ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1090

ฝ่ามือของตูซื่อหวังฟาดเข้าที่บนตัวของมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานได้กวาดเรียกพลังหยินทั้งหมดที่สะสมอยู่ใน “ตันเถียน” และเส้นเอ็นออกมา ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลกลายเป็นอานุภาพอันมหาศาลของจักรพรรดิตั้งแต่ตอนที่เขาโดนซูจิ่นอวี้และซู่เป่าพูดจายั่วยุนานแล้ว

ถ้าหากจะบอกว่าความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวของมู่กุยฝานที่พอจะสามารถเอาไปเทียบกับตูซื่อหวังได้ก็คงจะมีแค่อานุภาพที่เดิมไม่ได้ถือว่ามันแกร่งอะไรนี่แหละ

อานุภาพนี้เต็มไปด้วยพลังทำลายล้างที่ตอนนี้กำลังพุ่งเข้าหาตูซื่อหวังอยู่

การเคลื่อนไหวของตูซื่อหวังหยุดชะงัก เพราะเขาถูกตรึงไว้แน่นๆ ทันที！

แต่มู่กุยฝานรู้ดีว่าอานุภาพนี้สามารถตรึงตูซื่อหวังได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น แต่ไม่สามารถตรึงเขาไว้ไปตลอดได้ ยกเว้นว่าในร่างกายของเขาจะส่งพลังหยินออกมาได้อย่างต่อเนื่อง

“ซู่เป่า！” มู่กุยฝานเรียกอย่างเย็นชา

ถึงเวลาค้อนใหญ่ทองคำม่วงของซู่เป่าออกโรงแล้ว ซู่เป่าตอบทันทีว่า “มาแล้วๆ！”

ค้อนใหญ่ทองคำม่วงแรงดุจสายฟ้าฟาด อาศัยจังหวะที่ตูซื่อหวังถูกตรึงไว้และทุบเข้าที่เขาอย่างแรง！

พู่กันพิพากษาของจี้ฉางบินออกไปและมุ่งไปปักยังหน้าผากของตูซื่อหวัง！

อาเจียคนที่มีพลังต่อสู้แข็งแกร่งที่สุด ผีขี้ขลาด ผีหลายใจรวมถึงผีดวงซวยทุกคนล้วนมุ่งกระโจนไปที่ตูซื่อหวัง…

ตูซื่อหวังถึงกับช็อก แต่ไม่นานก็สงบลง！

กล้าปีนเกลียวหรือ？ พวกเขาช่างไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลยจริงๆ！

ตูซื่อหวังส่งเสียงดังและพยายามทำให้ตัวเองหลุดออกจากอานุภาพของมู่กุยฝานให้ได้ ช่วยไม่ได้ฝ่ามือนั้นของเขาก็เลยต้องเปลี่ยนไปยังพู่กันพิพากษาของจี้ฉางจนพู่กันพิพากษาต้องบินหนีไป

ค้อนใหญ่ทองคำม่วงของซู่เป่าเพิ่งจะทุบเข้าที่หนังหัวของเขา ตูซื่อหวังก็รีบใช้หมัดต่อยกลับจนค้อนใหญ่ทองคำม่วงถึงกับปลิวออกไป

ส่วนอาเจียและผีขี้ขลาดที่กระโจนเข้ามาก็ไม่ต้องพูดถึง แค่ตอบโต้กลับนิดหน่อยพวกเขาก็กระอักเลือดแล้วบินหนีกลับไปแล้ว

ซึ่งทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น ทันใดนั้นตูซื่อหวังก็เหิมเกริมขึ้นมาทันทีว่าตัวเองไม่เคยพ่ายแพ้ และหัวเราะฮ่าๆ “ที่แท้จักรพรรดิก็ไม่ได้มีฝีมืออะไรเลยหรือนี่！”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความต้องการสังหาร “วันนี้คือวันตายของครอบครัวพวกเจ้า…”

มู่กุยฝานบาดเจ็บหนักที่สุด เพราะว่าการที่ตูซื่อหวังสามารถทำลายอานุภาพของเขาได้นั้น ทำให้เขาต้องรับความรุนแรงนั้นเอง

ตอนนี้ร่างกายของเขาเหมือนไม่มีเลือดเลี้ยงอยู่ บีบเค้นพลังที่เหลือออกมาก็ไม่ไหว

“ซู่เป่า…！”

ตอนที่ค้อนใหญ่ทองคำม่วงของซู่เป่าถูกฟาดกลับจนปลิวออกไป เธอก็ปลิวตามไปด้วย

เธอรู้สึกแน่นหน้าอก ในลำคอของเธอก็รู้สึกคาวๆ เหมือนมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอยังไงไม่รู้

“ซู่เป่า！” ซู่จิ่นอวี้บินเข้าไปหาและกอดเธอไว้ทันที

“ซู่เป่าไม่เป็นไรใช่ไหม？ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า？ ยังโอเคไหม？”

ซูจิ่นอวี้เกลียดตัวเองที่เป็นผีที่อ่อนแอที่สุดในเหล่าบรรดาผีทั้งหลาย ถึงจะมีความสามารถในการต้มซุปที่ฝึกมาจากยายเมิ่งก็จริง แต่มันใช้อะไรไม่ได้กับที่นี่เลย

เธอทำได้เพียงอุ้มซู่เป่าไว้และถอยกลับไปหามู่กุยฝานอย่างรวดเร็ว

จี้ฉางและพวกผีขี้ขลาดก็กำลังประคองร่างกายของตัวเองมาแล้วมาบังอยู่หน้าซู่เป่าไว้

“ซู่เป่า เจ้าไปก่อนเถิด ตอนนี้น่าจะรับไม่ไหวแล้ว！” จี้ฉางเอ่ย “ข้ายังพอสามารถถ่วงเวลาเขาไว้ได้ชั่วครู่”

จี้ฉางเป็นคนที่บาดเจ็บน้อยที่สุดหรือแทบไม่ได้บาดเจ็บเลยก็ว่าได้ เพียงแต่ตอนที่พู่กันพิพากษาบินออกไปนั้นได้รับผลกระทบเล็กน้อย