ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1134

ทุกคนต่างแสดงความเห็นของตัวเองเรื่องชื่อของเบบี๋น้อย

นายหญิงซูครุ่นคิด “ตั้งชื่อว่าซูเหอหมิง...?”

หมิงที่ว่าหมายถึงคมในฝัก เด็กน้อยผู้ที่ออกมาจากชักโครกคนนี้...ต้องคมในฝักเป็นแน่

คุณท่านซู “ไอหยา! หมิงอะไรกัน ไม่ดี! เรียกซูเหอว่างดีไหมล่ะ?”

นายหญิงซูไม่พอใจ “ว่าง ว่างอะไรกัน ไม่ดี! ใครเขาตั้งชื่อให้มีคำว่าว่างอยู่ในชื่อ คุณตั้งชื่ออะไรเนี่ย!”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “เรียกซูเหอจาว?”

ซูจื่อหลิน หลังจากเงียบมานานก็เอ่ยปาก “ซูเหอจิง?”

ซูเหอเวิ่นรีบสวนขึ้นมา “ยุ่งยากอะไรขนาดนี้! เรียกซูยุ่งยากเถอะ!”

หานหานมีสีหน้าแปลกใจ “ทำไมต้องใส่ ‘เหอ’ เข้าไปด้วยล่ะ”

ทุกคนมองไปยังซูอีเฉิน เรื่องนี้ต้องถามเขาแล้วล่ะ

ซูอีเฉินพูดเบาๆ “ให้ซู่เป่าตั้งเถอะ”

ส่วนซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นที่ว่าทำไมต้องมี ‘เหอ’ เพราะทีแรกในตอนนั้นคือได้ยินเรื่องราว(เหวิน)มาว่ามีคนมาถามว่าใครเป็นแม่ของเด็กคนนี้ ‘เหรอ’ แล้วต่อมาก็เลยได้มีโอกาสถาม(เวิ่น)เด็กคนนี้ว่าใครคือแม่ของเขา‘เหรอ’

จึงกลายมาเป็น เหอเหวินเหอเวิ่น

ซู่เป่าคิดแล้วคิดอีก “หนูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่...หนูรู้สึกว่าซูเหอสวินเพราะดีค่ะ”

สวินแปลว่าค้นหา คนคนหนึ่งต้องไขว่คว้าหาตัวตนไปทั้งชีวิต

บางคนตามหาแสงสว่าง บางคนตามหาคุณค่าของตัวเอง บางคนตามหาความฝัน ตามหาอิสรภาพ...

เพราะมีเรื่องให้มุ่งหวังตั้งเป้า ชีวิตถึงมีความหมาย ใช่ไหมล่ะ?

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับชื่อนี้ ไม่โต้แย้งอันใด ชื่อที่พี่ซู่เป่าตั้งให้นี่เพราะจริงๆ !

นายท่านซูพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นตั้งว่าซูเหอสวินละกันนะ มีคำว่า ‘เหอ’ เหมือนพี่ชายสองคนเลย ค่อยดูเข้ากันขึ้นมาหน่อย”

ซูอีเฉินไร้ซึ่งความเห็น

ซู่เป่ามองดูทารกน้อยห่อผ้านอนหลับปุ๋ย อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เธอพึมพำเบาๆ “เสี่ยวสวินสวิน เสี่ยวสวินสวินเอ้ย เสี่ยวสวินสวิน~”

วันหลังมาหาพี่สาวบ้างนะ

เขาต้องเป็นเด็กที่โดดเด่น เก่งกาจเหนือใครแน่ๆ

ซู่เป่าเก็บความคิดเหล่านี้เอาไว้ในใจ

เหยาหลิงเยว่นอนอยู่โรงพยาบาลสองวันจึงกลับบ้าน ปลอดภัยทั้งแม่และลูก

บรรยากาศตระกูลซูครึกครื้นขึ้นมา ในทุกทุกวันทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องจัดการ

