ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1077

โครม…

หม้อในมือของซูจิ่นอวี้ตกลงมา วินาทีที่เห็นซู่เป่า สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน

ซู่เป่า…!

ทำไมซู่เป่า ถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน?

เธอ…เธอตายแล้วเหรอ

บัดนี้ สีหน้าของซูจิ่นอวี้ซีดขาวจนน่ากลัว ขาของเธออ่อนแรง จนเกือบล้มพับลงลนพื้น

ความทะเล้นและความเบื่อหน่ายเมื่อครู่ต่างหายไป ที่เข้ามาแทนที่คือความร้อนใจ

ไม่ไม่ ซู่เป่าจะตายได้อย่างไร…

ลูกสาวที่แสนเชื่อฟังของเธอผ่านเรื่องทรมานมามากมาย จนในที่สุดตระกูลซูก็หาเธอเจอ จะตายได้อย่างไรกัน…

เธอควรจะเติบโตอย่างแข็งแรงและปลอดภัย จากนั้นแต่งงานอย่างมีความสุข มีพรมลิขิตที่ดี บั้นท้ายชีวิตลูกหลานมากมาย และมีแต่ความสุขไปชั่วชีวิต

จะตายตั้งแต่ตอนนี้ได้อย่างไรกัน

ซูจิ่นอวี้ปิดปากไว้ น้ำตาไหลหยดลงไปในหม้อดังเปาะ

เธออยากตะโกนเรียกซู่เป่า แต่คอของเธอราวกับถูกใครบางคนบีบไว้ สะอื้นจนส่งเสียงออกมาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“ซู่…” เธอเพิ่งฝืนตะโกนออกมาได้คำหนึ่ง กลับเห็นร่างสูงใหญ่ไปที่เบื้องหลังซู่เป่าเสียก่อน

“คุณยาย พวกเราไม่ดื่มซุปครับ” เขาเอ่ย

ยายเมิ่งยิ้มส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน “ไม่ว่าพวกเจ้ายังผูกพันธ์กับโลกมนุษย์เพียงไหน แต่มาถึงที่นี่ก็ต้องดื่มซุปยายเมิ่งลงไป…”

ซู่เป่าเอนหัว มองแกงถ้วยหนึ่งที่วางไว้บนโต๊ะ

อืม นี่คือซุปยายเมิ่งที่ไม่ว่าแม่จะดื่มอย่างไรก็ไม่ได้ผลงั้นเหรอ

งั้นเธอเองก็อยากลองดู

ซู่เป่ายกถ้วยขึ้น ดื่มจนหมดในครั้งเดียว

ไม่มีใครคิดถึงเหตุการณ์นี้ ท่าทีของเธอไหลลื่นเกินไป พวกเขาห้ามไม่ทันแม้แต่นิด

จี้ฉาง “!”

ผีดวงซวย “เห้ย!” (รีบถอยหลังอย่างเร็วที่สุด)

รูม่านตาของผีขี้ขลาดหดเกร็ง

ซูจิ่นอวี้ตกใจหน้าถอดสี และพุ่งตัวออกมาโดยสัญชาตญาณ เธอเอ่ยตะลึง “ซู่เป่า!”

มู่กุยฝานเหล่มองทีหนึ่ง

ซู่เป่าถือถ้วยไว้ และมองซูจิ่นอวี้เหม่อๆ

เอ้ะ คนตรงหน้าคือคุณแม่นี่นา ใช่ไหม

ทำไมนัยน์ตาของเธอกระพริบแสงวิ้งๆ จนทำให้มองคุณแม่เธอไม่ชัดล่ะ

ซู่เป่าวางถ้วยลง ขยี้ตา เมื่อลืมตาอีกทีก็เห็นว่าคุณแม่ได้มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

ซูจิ่นอวี้จับไหล่ของซู่เป่าไว้อย่างร้อนใจ จับพลิกตัวซู่เป่าให้ตีลังกา และนวดท้องของเธออย่างแรง

“รีบอ้วกออกมานะ!”

“เร็วสิ…”

ซูจิ่นอวี้ร้อนรนจะตายแล้ว