ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1075

ยมโลกขุ่นมัวหมองหม่นตลอดเวลา เมื่อเงยหน้ามองไป แผ่นโอฬารเหนือหัวไม่รู้ว่าเป็นท้องฟ้า หรือพื้นดินโลกที่มนุษย์เหยียบกันแน่

คนเรามักคิดว่า ยมโลกอยู่ใต้พิภพ เช่นนั้น ยมโลกก็ไม่น่าจะมีท้องฟ้า หรือฟ้าของยมโลกก็คือพสุธาของมนุษย์โลก

แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น

ซู่เป่าและคุณพ่อเดินอยู่ในยมโลก ที่นี่แตกต่างจากโลกสีเทาเล็กน้อย พืชที่นี่มีสี ที่นี่มีขุนเขาลำธาร เพียงแต่ไม่ว่าจะสีอะไร ก็ดูอึมครึมไปหมด

“คุณพ่อ พ่อมาที่ยมโลกเองเพื่อฝึกฝนเหรอ” ซู่เป่าถามอย่างสงสัย

คุณพ่อไม่ใช่คนวู่วาม หากไม่มีความสามารถจริงเขาไม่มีทางลงมาแจกชีวิตแน่

มู่กุยฝานไม่ได้พูดอะไร เขาตอบเพียงประโยคเดียว “เรื่องราวทุกอย่างต่างมีคำบอกใบ้”

ซู่เป่า “อืม…ฟังไม่ออก เรียนไม่เข้าใจ เพียงแค่รู้สึกว่ามันเจ๋งมาก”

มู่กุยฝานไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอไปเรียนคำพูดพวกนี้มาจากใครกัน

“งั้นตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ” ซู่เป่าเอ่ยถาม

สายตามู่กุยฝานมืดหม่นลงและตอบ “ไปหาแม่หนู”

ซู่เป่าชะงักอย่างแรง “หา!”

จี้ฉางเองก็มองไปทางมู่กุยฝานอย่างฉงน จากนั้นพูดขมวดคิ้ว “ซูจิ่นอวี้ไปเกิดใหม่แล้ว”

มู่กุยฝานไม่ปฏิเสธ เพียงแต่หว่างคิ้วของเขายากจะตีความ สีหน้าของเขากำกวม “พวกคุณแน่ใจแล้วเหรอว่าเธอดื่มซุปยายเมิ่งไป?”

จี้ฉาง “……”

แน่ใจว่าเธอดื่มแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าได้ผลหรือไม่

คิดถึงยายเมิ่งที่เคยบ่นว่าซูจิ่นอวี้ดื่มซุปยายเมิ่งเป็นน้ำเปล่าอย่างโกรธเคืองเมื่อนานมาแล้ว หลังเธอดื่มเสร็จต้องพูดบ่นด้วยว่า ‘ซุปยายเมิ่ง สูตรไม่ได้เลยนะ…’

ยายเมิ่งโมโหจนไม่สนใจเขาไปหลายวันเลย

ซู่เป่าสงสัย “ทำไมยายเมิ่งต้องโกรธท่านอาจารย์ด้วย”

จี้ฉางเกาจมูก พร้อมตอบ “เพราะข้าเป็นคนส่งซูจิ่นอวี้ไปเอง”

ผีหลายใจเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่น่าหรอก ไหนบอกเกิดใหม่แล้วไง ไม่มีทางที่ดื่มซุปยายเมิ่งไปมากขนาดนั้นแล้วจะยังอยู่”

ผีสาวชุดแต่งงานพูดค่อนข้างซับซ้อน “แต่ยายเมิ่งรู้แล้วว่าซุปยายเมิ่งไม่ได้ผล ยายเมิ่งไม่มีทางให้ให้เธอไปเกิดใหม่ทั้งๆ ที่ซุปยายเมิ่งไม่ออกฤทธิ์แน่”

ผีดวงซวยบ่นอุบอิบ “หรือตั้งนานแล้วจะยังอยู่ที่ยายเมิ่งหรือ ใครจะอนุญาตกัน กระทั่งยมบาลยังไม่ยอมเลย”

ดวงชะตาต่างมีลิขิต ซูจิ่นอวี้จะเก่งกาจเพียงไหนก็เป็นเพียงแม่ของยมบาลตัวน้อย หรือจักรพรรดิแห่งเฟิงตูผู้ที่ใหญ่ที่สุดในแดนยมโลกจะเป็นพ่อของเธอ…

แต่มู่กุยฝานกลับเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันอนุญาตไง”

ผีดวงซวย “?”

จี้ฉางหยุดลงทันขวัญ เขาลอยชะงักอยู่อากาศ มองดูเหล่าคน/ผีที่ยังคงคุยเล่นกันไป

แผ่นหลังของมู่กุยฝาน จู่ๆ ก็ซ้อนทับกับแผ่นหลังของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเมื่อสามพันปีที่แล้ว

จักรพรรดิแห่งเฟิงตูปรากฏตัวน้อยมาก ต่อให้ตอนพญายมทั้งสิบแย่งชิงตำแหน่งผู้นำกันก็ไม่เคยมีใครเคยเห็นโฉมจริงของเขามาก่อน สิ่งที่ทำผู้อื่นรู้ว่าเป็นเขาได้มีเพียงแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามของไอสังหารจนทำผู้คนจดจำได้ตั้งแต่แวบแรก……

……

ผีดวงซวยกลับแสดงสีหน้าประหลาด “ท่านมู่เป็นอะไรไป ทำไมถึงมีท่าทีคล้ายกับคุ้นเคยที่นี่มากล่ะ…นี่มัน โม้เกินไปหรือเปล่า…คงมีเพียงเจ้าหนูแสนเชื่อฟังเท่านั้นล่ะที่ให้ความร่วมมือมากขนาดนี้…”

ผีหลายใจและผีขี้ขลาด “……”

ผีอื่นๆ “ใช่ๆ ๆ ”

ผีคลั่งรัก “ก็ไม่แน่นะ”

ผ่านไปพักหนึ่ง

เหล่าผีมองตนเองที่ยืนอยู่ในเมืองเฟิงตูด้วยสีหน้างุนงง

ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน ฉันเข้ามาได้ยังไง!

บนตลาดของเมืองเฝิงตู ‘คึกครื้น’ เป็นอย่างมาก ผีและวิญญาณนับไม่ถ้วนขวักไขว่ไปมา เจริญราวกับเป็นใจกลางเมืองในโลกมนุษย์ แต่ที่พิลึกคือบนใบหน้าของทุก ‘คน’ กลับมีเพียงความเฉยชา รอบด้านเงียบสงัดไร้เสียง มีแต่เสียงโห่ร้องขายของจากร้านข้างทางที่ไม่เข้ากับที่นี่

หัวของซู่เป่ารู้สึกมึนๆ “คุณพ่อ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนเหรอคะ”

ว้าว นี่น่ะเหรอเมืองเฟิงตู นี่น่ะเหรอยมโลก

เคยมาตั้งหลายครั้ง ไม่คิดว่ามนุษย์จะสามารถเข้ามาได้เลย

มีความสุขมาก มีคนหนุนหลังนี่มันมีความสุขมากจริงๆ!

มู่กุยฝานลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู พร้อมพูด “พวกเราไปสถานีที่สิบสามของยมโลก…ผาสะบั้นวิญญาณ”