ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1088

ในหม้อซุปของยายเมิ่งที่กำลังต้มอยู่นี้ส่งกลิ่นหอมออกมา

ยายเมิ่งมองไปที่ซุปของเธออย่างเงียบงัน เธอต้มซุปอยู่ที่สะพานไน่เหอมาเป็นร้อยปีแล้ว ซึ่งโดยปกติซุปก็ไม่ได้สีหรือมีรสชาติอะไร จิตใจของมนุษย์นั้นเต็มไปด้วยความหลากหลาย เพราะที่ผ่านมาความรู้สึกในใจของมนุษย์เป็นอย่างไร น้ำซุปของยายเมิ่งที่ดื่มไปก็จะมีรสชาติอย่างนั้น

แต่ตอนนี้ซุปยายเมิ่งกลับส่งกลิ่นหอมหวานซะงั้น

ยายเมิ่งมองไปที่ซุปอย่างใจจดใจจ่อ ท่ามกลางกลิ่นหอมที่ลอยออกมา ทันใดนั้นเธอก็เห็นจิตใจที่แท้จริงของมนุษย์จากควันสีเขียวที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

ช่วงเวลาที่ความเป็นความตายพาดผ่านกันนั้น…

ยายเมิ่งรู้สึกเบาใจลงเล็กน้อยจากความกังวลที่สะสมอยู่ภายในใจ เธอมองไปที่ซุปที่อยู่ตรงหน้าอีกทีแต่ดูเหมือนว่ามันไม่เหมือนเดิม

สรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนหนีไม่พ้นจากความรัก เพราะความรักที่ลึกซึ้งทำให้ไม่กลัวชีวิตหรือความตาย

ซุปยายเมิ่งหนึ่งชาม ไม่ว่ามนุษย์คนไหนๆ จะดื่มไปแล้วก็ย่อมลืมเหตุการณ์อดีตชาติของตัวเองทั้งสิ้น แต่เหตุใดตอนนี้ถึง…

พอนึกถึงเรื่องพวกนี้แล้ว ยายเมิ่งก็เลยต้องทำซุปยายเมิ่งหม้อแล้วหม้อเล่า พอมาดูตอนสุดท้ายก็เห็นว่าแทบทุกหม้อล้วนเหมือนกับหม้อแรกหมด

ยายเมิ่งกลับไปอยู่ในตำแหน่งของตัวเองอีกครั้งแล้วตักซุปยายเมิ่งให้กับผีที่ผ่านไปผ่านมาคนละหนึ่งชาม

ให้ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ ไม่เต็มใจ ไม่พอใจนับไม่ถ้วน แต่เมื่อได้รับซุปยายเมิ่งที่ส่งกลิ่นหอมหวานนั้นมาแล้ว เหล่าวิญญาณทั้งหลายล้วนเงียบงัน

พอดื่มซุปยายเมิ่งไปแล้ว พวกเขากลายเป็นคนที่เฉื่อยชาในทันที ทิ้งความปรารถนาและบริสุทธิ์…แล้วกระโดดลงในหน้าผาวิญญาณอย่างเชื่อฟัง

ยายเมิ่งเห็นแบบนี้แล้วถึงกับพูดไม่ออกไปครู่หนึ่งเลยล่ะ

“ที่แท้ก่อนหน้านี้เธอคุมรสชาติซุปไม่ดีจริงๆ สินะ…” ยายเมิ่งพึมพำ “เป็นตามที่ซูจื่นอวี้เคยพูดไว้ไม่มีผิด”

ถึงซุปยายเมิ่งของเธอจะดีแค่ไหน แต่อย่างน้อยก็ต้องเจอสักสองสามคนที่ไม่ยอมไปเวียนว่ายตายเกิดเสียที ถึงจะดื่มซุปยายเมิ่งไปเจ็ดแปดชามก็ไม่มีทางลืมความทรงจำในอดีตชาติไปได้

