ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1080

ซู่เป่าถูกตรึงไว้ก็จริง เธอสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าไอหยินรอบตัวของตนเหนียวติดกัน เธอเหมือนตกลงในบ่อน้ำ หายใจไม่ออก และหน้าอกจะระเบิด

ซู่เป่าพยายามขัดขืนอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถสลัดออกได้

ในใจเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง…เห้อ ก็ยังเก่งกาจไม่พอสินะ

เธอเก่งกาจไม่กอแม้แต่นิด…

“ซู่เป่า!”

“ซู่เป่า!”

วินาทีนี้ จี้ฉางและผีขี้ขลาดพุ่งตัวเข้าไปโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น

จี้ฉางรู้สึกเสียใจ เมื่อกี้เขาคิดว่ามู่กุยฝานจะปกป้องซู่เป่าได้ แต่ตอนนี้ดาบของตูซื่อหวังตกลงบนเส้นผมของซู่เป่าแล้ว มู่กุยฝานก็ยังคงไม่ขยับแม้แต่นิด

ท่าทีราวกับเขาถูกไอกดดันของตูซื่อหวังตรึงไว้

ไอกดดันเป็นไอที่มีเฉพาะในจักรพรรดิหรือราชาตำหนักอย่างตูซื่อหวังเท่านั้น แม้ไอกดดันจะไม่ถือเป็นความสามารถ แต่หากพลังต่างกันมาก ไอกดดันจะตรึงอีกฝ่ายไว้ได้ หากรุนแรงสามารถบดหรือขยี้ให้อีกฝ่ายเป็นชิ้นส่วนได้

เขารู้ว่ามู่กุยฝานเป็นจักรพรรดิแห่งเฟิงตู แต่เขาไม่ควรมั่นใจเกินไปและไม่ควรประมาท!

ซู่เป่า…ซู่เป่า!

จี้ฉางวิ่งไปไม่ทันแล้ว ดวงตาของเขาแดงก่ำขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

วินาทีต่อมา เกิดการพลิกผัน

จู่ๆ ซู่เป่าก็สามารถจับคมดาบของตูซื่อหวังไว้ได้ด้วยมือเดียว และยกมือขึ้นตามทิศดาบ!

สายตาของเธอเยือกเย็น เธอมาถึงหน้าตูซื่อหวังภายในพริบตา ยกฝ่ามือเล็กๆ ที่แสนขาวนุ่มของเธอ ฟาดไปที่ตูซื่อหวังถึงสามครั้ง

“ตบหน้าเพี้ยะๆๆ!” เสียงละอ่อนวัยเด็กดังขึ้น

เพี้ยะๆ ๆ !

ตูซื่อหวังถูกตบจนอึน

เหล่าจี้ฉางก็อึนเช่นกัน

ในหัวของผีขี้ขลาดคิดถึงท่าเมื่อกี้ของตูซื่อหวังอย่างควบคุมไม่ได้…

รุ้งสังหารเทพ…

ตบหน้าเพี้ยะๆ ๆ …

เข้ากันแปลกๆ…

ซู่เป่ากระโดดลงพื้น หอยหายใจอย่างอดไม่ได้ บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและภูมิใจ “ท่านี้ของหนูเป็นยังไงบ้าง”

มู่กุยฝานยกนิ้วโป้งขึ้นอย่างไม่ลังเล “เก่งมาก!”

ซู่เป่าดีใจจนเท้าเอว และหัวเราะฮ่าๆ “หนูเก่งที่สุด!“

มีคุณพ่ออยู่แล้วดีสุดๆ เลย!

มุมปากของซู่เป่ากระอักเป็นเลือดสด แต่เธอเช็ดออกอย่างไม่ใส่ใจ และจ้องไปที่ตูซื่อหวังอย่างตื่นเต้น

ดีมากๆ กระสอบทรายนี้ใช้ได้เลย

ตูซื่อหวัง “?”