นายหญิงซูวุ่นอยู่กับการสอนเหยาหลิงเยว่ถึงวิธีให้นมลูก ซูอีเฉินและซูเหอเหวินกำลังวุ่นอยู่กับการคัดกรองผลิตภัณฑ์สำหรับทารกแรกเกิดและคัดเลือกกันอย่างจริงจัง

ซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและหานหานเฝ้าอยู่ที่ห้องของเสี่ยวสวินสวิน คอยหยอกล้อเขาด้วยสารพัดวิธี

วันจันทร์ซู่เป่าก็จะต้องกลับไปแล้ว

ตกกลางคืน นางซูอุ้มทารกน้อยไว้ในอ้อมแขนและถอนหายใจเบาๆ “ซู่เป่า ยายไม่สามารถไปกับหนูได้”

ซู่เป่าตบไหล่คุณยายเบาๆ “ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณยาย เด็กคนนี้โตแล้วน้า!”

นายหญิงซูถอนหายใจเฮือกหนึ่งและมองไปที่เธอ พึ่งจะแปดขวบ ยังจะมาพูดว่าตัวเองโตแล้วอีก

ซู่เป่าชี้ไปที่กระจกวิเศษที่วางอยู่บนโต๊ะ “คุณยาย มันคือกระจกวิเศษ”

เธอชะงักไปชั่งขณะ และพูดอย่างลับๆ ล่อๆ “คุณยายมองเข้าไปในกระจกวิเศษ ก็เหมือนได้มองหนูแล้วล่ะ!”

ขณะนั้นนายหญิงซูก็พยักหน้าเข้าใจทันที “โอเค”

ซู่เป่ายิ้มให้เธอ

วันที่สอง

จิ่งจั้นรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ครู่หนึ่ง ตำหนิซู่เป่าว่าไม่รู้จักรักษาของเอาเสียเลย!

ในกลางดึก ตระกูลซูเต็มไปด้วยความเงียบสงัด จิ่งจั้นลังเลไปมาว่าจะบุกเข้าไปในห้องของซู่เป่าดีไหม

ขอโทษด้วยแล้วกัน นอกจากใช้กระจกนี้เดินทางไปยังยมโลก เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

ถ้าเป็นคนอื่น ทรัพย์สมบัติชิ้นนี้คงถูกแย่งชิงไปนานแล้ว แต่กับเขาไม่เป็นเช่นนั้น...

พอคิดแบบนั้นแล้ว จิ่งจั้นก็รู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผลที่รับได้

อย่างไรก็ตาม เพียงแค่มือของเขาเพิ่งสัมผัสไปที่ประตูกระจกตรงระเบียง ทันใดนั้นก็มีเงาสีดำเข้ามาปกคลุมทันที

แสงไฟค่อยๆ สว่างขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีรอยเลือดสามรอยปรากฏอยู่บนหลังมือของจิ่งจั้น!

ใครกันน่ะ?!

จิ่งจั้นตกใจมาก!

ในความมืดเขามองไม่เห็นอะไรเลย... อาจเป็นผีหรือเปล่า?

แต่ถ้าเป็นผี เขาก็ต้องมองเห็นแล้ว

ขณะนี้อู่ชางกำลังนั่งจ้องเขาอยู่ตรงหน้าไม่ใกล้ไม่ไกล

ดวงตาของมันเย็นยะเยือก พร้อมกับท่าทีที่เหยียดหยาม

ติ๊งต่อง...

ทันใดนั้นก็มีเสียงระฆังดังขึ้น และเสวียนหลิงก็มาปรากฏที่บริเวณเหนือราวบันไดระเบียง

มันนั่งยองๆ จ้องเขม็งไปยังจิ่งจั้นโดยตรง

จิ่งจั้นพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ที่แท้ก็แค่แมว! เป็นแกเองเหรอ”

อู่ชางที่อยู่ในความมืด “...”