ณ ตอนนั้นเธอแค่ถอนหายใจ และบ่นว่าทําไมถึงต้องลำบากขนาดนี้ บ่นว่ามีคนที่สามารถรักใครอย่างลึกซึ้งถึงขั้นนี้ได้จริงๆ เหรอ

บางครั้ง…ทีมตรวจสอบคุณภาพซุปที่อยู่ด้านหน้าก็จะคอยรายงานข้อมูลกลับมาว่ามีกี่คนที่หลงเหลือความทรงจําในชาติที่แล้วกลับมาเกิดใหม่บ้าง จนกระทั่งอายุสามถึงห้าขวบความทรงจำถึงจะค่อยๆ เลอะเลือนและหายไป

แต่ตอนนี้พอมองมาที่น้ำซุปชามนี้ หลังจากที่วิญญาณกลุ่มนี้จะไปเกิดใหม่ก็น่าจะมีคนที่หลงเหลือความทรงจำจากอดีตชาติน้อยลงแล้ว

“ฮ่าๆ สำเร็จแล้ว ฉันทำสำเร็จแล้ว！” ยายเมิ่งดีใจมากจริงๆ เธอทำสำเร็จแล้ว ในที่สุดก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้เสียที

เธออยู่ที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว เห็นความตาลปัตรมานับไม่ถ้วน เธอจะไม่ยอมทนอยู่ที่นี่ต่อไป

ในขณะนี้ กู้เซิ่งเสวี่ยที่ยังกำลังรวบรวมน้ำตาหยดสุดท้ายอยู่ที่โลกมนุษย์อยู่นั้นดูเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างและอดไม่ได้ที่เอาฝ่ามือของตัวเองขึ้นมาดู

“？”

ทำไมจู่ๆ ฝ่ามือถึงได้ดำแบบนี้

เหมือนข้างหูรู้สึกเหมือนมีใครกำลังนินทาเธออยู่อย่างนั้นแหละ

พอนึกถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนของซู่เป่าดังขึ้นมาในหัวของกู้เซิ่งเสวี่ยว่ากู้เสี่ยวปา！

“…”

กู้เซิ่งเสวี่ยทำเสียงเชอะแล้วสะบัดมือ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ที่นี่เป็นโรงเรียนมัธยมแห่งที่สองของอําเภอหง

เธอจะมาที่นี่เพื่อตามหาน้ำตาหยดสุดท้าย

ซู่เป่ากอดแม่ไว้กลางอากาศ เพราะฉะนั้นคราวนี้ตอนที่ตกลงไป มู่กุยฝานจึงสามารถรับทั้งแม่และลูกสาวไว้ได้ในทันที

เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้วเอ่ยว่า “สนุกไหม？”

ซู่จิ่นอวี้พูดไม่ออกเลยตอบไปแค่ว่า “อื้ม ก็โอเคนะ。”

ก็สนุกดี…

“พ่อ ตอนนี้เราจะไปที่ไหนกัน？” ซู่เป่ามีความสุขจนลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นพญายมและต้องไปกลับคืนสู่ตำแหน่ง

เธอแค่อยากจะอยู่กับพ่อแม่ จะไปที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีความสุขและเติบโตมาอย่างเรียบง่าย

มู่กุยฝานสายตาเคร่งเครียดและจ้องไปที่ไกลๆ ทันใดนั้นเสียงของเขาก็อ่อนโยนลง “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

ซู่เป่า “อื้มๆ！”

พอคิดดูอีกทีก็ไม่ใช่สิ “ห้ะ？”

กลับบ้านเหรอ？ ก็จริงนะ คุณยายน่าจะรอนานแล้ว

แต่กลับเห็นพ่อส่ายหัวแล้วเอ่ยว่า “กลับบ้านเดิมของเราน่ะ”

ซู่เป่าอึ้ง ยังไม่ทันตั้งตัวว่า【บ้านเดิม】 หมายถึงบ้านไหน

แต่กลับได้ยินเสียงน่ารำคาญดังขึ้นแทน “เดี๋ยวก่อน！”

ตูซื่อหวังนี่！