ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1083

ณ ลานจวนยายเมิ่ง

ซู่เป่ากินบัวหิมะโปรดสัตว์ที่ทั้งหวานและนุ่ม ไปพลางถามว่า "พ่อคะ ทำไมเราไม่จับตูซื่อหวังขังไว้ในตำหนักพญายมล่ะคะ"

มู่กุยฝานส่ายหน้า "อย่าบีบคั้นศัตรูที่กำลังจนตรอก เวลาคนจนตรอกมักทำได้ทุกอย่าง"

ถ้าบีบคั้นจนตูซื่อหวังจนตรอก เขาอาจจะตาต่อฟันต่อฟันให้ตายกันไปข้างเลยก็ได้

อีกอย่างเมื่อกี้เขาแค่ขู่ตูซื่อหวังก็หมดเรี่ยวแรงแล้ว…

ก่อนหน้านี้เพราะมู่กุยฝานไม่มีจุดตันเถียนก็เลยรู้สึกเหมือนจะโดนพลังหยินอัดแน่นจนร่างระเบิด

ตอนนี้กลับรู้สึกร่างกายอ่อนแรง

จำเป็นต้องคิดหาวิธีเลื่อนขั้นครั้งที่สองแล้ว… อีกอย่างต้องรีบด้วย

ตูซื่อหวังสามารถขึ้นมาเป็นยมบาลได้ เขาก็ไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น

"ต้องไปวันนี้เลย" มู่กุยฝานพูดเบา ๆ

ซู่เป่า "ห๊ะ?"

ซูจิ่นอวี้ยังตามไม่ทัน เธอมองซู่เป่าอย่างงง ๆ แล้วก็มองมู่กุยฝานอีกที

เธอถามตามสัญชาตญาณว่า "ฉันก็ไปด้วยเหรอ?"

จี้ฉางส่ายหน้า "เจ้าลงชื่อในสมุดบัยทึกการเวียนวายตายเกิดแล้ว กลับไปไม่ได้"

ในฐานะผู้พิพากษาที่ส่งซูจิ่นอวี้ไปเกิดใหม่ด้วยตัวเอง จี้ฉางไม่รู้ว่าเรื่องเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

ซูจิ่นอวี้กลับมาเคี้ยวซุปอยู่ที่นี่มาโดยตลอด แถมยังดื่มซุปยายเมิ่งแทนน้ำเปล่าอีก…

ถ้าเป็นในอดีต ซูจิ่นอวี้คงไม่สามารถออกไปได้จริงๆ

ในเวลานี้มู่กุยฝานลุกขึ้นปัดฝุ่นแล้วพูดว่า "คุณก็ไปด้วยกัน"

เมื่อเห็นว่าจี้ฉางกำลังจะขัด มู่กุยฝานก็พูดต่อว่า "ผมบอกเอง"

จี้ฉาง "…"

ก็ได้ แค่ไม่กระทบต่อซู่เป่าก็พอ!

เรื่องที่จักรพรรดิมู่เป็นคนก่อ จะให้มาลงที่พญายมตัวน้อยได้อย่างไร? ไม่มีทางแน่นอน

เสี่ยวอู่คาบบัวหิมะโปรดสัตว์ไว้ค่อยๆ เคี้ยวช้าๆ หลังจากกลืนลงไปมันก็ส่ายหัว

เฮ้อ ข้าวฟ่างยังอร่อยกว่าอีก ทำไมคุณแม่ซูจิ่นอวี้ไม่ปลูกข้าวฟ่างบ้างล่ะ

พอจะต้องไปจากที่นี่ ซูจิ่นอวี้ก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

"เฮ้อ... คุณยาย ต่อไปคงไม่มีใครช่วยทำซุปแล้ว คุณยายต้องอย่าลืมคิดถึงฉันนะ!"

ยายเมิ่งเอามือทาบอก "ไปเถอะ ขอบใจมาก!"

ซูจิ่นอวี้ "…"

เธอทำงานไม่ดีตรงไหน? ทำไมไม่ต้อนรับเธอล่ะ เธอยังไม่ได้ว่ายายเมิ่งทำซุปไม่ได้เรื่องเลย!

ซู่เป่าไม่สนอะไรอย่างอื่นแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีความสุขขนาดนี้!

พ่อก็อยู่แม่ก็อยู่

เธอจูงแม่ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็จูงพ่อไว้ เธอให้คุณค่าโอกาสครั้งนี้มาก

ที่แท้ความรู้สึกที่มีทั้งพ่อมีทั้งแม่อยู่ด้วยกันมันเป็นแบบนี้เอง

ไม่คิดว่าจะโดนเห็นจนได้

เธอพูดจางึมงำ "ไม่มีอะไรหรอก ตายแล้วก็คือตายแล้ว ยังจะมาถามว่าตายยังไงทำไมอีก"

ครู่ต่อมา ซู่เป่าก็วิ่งไปหายายเมิ่งและพูดอย่างน่ารักว่า "คุณยาย ซุปชามนี้ให้หนูช่วยนะ!"

ยายเมิ่ง "…"

เอาเลย แม่ลูกคู่นี้นี่จริงๆ เลย…

แต่คนที่อยู่ตรงหน้านางคือพญายมตัวน้อย ซึ่งเป็นเจ้านายของนาง แล้วนางจะว่าอะไรได้

"เฮ้อ ข้าแก่แล้ว เอวไม่ค่อยดี" ยายเมิ่งไปนั่งลงข้าง ๆ แล้วพูดว่า "ข้าขอพักหน่อยแล้วกัน"

ซู่เป่าพูดเสียงอ่อนเสียงหวานขึ้นมาทันทีว่า "ขอบคุณค่ะคุณยาย!"

จากนั้นก็หันหน้าไปมองหลี่เมิ่ง

เสี่ยวอู่กระพือปึกพรึบ ๆ เข้าสู่บทบาทอย่างรวดเร็ว "โย่ เฮ้ อยากไปเกิดใหม่ไหมจ๊ะ? อยากดื่มซุปยายเมิ่งหรือเปล่า? ไม่ต้องจ่าย 99 ไม่ต้องจ่าย 9.9 แค่เล่าเรื่องของคุณออกมา! ก็ผ่านไปได้แล้ว รวดเดียวตรงถึงบ้านของแม่ใหม่เลย!"

หลี่เมิ่ง "...%￥#"

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดงึมงำว่า "หลังจากที่ซุนไห่หยางและหวงเมิ่งหย่วนแต่งงานกัน ฉันกลายเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน..."

"เดิมทีฉันคิดว่าจะหาหมาจอมเลียคนต่อไปได้ แต่แล้วฉันก็พบว่ามีแค่ซุนไห่หยางคนเดียวที่รักฉันจริง..."

ซู่เป่าลงมายังยมโลกแล้ว เธอจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เดิมทีเธอก็คิดอยู่แล้วว่าพี่ชายของเธอจะต้องไปจับหมาจอมเลีย...

แต่คิดไม่ถึงว่าหลี่เมิ่งจะตายแล้ว

เมื่อเห็นแบบนี้จึงนึกสงสัยขึ้นมา

หลี่เมิ่งผู้เห็นแก่เงินคนนี้เป็นอะไรตายกันนะ?