ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1074

กลิ่นหอมปลาโชยตามบึงเหมันต์จนลอยไปที่โลกสีเทา ไม่นานนักก็มีดวงตาแมวสีเขียวมรกตปรากฏขึ้นภายใต้ความมืดทีละคู่

ขมับของจี้ฉางกระตุกตุบ ๆ

พ่อลูกคู่นี้…ช่างกล้าหาญเสียจริง!

อย่าว่าแต่ที่พวกเขากล้าจับปลาในบึงเหมันต์

แค่หม้อหลอมโอสถนี้ จี้ฉางมองออกมาตั้งแต่ในเวลาแรก นี่เป็นหม้อหลอมโอสถหยวนสื่อของเหยียนหลัวหวังเมื่อหลายพันปีก่อน ซึ่งมีที่มาไม่ธรรมดา ว่ากันว่ายามฟ้าดินแบ่งแยกได้มีของวิเศษล้ำค่าปรากฏสามชิ้น และหม้อหลอมโอสถหยวนสื่อก็เป็นหนึ่งในนั้น

เมื่อใช้หม้อหลอมโอสถหยวนสื่อหลอมโอสถ แทบไม่มีโอสถที่หลอมไม่สำเร็จ ไม่ว่าโอสถที่ธรรมดาแค่ไหนก็หลอมให้วิเศษได้…

แต่ตอนนี้มันกลับถูกนำมาต้มปลา!

และโอสถเสวียนหยินนั้น…

จี้ฉางจำได้ว่า ครั้งแรกที่เขาติดตามเหยียนหลัวหวังเมื่อสามพันปีที่แล้ว ช่วงเวลานั้นนางวิจัยโอสถเสวียนหยินทุกวัน

โอสถเสวียนหยินเป็นโอสถที่หลอมยากมากที่สุด เหยียนหลัวหวังใช้เวลาไปสิบปี ในที่สุดจึงสำเร็จ

พูดเพียงนี้ดีกว่า ผิงเติ่งหวังที่เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายในตำหนักพญายม เขาต้านทานไม่ได้กระทั่งฝ่ามือของซู่เป่า

แต่หากมอบโอสถเสวียนหยินให้เขา เขาสามารถฟื้นฟูในทันที หนำซ้ำจะเก่งกว่าพญายมตำหนักอื่น ๆ ด้วย!

โอสถที่เก่งกาจเช่นนี้ มู่กุยฝานกลับนำมาใช้แทนเกลือ

“บาปกรรมจริงๆ” จี้ฉางกัดฟันอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้

หากผิงเติ่งหวังในตำหนักพญายมเห็นล่ะก็ คงโมโหจนวิญญาณสลายได้เลย

ได้ยินเสียงของจี้ฉาง ซู่เป่าหันกลับไปมอง และโบกมืออย่างแรง “ท่านอาจารย์ รีบมาเร็ว มากินปลาด้วยกัน!”

จี้ฉาง “ข้าไม่...”

“หือ? อร่อยดีนะ...”

เดี๋ยวก่อน ทำไมเนื้อปลามาอยู่ในปากเขาได้

มู่กุยฝานยื่นปลาที่ย่างเสร็จให้ซู่เป่าครึ่งตัว ส่วนซู่เป่าก็แบ่งปลาออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งยื่นให้กับท่านอาจารย์ ส่วนที่เหลือเธอเอามากินเอง

เดิมทีเธอไม่หิวนัก แต่ได้กลิ่นหอมนี้แล้วไม่รู้ทำไม เหมือนจู่ ๆ สวิตช์การทำงานกระเพาะถูกเปิด ซู่เป่าหิวอย่างยากจะทน เขมือบปลาลงไปโดยไม่ได้คิดมาก

ส่วนเหล่าผีหลายใจต่างได้รับซุปปลาไปทุกตน อาเจียและกระดิ่งน้อยเป็นเด็ก มู่กุยฝานจึงแบ่งเนื้อปลาให้พวกเขา

ส่วนตัวมู่กุยฝานกลับค่อย ๆ ลิ้มรสซุปปลา กระทั่งหัวปลาเขายังแบ่งให้กับผีขี้ขลาด

เห็นซู่เป่ากินหมด เขาตักซุปปลาให้เธออีกถ้วยหนึ่งในทันที

เมื่อซู่เป่ากำลังจะดูดนิ้วกลับพบว่า เธอกินเนื้อปลาจนหมดแล้ว...

เอ่อ คุณพ่อยังไม่ได้กินเลย!

เธอรู้สึกเสียใจทันขวัญ เมื่อครู่เธอเอาแต่เขมือบ จนไม่ได้แบ่งปลาให้คุณพ่อ และไม่ได้แบ่งให้กับผีตนอื่นๆ...

มู่กุยฝานลูบหัวของเธอ พร้อมเอ่ย “วางไจหน่า ปลาแค่ตัวเดียวจะแบ่งเป็นสิบเลยหรือไง เดี๋ยวพ่อไปจับปลาเพิ่มก็ได้แล้ว”

ซู่เป่าจึงได้แต่พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ...”