ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1076

สถานียมโลกที่สิบสาม

ผาคืนวิญญาณ

ข้างๆ สะพานแห่งหนึ่งมีกระท่อมหญ้าตั้งอยู่ แม้กระท่อมดูแล้วจะเล็ก แต่หากมองดูดีๆ แล้วจะพบว่ามันมีสองชั้น ด้านหลังมีเรือนอีกเรือนหนึ่ง ห้องและหน้าต่างเรียบง่ายไม่ดึงดูดสายตา

ซูจิ่นอวี้ที่กำลังรู้สึกเบื่อหน่ายหยิบของนานา โยนเข้าไปในหม้อต้มเบื้องหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นหยิบช้อนใหญ่ขึ้นมาอันหนึ่งคนเบาๆ หลายที จนซุปเดือดปุดๆ เธอจึงหยุดลง

ซูจิ่นอวี้หยิบถ้วยมาใบหนึ่ง ตักซุปให้ตนครึ่งถ้วย และกระดกดื่มจนหมด

ซุปยายเมิ่งกำลังเดือดปุดๆ แต่สำหรับผีแล้วไม่มีความรู้สึกร้อน

ซูจิ่นอวี้เม้มปาก “วัตถุดิบของยายเมิ่งต้องผสมน้ำมาแน่ ไม่รู้ว่าพ่อค้าคนกลางได้กำไรจากส่วนต่างไปเท่าไร”

ยายเมิ่งที่เข้ามาเห็นเธอก็รู้สึกอึดอัดใจ

“ไม่รีบหยิบซุปออกมาอีก…” เธอกุมหน้าอกไว้ เธอรู้สึกปวดหน้าอกทุกๆ ประโยคที่พูดกับซูจิ่นอวี้

ซูจิ่นอวี้ “โอ้ะ มาแล้ว!”

เธออยู่ที่นี่นานเกินไป นานจนเรียนรู้ทักษะมาได้โดยไม่รู้ตัว

เห็นเพียงเธอจับด้ามหม้อไว้ แค่ยกแขนก็สามารถยกซุปหม้อใหญ่ออกไปด้านนอกได้โดยง่ายดาย

ยายเมิ่งรับถ้วยมา มองตรงไปมีแต่วิญญาณนับไม่ถ้วนที่เข้าเป็นแถวยาว คดเคี้ยวจนไปถึงทิศไกล

“ดื่มซุปยายเมิ่งถ้วยหนึ่ง จักลืมเรื่องน่าเศร้าในแดนมนุษย์” ยายเมิ่งยื่นถ้วยให้กับผีตรงหน้า

ผีตนนั้นขัดขืนรุนแรง “ไม่ ฉันไม่อยากลืม ฉันลืมเขาไม่ได้ ชาติหน้าฉันจะอยู่กับเขาอีก”

ยายเมิ่งสงสาร “แต่เขามีคนอื่นแล้ว”

ผีตนนั้นเกรี้ยวกราด “ไม่ เขาต้องมีเหตุผลของเขาแน่ ต่อให้เขาจะมีคนอื่น ฉันก็ยังคงรักเขา ฉัน...”

พูดไม่ทันจบ ก็ถูกซูจิ่นอวี้ที่ถือถ้วยแกง บีบจมูกกรอกดื่มเข้าไปเสียก่อน ในปากของเธอพูดบ่นไปด้วย “พวกคลั่งรักไปขุดหาผักในป่าเถอะ”

ยายเมิ่ง “......”

หมดคำจะพูด

งานบริการอย่างเรา มันต้องยอมกันทั้งสองฝ่าย จะไปกรอกซุปโดยบังคับแบบนั้นได้อย่างไร

ยายเมิ่งเก็บน้ำตาของผีตนนั้นมาหยดหนึ่งด้วยความเคยชิน และกำลังจะปล่อยเธอไป

ใครจะรู้จู่ๆ ผีตนนั้นกลับกุมหน้าอกไว้ด้วยสีหน้าเหม่อลอย และร้องคร่ำครวญ “อา...อาคัง เจ้าอยู่ที่ใด เหตุใดข้ามองอะไรมิเห็นเลยเล่า”

พูดจบนางก็จับมือของยายเมิ่งไว้อย่างแรงด้วยสีหน้าลึกซึ้ง “อาคัง เจ้ามิต้องเสียใจ เห็นเจ้าเศร้าโศกเช่นนี้ ในใจข้านั้นเศร้าโศกยิ่งกว่า”

สีหน้าแม่นมเมิ่งเต็มไปด้วยความตะลึง

มือที่กระบวยของซูจิ่นอวี้สั่นคลอน จนซุปในช้อนหกออกไป ยิ่งเสียกว่าแม่ค้าในโรงอาหารอีก

ซูจิ่นอวี้หรี่ยิ้ม โบกมือด้วยท่าทีชำนาญ “เอ้า ตัวต่อไป”

ชายหนุ่มกำยำตรงหน้าดวงตาแดงก่ำ “เขาฆ่าฉัน ฆ่าฉันเพราะเงินห้าสลึง ฉันไม่ดื่ม ฉันจะจำหน้าหน้าคนนี้ไว้จนตาย ชาติหน้าฉันจะไปฟันมันให้ตาย!”

ซูจิ่นอวี้พยักหน้า “หือ มีเรื่องราวด้วย มา นั่งลงดื่มสักแก้ว แล้วค่อยๆ เล่าให้ฉันฟัง”

เธอเทซุปให้กับตนเองด้วยรอยยิ้ม และดื่มก่อนคำหนึ่ง

ชายหนุ่มนั่งลงโดยสัญชาตญาณ ยกถ้วยแกงขึ้นมากระดกดื่มตามจนเกลี้ยง วางถ้วยลงเป็นเสียงดังปึ้ง พร้อมพูดอย่างโกรธเคือง “ห้าสลึง! แกงถ้วยนึงห้าสลึงหรือ ทำไม ดูถูกฉันหรือไง ห้าบาท!ต้องห้าบาทเท่านั้น!”

พูดจบก็ลูบไปบนตัว และเจอเงินกงเต๊กหนึ่งร้อยล้านที่ธนาคารเป็นผู้ผลิต ยัดเข้ามาในมือของซูจิ่นอวี้โดยบังคับ

หลังออกจากประตู เขาส่งเสียงหัวเราะขึ้นห้า “ฮ่าๆ ๆ ห้า...หือ?”

บนใบหน้าเขาเผยแววสับสน ซูจิ่นอวี้เตะเขาขึ้นสะพานไน่เหอ และเขาก็ข้ามไปได้อย่างงุนงง

ยายเมิ่งที่นั่งพักผ่อนอยู่อีกด้านรู้สึกอึดอัดใจ

มองดูเหล่าวิญญาณร้องไห้ที่เข้าเป็นแถวยาวหน้าซูจิ่นอวี้ หลังดื่มแกงเข้าไปสติของพวกมันไม่ปกติเป็นอย่างมาก จนให้ภาพลวงที่เหมือนเธอกำลังอยู่กลางโรงพยาบาลบ้า

ไม่นานนักซุปก็มาถึงก้นหม้อ ซู่จิ่งอวี้ยกหม้อกลับเข้าไปด้วยรอยยิ้ม และเตรียมจะยกหม้อใหม่ออกมา

เวลานี้เอง นางกลับได้ยินเสียงอันคุ้นเคย “คุณยาย หนูไม่ดื่มซุป หนูต้องไปหาคุณแม่ค่ะ”

สีหน้าของซูจิ่นอวี้เปลี่ยนไปทันขวัญและหันร่างกลับไปในทันที