ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1086

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ ซู่เป่าก็รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าใจได้

เธอมองไปที่พ่อแล้วถามว่า "ทำไมถึงได้มีคนโง่แบบนี้อยู่ตลอดเลย? ผลลัพธ์มันก็ชัดเจนอยู่แล้วแท้ ๆ!"

ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่านายหญิงซุนไม่เชื่อว่าหลี่เมิ่งท้องลูกของซุนไห่หยาง

อีกอย่าซู่เป่าคิดว่าต่อให้หลี่เมิ่งจะอุ้มท้องลูกของซุนไห่หยางจริง ๆ นายหญิงซุนก็ไม่ต้อนรับหลี่เมิ่งอยู่ดี ไม่ต้องพูดถึงว่าจะยกทรัพย์สินให้กับหลี่เมิ่งเลย

แล้วทำไมหลี่เมิ่งถึงยังคงทำเรื่องที่เลวร้ายเช่นนี้ต่อไปอีก ถึงกับจะฆ่าเด็กในท้องของ หวงเมิ่งหย่วน ถ้าเธอทำร้ายหวงเมิ่งหย่วนแล้วตระกูลซุนจะปล่อยเธอไปหรือไง?

เหตุผลง่ายๆ แค่นี้ ถ้าคิดดูดี ๆ ก็คงเข้าใจ...

มู่กุยฝานกอดอกแล้วพูดเสียงเรียบว่า "ข้อแรกคือโดนผลประโยชน์จูงใจ ทำให้จมอยู่กับความบ้าคลั่ง"

"ข้อสองคือต้นทุนจม"

เมื่อคนคนหนึ่งทุ่มทุนเพื่อบางสิ่งไปมากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งทำใจยอมแพ้ได้ยากขึ้นเท่านั้น

เขาจะคิดว่าไหน ๆ ก็ทำมาถึงขนาดนี้แล้ว งั้นก็ทนกัดฟันไปให้สุดทาง

หลี่เมิ่งเล่าต่อว่า "ในที่สุดฉันก็สบโอกาส... วันนั้นหวงเมิ่งหย่วนไปตรวจครรภ์คนเดียว..."

โอกาสดี ๆ แบบนี้เธอจะยอมพลาดได้ยังไง เมื่อเห็นท้องใหญ่ ๆ ของหวงเมิ่งหย่วน ทั้งหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสของเขาแล้วเธอก็ทนดูไม่ได้

ตอนนั้นหลี่เมิ่งตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว ส่วนหวงเมิ่งหย่วนก็เจ็ดเดือนแล้ว เพิ่งเจ็ดเดือนแต่ท้องกลับใหญ่มากทำให้เธอเดินเหินไม่สะดวก

หลี่เมิ่งยังเดินเหินสะดวกกว่าเขา หลี่เมิ่งจึง ๆไปหลบอยู่ในมุมมืดแล้วอาศัยจังหวะที่หวงเมิ่งหย่วนเดินผ่านบันใดหนีไฟพุ่งออกมาชนเขา!

เมิ่งหย่วนโดนชนจนเซถลาไปหลายก้าว อีกนิดเดียวก็กำลังจะกลิ้งตกบันใด...

"นังสารเลวนั่นดวงแข็งมาก บังเอิญมีคนขี้เกียจรอลิฟท์เพราะรอนานจึงเดินขึ้นบันใดมา ก็เลยมาช่วยรับหวงเมิ่งหย่วนไว้ได้พอดี"

หลี่เมิ่งโมโหมาก เธออยากเข้าไปลองอีกครั้ง โอกาสดี ๆ แบบนี้ ถ้าไม่ได้ผลักเมิ่งหย่วนตกบันใดเธอยอมไม่ได้ ถ้าให้ดีก็ให้ตายทั้งกลมไปเลย จะได้เหลือ 'เลือดเนื้อเชื้อไขตระกูลซุน' แค่ในท้องเธอคนเดียว

"หวงเมิ่งหย่วนคิดแต่จะปกป้องลูกในท้อง เขาไม่อยากยุ่งกับฉัน อยากรีบหนีไป แต่ฉันจะยอมให้เขาได้สมใจได้ยังไง"

"ฉันก็เลยจับแขนเขาไว้... ใครจะคิดว่าในระหว่างสถานการณ์วุ่นวายเขาจะตบหน้าฉันฉาดหนึ่ง!"

ไม่รู้ว่าเขาออกแรงตบฉาดนี้มากเท่าไหร่

หลี่เมิ่งรู้แค่ว่าเธอหูอื้ออึงไปหมด เธอโดนตบจนเซถอยหลังไปสองก้าว

"แล้วฉันก็ตกบันใดตายทั้งกลม... หวงเมิ่งหย่วนนังสารเลว นังฆาตกร!"

