ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1082

ตูซื่อหวังกำลังแอบดีใจที่ไม่มีผีที่ไหนได้ยินคำสาบานของเขา

แต่วินาทีต่อมาจู่ ๆ ซู่เป่าก็พูดขึ้นมาว่า "ท่านบอกว่าถ้าคราวนี้มีคนช่วยหนูได้อีก ท่านจะคว้านท้องฆ่าตัวตายใช่ไหม?"

ตูซื่อหวังทำสีหน้าตกใจ "???"

เดี๋ยวสิ นางรู้ได้อย่างไรกัน!

ซู่เป่าเอียงคอหัวเราะอิ ๆ "ท่านอยากถามว่าหนูรู้ได้ไงใช่ไหมล่ะ? เสียใจด้วยนะ แต่ไม่บอกหรอก"

ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ แบบเด็ก ๆ ตะโกนขึ้นมาว่า "ปาสือ!"

ตูซื่อหวังตกตะลึง ครั้งนี้ซู่เป่าไม่ได้ได้แค่ขู่ ค้อนทองคำม่วงทุบลงมาบนหัวของเขาอย่างแรง!

สัญชาตญาณสั่งให้เขาหยิบดาบยาวที่มีรอยบุบออกมาเตรียมตอบโต้กลับไปโดยไม่รู้ตัวตัว

แต่กลับหันไปเจอมู่กุยฝานมองมาด้วยสายตาเย็นชาและหรี่ตาเล็กน้อย...

เขายกมือที่กำลังปอกมันเทศขึ้นมา

ตูซื่อหวัง "..."

เขาโดนค้อนทุบอย่างจังไปทีหนึ่ง

ในหัวดังวิ๊ง ๆ แทบกระอักเลือด

ซู่เป่าหอบหายใจและพูดอย่างไม่พอใจว่า "ไม่ได้ ท่านต้องทำเป็นขัดขืนหน่อยสิ"

ตูซื่อหวัง "..."

เขาโมโหขึ้นมาทันทีราวกับมีไฟสุมอยู่กลางอก นี่เห็นเขาเป็นตัวอะไรกัน! !

แต่ก็บังเอิญหันไปเจอสายตาเยือกเย็นของมู่กุยฝานเข้าพอดี

ตูซื่อหวังโกรธจนเจ็บหน้าอก แต่ก็ทำได้เพียงเก็บดาบยาวของเขาขึ้นมาแล้วพูดด้วยความหดหู่ใจว่า "ก็ได้..."

ซู่เป่าเงื้อค้อนทองคำม่วงขึ้นมา เธอร้องตะโกนเสียงดังแล้วทุบค้อนลงไปที่ตูซื่อหวังทันที

ตูซื่อหวังขัดขืน แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนมาก

เสียงค้อนทองคำม่วงที่กระทบดาบยาวดังมาจากในลาน ซู่เป่าออกแรงเต็มที่ เธอเห็นคุณค่าโอกาสในการฝึกฝนครั้งนี้มาก

จี้ฉางที่มองดูอยู่ข้าง ๆ ตื่นเต้นบีบคั้นหัวใจมาก

ผีขี้ขลาดก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไมแต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้ท่านมู่จะไม่ไหวแล้ว... ความรู้สึกแบบนี้แปลกมาก

ซู่เป่าวางกระเป๋าสัตว์เลี้ยงของเธอไว้ข้าง ๆ คุณปู่เต่ากำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างที่เหนียวมากอยู่ในปาก ดูไปพลางเคี้ยวไปพลาง

ทันใดนั้นตูซื่อหวังก็เซถลาไป ดาบของเขากระเด็นไปด้านข้างและบังเอิญไปชนเข้ากับกระเป๋าสัตว์เลี้ยงพอดี

ปัง...

เสี่ยวอู่ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง มันไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้จึงหลับไปตั้งแต่เข้ามายังดินแดนยมโลก การมีอยู่ของมันก็เหมือนอากาศธาตุ

แต่ตอนนี้มันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยแรงอาฆาตบางอย่าง ปรากฎว่าตื่นขึ้นมาก็เห็นซู่เป่าถือค้อนไล่ทุบตูซื่อหวังอยู่

ผีหลายใจผีดวงซวยและผีตัวอื่น ๆ นั่งยอง ๆ แทะเมล็ดทานตะวันอยู่ข้าง ๆ ทุกครั้งที่ซู่เป่าเอาค้อนทุบลงไป พวกเขาก็ส่งเสียงตะโกนเชียร์ทันทีว่า "สวย!!"

"พญายมตัวน้อยเจ๋งมาก!"

"ส่งตูซื่อหวังกลับบ้านเก่าไปเลย!"

เสี่ยวอู่งงงัน

ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน ไม่สำคัญ!

แต่ที่สำคัญคือ เจ้านายตัวน้อยของมันกำลังต่อสู้กับตูซื่อหวังอยู่

เสี่ยวอู่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที มันกระพือปีกและตะโกนว่า

"ทุ่งหญ้าของฉัน ม้าของฉัน เธอจะเล่นยังไงก็ตามใจเธอ ศึกชิงนางกำลังดุเดือด มาอยู่บ้านพี่สิจ๊ะ โย่ ๆ!!"

บรรดาผีทั้งหลาย "..."

ตูซื่อหวังโดนทุบจนหน้าบวมไปหมดแล้ว

ในที่สุดซู่เป่าก็หมดแรง เธอโบกมือเล็ก ๆ ของเธอไปมา "พอแล้ว ท่านไปได้แล้ว!"