ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1078

ฝ่ามือของมู่กุยฝานค่อยๆ วางบนหัวของซูจิ่นอวี้ และส่งความอบอุ่นมา…

เป็นอุณภูมิร่างกายเขา…

ซูจิ่นอวี้ชะงัก และหลุดถามโดยไม่รู้ตัว “พวก…พวกคุณยังไม่ตายเหรอ”

มู่กุยฝานกระตุกคิ้วยิ้มกล่าว “พวกเราตายง่ายขนาดนั้นหรือไง”

ซูจิ่นอวี้พูดอุบอิบ “ซู่เป่าอาจจะไม่ง่าย แต่คุณน่ะไม่แน่…”

มู่กุยฝาน : =_=

มีคนเป็นมาที่สะพานไน่เหอ สีหน้าเมตตาของยายเมิ่งเปลี่ยนไปฉับพลัน นัยน์ตาเธอระแวงขึ้นมา องครักษ์ผีที่เฝ้าสะพานก็แผ่ไอสังหาร

สีหน้าของซูจิ่นอวี้เปลี่ยนไป มองดูซู่เป่าที่ยังคงมึนอยู่ จึงรีบเอ่ยพูด “รีบไป! ฉันถ่วงได้แค่แปบเดียว!”

เห็นองครักษ์ผีพุ่งเข้ามา ผีขี้ขลาดเข้าไปกั้นไว้อย่างไม่ลังเล

ผีขุนศึก VS องครักษ์ผี

องครักษ์ผีที่ถือหอกปลายส้อม “……”

นี่มันรังแกผีชัดๆ แต่เพราะหน้าที่ พวกเขาเองก็ไร้ทางเลือก!

มองดูทั้งสองฝ่ายที่จะสู้กันขึ้นมา จู่ๆ มู่กุยฝานก็มายืนด้านหน้า ยื่นมือกดไหล่ขององครักษ์ผีผู้นำทัพไว้

จักรพรรดิมู่เผยยิ้มอ่อน “เกิดเป็นผีต้องรู้จักการพลิกแพลงบ้าง ใช่ไหมล่ะ”

ระหว่างพูด ไอกดดันของจักรพรรดิแผ่ซ่านออกมาจนสิ้น เหล่าองครักษ์ผีดวงตาเบิกโพล่งในทันที

“ทะ-ทะ-ทะ-ทะ…”

มู่กุยฝานพยักหน้า “อืม พวกเขาต่างแทนฉันด้วยท่าน ถอยไปเถอะ”

องครักษ์ผีจะกล้าพูดอะไรเยอะอีก ผีไม่มีเหงื่อ แต่ตอนนี้มันกลับกลัวจนเหงื่อเย็นไหลซิบ

มู่กุยฝานอุ้มลูกด้วยมือข้างเดียว เดินกลับมาอย่างนิ่งเฉย อีกมือโอบซูจิ่นอวี้ไว้ ราวกับเป็นเพื่อนสนิทกัน……

“ไปสิ เหม่ออะไรกันอยู่”

ซูจิ่นอวี้ “?”

ซู่เป่าและเหล่าผีขุนศึก “?”

มีเพียงจี้ฉางและผีหลายใจที่ลอยไปด้านข้างเงียบๆ และไม่เอ่ยพูดอะไรทั้งนั้น

ข้างสะพานไน่เหอ ผีน้อยสองตัวรับหน้าที่ของยายเมิ่งแทนอย่างกะทันหัน นั่นคือการตักซุปยายเมิ่งให้กับเหล่าผีที่มาถึงที่นี่

ส่วนยายเมิ่งเข้าไปในเรือนด้านหลัง

เป็นครั้งแรกที่ในเรือนเล็กๆ ของยายเมิ่ง มีคนมารวมตัวกันมากขนาดนี้

แม้จะมีเพียงมู่กุยฝานและซู่เป่าที่เป็นคนเป็น แต่ก็…เป็นครั้งแรกที่มีคนมา…ประโยคนี้ไม่มีปัญหาเลยจริงๆ

ซูจิ่นอวี้ยกน้ำให้กับซู่เป่า “ซุปยายเมิ่งเมื่อครู่มีมีส่วนผสมของเหล้า ให้เธอดื่มน้ำหน่อย…”

มู่กุยฝานรีบรับแก้วน้ำมาพร้อมเอ่ยถาม “มีอะไรให้กินไหม”

ซูจิ่นอวี้จึงหันร่างเข้าไปด้านใน “มี นี่เป็นมันที่ยายเมิ่งแอบปลูกหลังเขา…เผาหน่อยเถอะ เผาแล้วหอม”

สถานที่นี้ไม่ใช่สถานที่สำหรับต้อนรับคนเป็น สองพ่อลูกนี้เป็นคนเป็นๆ ที่ยังมีชีวิต มิว่าจะโอสถอะไรก็ซื้อเธอไม่ได้ทั้งนั้น!

แต่เมื่อเปิดขวดออก ยายเมิ่งกลับเบิกตาโพล่ง

ยาราชาผู้สร้างโลก!

โอ้ โอสถนี้ซื้อได้

ยายเมิ่งเก็บขวดหยกอย่างนิ่งเฉย พยักหน้าพร้อมกล่าว “ในเมื่อ ท่านจี้ออกตัวเช่นนี้แล้ว ข้าย่อมต้องไว้หน้าท่าน”

จี้ฉางยังไม่ทันพูดตอบ กลับได้ยินเสียงเย็นๆ ดังขึ้น “เป็นถึงผูิพิพากษาแห่งตำหนักเหยียนหลัว กลับทำผิดกฏทั้งๆ ที่รู้กฏ ทำลายกฏเกณฑ์ของยมโลกนั้น ต้องรับโทษใดกัน”

ตูซื่อหวังไคว้มือไว้ด้านหลัง ยืนอยู่หน้าเรือนด้วยสีหน้าเยือกเย็น

เขากวาดตามองเย็นๆ รอบหนึ่ง ดีมาก รอบนี้มากันครบทุกคน/ผี เขาจะได้ไม่ต้องเสียแรงไปหาอีก

ในฐานะที่เป็นพญายม แต่ปล่อยให้คนใช้ใต้บัญชาติดสินบนผู้อื่นเพื่อความสะดวกของตน…

ต่อให้ตอนนี้ซู่เป่าจะยังไม่ใช่พญายม แต่ก็ไม่อนุญาต

จี้ฉางขมวดคิ้ว และเอ่ยพูดเบาๆ “ตูซื่อหวัง ข้าว่าเจ้าควรต้องรู้จักประเมินตนแล้วรีบจากไปตอนนี้เถอะ”

ตูซื่อหวังหมดคำพูด เขากล่าวพร้อมยิ้มเย็น “ท่านจี้ช่างกล้าพูดยิ่งนัก ใครให้ความกล้ากับท่านกันจึงกล้ามาพูดเช่นนี้กับข้า”

พูดจบเขาก็มองไปทางมู่กุยฝานและซู่เป่าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยไอสังหาร “คนเป็นบุกรุกยมโลก เป็นเรื่องที่ผิดกฏยมโลกอยู่แล้ว วันนี้ข้าจักสังหารพวกเจ้าทั้งคู่ ต่อให้ท่านจักรพรรดิแห่งเฟิงตูมาก็ว่าอะไรข้ามิได้!”

เขาทำงานตามกฏ จักรพรรดิแห่งเฟิงตูสนิทกับเจ้าตัวเล็กนี่แล้วยังไงล่ะ

เขาจะแก้ไขกฏยมโลกแค่เพราะเจ้าตัวน้อยได้หรือไง!