหลาย จึงคุยไปพร้อมเดินจากไป

เสียงของซู่เป่าส่งมาลางๆ “จริงด้วย ทำไมจู่ๆ คุณพ่อจึงมาที่ยมโลกล่ะ”

ริมบึงเหมันต์ ของทุกอย่างถูกเก็บเรียบร้อย กองไฟก็ถูกดับ เหลือเพียงก้างปลาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

แมวเหมียวกลุ่มหนึ่งน้ำลายไหลเป็นน้ำตก และมองเจ้าสัตว์สองขาเดินห่างออกไปกับตา

เจ้าตัวน้อยลืมบุญคุณเองก็อยู่ในนั้น มันมองดูแผ่นหลังที่จากไปของมู่กุยฝานอย่างโกรธเคือง

เมี๊ยวๆๆ เจ้าสัตว์สองขากินไม่แบ่ง พอมีลูกก็ลืมเหมียวไปเลย! เมี้ยวๆๆ!

(ปลาขุนเขาเหมันต์หมื่นลี้ : ไม่มีคนทวงความยุติธรรมให้ฉันบ้างเหรอ)