เขามองดาบในมือของตนอย่างไม่อยากจะเชื่อ และมองซู่เป่า

ได้ยินเพียงซู่เป่าเอ่ยถาม “ตูซื่อหวัง นี่คือดาบจริงเหรอ”

ตูซื่อหวังเอ่ยตอบโดยสัญชาตญาณ “เหลวไหล…ต้องเป็นดาบจริงอยู่แล้วสิ!“

อดีตเขาเสียเวลาเป็นร้อยปี หาวัตถุดิบหายากจากจิ่วโจวทีละนิดเพื่อหลอมเป็นอาวุธวิเศษ…

วินาทีต่อมา กลับได้ยินเสียงหัวเราะพรวดจากด้านข้าง

ค่าโทสะของตูซื่อหวังได้มาถึงขีดสุดแล้ว เขายื่นมือ ดาบยาวนั้นก็ลอยกลับมาในมือเขาโดยอัตโนมัติ

เขากำดาบยาวไว้แน่น และเอ่ยเสียงครึ้ม “เจ้าตัวเล็ก วันนี้แกตายแน่ ความอดทนของข้ามาถึงขีดสุดแล้ว!”

ซู่เป่าพิงค้อนทองคำม่วงถอนหายใจทีหนึ่งและส่ายหัว สีหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ”พลังไม่มากพอ แถมดูตลกหน่อยๆ ด้วย!”

ตูซื่อหวังก้มหน้าตามสายตาของเธอ เห็นเพียงดาบที่แสนน่าเกรงขามของตน บุบลงไปส่วนหนึ่ง…ซึ่งดูขบขันเป็นอย่างมาก

ตูซื่อหวัง “……”

เขายิ้มเย็น เดิมทีอยากโยนดาบไปอย่างผ่าเผย แต่สุดท้ายก็เลือกที่เก็บดาบ และเอ่ยพูดเสียงเย็น “ฆ่าเจ้า ข้าไม่จำเป็นต้องใช้แม้แต่ดาบ มือเดียวก็บดขยี้เจ้าได้!”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ก็ไม่แน่หรอก…”

พูดจบเธอก็แกล้งยกค้อนใหญ่ทองคำม่วงขึ้น พร้อมร้องจะโกน “แปดสิบ!”

ในใจของตูซื่อหวังตกตะลึง และถอยหลังในทันที!

กลับพบว่า…ซู่เป่าไม่ได้ขยับร่างแม้แต่นิด เพียงแค่จับค้อนใหญ่ทองคำม่วงพร้อมหายใจถี่รัว

จากนั้นหันหน้าไปอ้อนมู่กุยฝาน “คุณพ่อ หนูไม่มีแรงแล้ว ขยับไม่ได้เลย…”

มู่กุยฝานเอ่ยตอบ “ได้ รอก่อน เดี๋ยวพ่อปอกเปลือกมันให้ลูก”

ตูซื่อหวังจึงสังเกตเห็นว่ามู่กุยฝานยังคงเผามันและคอยมองกองไฟตลอด ท่าทีราวกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

ตูซื่อหวังยิ่งรู้สึกขายหน้า ซู่เป่าเพียงแค่หลอกเขา แต่เขากลับตกใจจนถอยหลังจริงๆ

ยิ่งคิดยิ่งโมโห ตูซื่อหวังโมโหตาแดงก่ำ มองไปทางมู่กุยฝานอย่างโหดเหี้ยม

เขาเปลี่ยนแผนแล้ว

เขาจะฆ่ามู่กุยฝายก่อน จากนั้นฆ่าซูจิ่นอวี้ เขาจะให้ซู่เป่าเห็นพ่อแม่ของตนวิญญาณสลายไปต่อหน้าต่อตา แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

จู่ๆ ตูซื่อหวังก็โจมตีพวกเขา เขากางฝ่ามือออก พุ่งจับไปที่มู่กุยฝานราวกับกรงเล็บกระดูกขาวเก้าอิม