ในที่สุดก็เล่าจบสักที หลี่เมิ่งอดไม่ได้กรีดร้องเสียงแหลม

ผีหลายใจถอนหายใจยาว ๆ

ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

อยากผลักคนอื่นตกบันใดให้ตายทั้งกลม ไม่คิดว่ากรรมตามสนอง คนที่ตายทั้งกลมกลับกลายเป็นตัวหลี่เมิ่งเอง

แม้ว่าเด็กคนนั้นจะน่าสงสาร แต่การมีแม่แบบนี้ สุดท้ายต่อไปก็ต้องกลายเครื่องมือในการแย่งความรัก และที่สำคัญกว่านั้น...

ตระกูลซุนจะต้องไปตรวจ DNA แน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นแผนของหลี่เมิ่งก็จะพังไม่เป็นท่า แล้วเธอจะปฏิบัติต่อเด็กคนนี้ดี ๆ ได้เหรอ?

ตายเร็วก็ได้เกิดใหม่เร็ว... เป็นคำพูดที่โหดร้ายและไร้หนทาง

ซู่เป่าจ้องมองสายสะดือที่ถูกลากติดมาด้านหลังหลี่เมิ่งและถามว่า "หลังจากตายคุณยังซ่อนตัวอยู่ในโลกมนุษย์อีกพักหนึ่งใช่ไหม?"

หลี่เมิ่งซึ่งกำลังกัดฟันกรอดถามขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวว่า "เธอรู้ได้ไง..."

ซู่เป่าไม่ได้ตอบเธอ

สุดท้ายหวงเมิ่งหย่วนก็ได้เป็นคุณนายน้อยตระกูลซุนตัวจริง และทรัพย์สมบัติกว่าครึ่งของตระกูลซุนก็ถูกยกให้เป็นของเธอ

ส่วนหลี่เมิ่งนั่นวิญญาณของเธอนับวันก็ยิ่งอ่อนแอลงทุกที แม้ว่าเธอจะมีความเกลียดชังมากมาย แต่... เรื่องที่ว่าเธอจะกลายเป็นผีตายโหงได้หรือไม่นั้นขึ้นก็ต้องขึ้นอยู่กับเวลา สถานที่ และบุคคนที่เหมาะสม เธอก็แค่ผีอาฆาตธรรมดา ๆ

ถ้ายังไม่ได้ไปเกิด เธอก็จะต้องวิญญาณแตกสลาย

แล้วเธอก็พลาดเวลาไปเกิดใหม่ไปแล้วด้วย...

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาตัวตายตัวแทน หลังจากพยายามหาอยู่นานก็พบคนดวงไม่แข็งคนหนึ่ง เธอใช้พลังทั้งหมดปรากฏให้เขาเห็นทำให้คนคนนั้นตกใจกลัวจนตกบันไดเสียชีวิต แล้วเธอก็สวมรอยมาเกิดใหม่แทนที่เขา...

ไม่คาดคิดว่าทั้งที่ก่อนหน้าเธอหลอกคนอื่นมาได้ตลอด ตอนนี้เธอกำลังจะได้ดื่มซุปยายเมิ่งแล้วกลับไปเกิดใหม่แล้วแท้ ๆ แต่เธอกลับถูกขวางไว้ได้!

"พวกคุณปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ?" หลี่เมิ่งขอร้อง "ขอร้องล่ะนะ ฟังเรื่องของฉันจบแล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะนะ..."

ซู่เป่าส่ายหน้า "ไม่ได้หรอก ทุกที่ล้วนมีกฎของตัวเอง"

ยายเมิ่งทำหน้าตาไม่แยแส "กรณีของเจ้าไม่อยู่ในขอบเขตหน้าที่ของข้า ต้องส่งเจ้ากลับไปที่ตำหนักยมบาลเพื่อพิพากษาใหม่อีกหน!"

จริง ๆ เลย ไม่รู้ยมบาลตำหนักไหนเป็นคนพิพากษา ปล่อยให้เธอหลอกจนหลุดรอดมาได้

ขยะจริง ๆ เลย...

มาถึงตอนนี้หลี่เมิ่งก็ไม่โวยวายแล้ว ไม่ว่าเธอจะเกลียดแค้นแค่ไหนแล้วมันจะยังไง ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องรีบข้ามสะพานไน่เหอไปเกิดใหม่

ดังนั้นเธอจึงขอร้องทันที "ยมบาลเป็นผู้กำหนดกฎเกณฑ์ แล้วยมบาลก็ไม่ได้ไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย..."

"เราก็เป็นผีเหมือนกันทั้งนั้น ทำไมผีต้องทำเรื่องให้ผีด้วยกันลำบากด้วยล่ะ..."

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ เธอไม่พูดฉันไม่พูด ยมบาลก็ไม่รู้หรอก..."