ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1081

ตูซื่อหวังสายตาชั่วร้าย ปลายนิ้วมือทั้งห้าของเขาเหมือนมีดคมๆ ห้าเล่มพุ่งตรงเข้าใส่บริเวณหน้าท้องของมู่กุยฝาน

ตรงหน้าท้องอ่อนแอที่สุด โจมตีหน้าท้อง!

เขาจะควักไส้มู่กุยฝานออกมา

เขาจะให้พ่อแม่ของเจ้าตัวเองตายแบบง่ายๆ ไม่ได้ ต้องให้ได้เห็นพ่อแม่ตัวเองเลือดอาบไส้ไหล...

เขาจะต้องทำลายโพธิจิตของเจ้าตัวเล็กให้ได้!

เขาไม่เพียงแค่ต้องการให้พวกเขาตายเท่านั้น แต่จะต้องทำให้เป็นภาพจำเลวร้ายฝังใจเจ้าตัวเล็กด้วย

เผื่อว่าเธอยังมีแผนสำรองอีก...

เช่นนั้นเขาจะต้องทำให้เธอลืมช่วงเวลานี้ไม่ได้ตลอดไป ให้การฝ่าด่านเคราะห์ในชาตินี้ต้องล้มเหลว และให้เธอฝ่าด่านเคราะห์ล้มเหลวในทุกๆ ชาติไป

ตูซื่อหวังแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย เขาออกแรงที่ข้อมือแล้วกรีดลงไปเต็มแรง!

แกร๊ง~

เขาไม่ได้หูฝาด มันเป็นเสียงดังแกร๊งจริงๆ เสียงเหมือนเวลาที่เราเตะปี๊บ

แข็งเป๊ก!

ตูซื่อหวังรู้สึกสะเทือนที่ข้อมีอ มือของเขาลั่นดังกร๊อบเกือบหัก

สีหน้าของเขาแข็งค้าง เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความเหลือเชื่อ

ร่างกายของมนุษย์ธรรมดาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?

มู่กุยฝานหลุบตาลงต่ำ เขามองตูซื่อหวังด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สายตาเย็นชา "กล้ามากนะ"

พูดจบเขาก็แผ่อานุภาพที่ไปรับมาจากบึงเหมันต์ออกมา วินาทีนั้น ตูซื่อหวังถูกกดดันจนต้องถอยหนี

อานุภาพอันสูงส่งและเยือกเย็นแฝงแววอำมหิตแบบที่ไม่มีใครจะหยุดยั้งได้ อานุภาพนั้นบดอัดร่างตูซื่อหวังจนต้องคุกเข่าลงในบ่อโคลน!

กร๊อบ~!

ถึงขั้นมีเสียงกระดูกแตกลั่นมาจากหัวเข่าของเขา...

นัยน์ตาของตูซื่อหวังหดตัวลง เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว

วินาทีต่อมา อานุภาพแห่งการฆ่าล้างเข้าจู่โจมเขาอีกครั้ง มันกดอัดเขาจนเงยหน้าไม่ขึ้น!

ตูซื่อหวังจำต้องคลานกับพื้น เขาพูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ "จักร... จักรพรรดิ!"

นี่มันอานุภาพของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูนี่ เป็นไปไม่ได้ เป็นไม่ได้เด็ดขาด!

ตูซื่อหวังตั้งสติไม่ทัน

จักรพรรดิแห่งเฟิงตูออกไปนอกสามภพหกวิถีแล้วไม่ใช่หรือ?

มีข่าวลือที่คลุมเครือว่ากันว่าจักรพรรดิแห่งเฟิงตูบุกทะลวงพันธนาการ แยกตัวออกจากโลกนี้ไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่าจักรพรรดิแห่งเฟิงตูพยายามบุกทะลวงสามภพ แต่ถูกกฎแห่งวิถีสวรรค์เก้าชั้นบดขยี้จนสิ้นพระชนม์ สูญสลายไปตลอดกาล...

ไม่ว่าข่าวลือจะเป็นเช่นไรก็ตาม โดยสรุปแล้วก็คือจักรพรรดิแห่งเฟิงตูไม่ปรากฏตัวมานับพันปีแล้ว นี่คือเรื่องจริง

ไม่อย่างนั้นในยมโลกจะมีคนแอบซ่องสุมกำลังอย่างลับๆ เพื่อชิงตำแหน่งผู้นำสูงสุดในในบรรดาสิบตำหนักไปทำไม สุดท้ายแล้วก็เพราะหวังจะครอบครองตำแหน่งนั้นนั่นแหละ...

แต่เขาจำต้องเชื่อ

เมื่อสามพันปีก่อน ยมบาลทั้งเก้าองค์ในยมโลกแอบต่อกรกัน และจัดการประลองเพื่อชิงตำแหน่งสูงสุดนี้

แต่ยมบาลหญิงผู้ที่อ่อนแอที่สุดและปรากฏตัวน้อยที่สุด จู่ ๆ ก็โผล่มาและชิงตำแหน่งผู้นำในบรรดาสิบตำหนักไปได้อย่างแข็งแกร่ง

แน่นอนว่ายมบาลองค์อื่นอีกเก้าตำหนักไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้โผล่มาจากไหน ปกติก็ไม่ค่อยโผล่มาให้ แต่อยู่ ๆ ก็มาชิงตำแหน่งผู้นำไป

นางเป็นหญิงนางมีสิทธิ์อะไรที่จะนั่งบัลลังก์ผู้นำของสิบตำหนัก!

แต่ในตอนนี้ซู่เป่าได้พักผ่อนจนเพียงพอแล้ว

เธอรีบหยิบค้อนทองคำม่วงในมือขึ้นมาส่งเสียงดังแกร๊งและพูดว่า "ช้าก่อน!"

ตูซื่อหวังชะงัก

จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่น่ารังเกียจของซู่เป่าดังขึ้นมา "พ่อค่ะ หนูยังเล่นสนุกไม่สะใจเลย!"

ตูซื่อหวัง "..."

เขาแอบเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของมู่กุยฝานอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง

แต่กลับเห็นมู่กุยฝานมองซู่เป่าด้วยสายตารักใคร่แล้วพูดว่า "อืม งั้นจะให้เล่นอีกห้านาทีนะ"

ตูซื่อหวัง "..."

ตอนมู่กุยฝานไม่พูดประโยคนี้ยังไม่เท่าไหร่ แต่พอเขาพูดแบบนี้ก็เหมือนมีบางอย่างที่มองไม่เห็นทำให้ตูซื่อหวังหมดหวังขึ้นมา

เขาหวังอยากให้มู่กุยฝานแค่เสแสร้งแกล้งทำมาก เพราะร่างกายของมู่กุยฝานเป็นร่างของมนุษย์ธรรมดา

แต่ตอนนี้เขากลับกล้าพูดออกมาได้ว่าให้ซู่เป่าเล่นได้อีกห้านาที...

ตูซื่อหวังไม่กล้าหยิ่งผยองอีกต่อไป

เขาพูดด้วยความเศร้าใจ "พญายมตัวน้อย... ท่าน ท่านก็อย่าเกินไปนักนะ..."

สีหน้าของเขาดูหดหู่เหมือนภรรยาขี้งอน...

ทันใดนั้นตูซื่อหวังก็จำคำพูดห้าวหาญที่เขาพูดไว้ก่อนออกมาได้

ถ้าคราวนี้มีคนช่วยซู่เป่าได้อีก เขาจะคว้านท้องฆ่าตัวตาย

โชคดีที่ไม่มีผีที่ไหนได้ยิน