ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1136

ซู่เป่าไม่รู้ว่าจิ่งจั้นผู้ซึ่งฝืนชะตาฟ้าลิขิตเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเองได้สุดท้ายไปลงเอยอยู่ในห้องขัง

เธอกลับไปที่วังจักรพรรดิแล้วดูนาฬิกาทรายเป็นอันดับแรก

หลังจากการคำนวณในหัวอย่างรวดเร็วก็พบว่าพรุ่งนี้ยมโลกถึงจะครบหนึ่งเดือน

ซู่เป่าสูดหายใจเข้าแล้วนั่งลง คิดว่าไม่แน่บางทีพ่อกับแม่ของเธออาจจะตื่นขึ้นมาตอนกลางคืนก็ได้

เธอเท้าคางด้วยความเบื่อหน่าย มองพ่อทีมองแม่ที

อยู่ระหว่างการเลื่อนขั้น เธอไม่กล้าไปขยับ ไม่เช่นนั้นคงจับพ่อกับแม่มาจัดท่าต่อกันเป็นรูปหัวใจไปแล้ว

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ลุกขึ้นและวิ่งออกไปทางด้านนอกม่านพลังของวังจักรพรรดิ

นอกม่านพลัง

หว่านลี่จ้องมองไปที่ม่านพลังด้วยสีหน้าเย็นชา

นี่ก็ผ่านไปเดือนหนึ่งแล้ว ยัยเด็กสมควรตายนั่นจะตายแล้วหรือยังนะ?

ทำไมไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องของนางเลยสักแอะ?

เป็นไปได้ไหมว่านางจะถูกม่านพลังของจักรพรรดิบดขยี้แหลกเป็นผุยผงในชั่ววินาที จึงไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้องลอดออกมา?

หว่านลี่ปฏิเสธที่จะยอมรับว่าซู่เป่าสามารถทะลุม่านพลังได้ เพราะยังไงนี่ก็เป็นวังจักรพรรดิของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู!

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั่นจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียง "ไม่นะ นี่เธอยังรอฉันอยู่อีกเหรอ?"

ไม่รู้ซู่เป่าโผล่มาตอนไหน ตอนนี้เธอกำลังนั่งแกว่งขาแบบชิลล์ ๆ อยู่บนก้อนหินที่อยู่ไม่ไกลมาก

ทันใดนั้นหว่านลี่ก็หันหน้าไปมอง และก็เห็นท่าทางสบาย ๆ ของซู่เป่า มันทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยามอย่างรุนแรง!

"เจ้าออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" หว่านลี่เชิดคางทำท่าทางเย่อหยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ข้ากำลังคิดอยู่เลยว่าทำไมไม่ได้ยินเสียงเจ้ากรีดร้องเลย ที่แท้ก็แอบวิ่งหนีออกมาแล้วนี่เอง"

ซู่เป่ามองนางด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ "เป็นไปได้ไหมว่าฉันจะเพิ่งออกมา?"

หว่านลี่คิดว่า เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน! นางเฝ้าอยู่ตรงนี่มาโดยตลอด ถ้าเพิ่งออกมาจะเล็ดรอดสายนางไปได้ยังไง?

อย่างไรก็ตามด้วยนิสัยเย็นชาและเย่อหยิ่ง นางจึงไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในดวงตาของนางฉายแววอาฆาตมาดร้าย

"วันนี้เป็นวันตายของเจ้า!"

กล้าสวมรอยเป็นธิดาของจักรพรรดิ นางตายแน่ นางเป็นคนพูดเอง!

หว่านลี่ไม่พูดพร่ำทำเพลง ดาบชิงอวิ๋นที่ถูกม่านพลังกั้นไว้เมื่อเดือนที่แล้ว ตอนนี้กำลังพุ่งตรงไปที่คอของซู่เป่าเหมือนลำแสงที่เฉียบคม!

ซู่เป่าที่เดิมทีนั่งแกว่งเท้าไปมาสบายใจอยู่ พอเห็นดังนั้นก็เอามือค้ำกับก้อนหินแล้วกระโดดตัวลอย เสื้อผ้าของเธอพลิ้วไปตามลมและสุดท้ายไปยืนอยู่บนพื้นหญ้าซึ่งห่างออกไปกว่าครึ่งเมตร

เธอหลบดาบชิงอวิ๋นได้อย่างง่ายดาย ดาบชิงอวิ๋นอย่าว่าแต่จะฟันหัวเธอเลย แม้แต่ชายเสื้อของเธอสักนิดก็ยังไม่โดนเลย

หว่านลี่ผงะ นางขมวดคิ้วและพูดว่า "คิดไม่ถึงเลยนะว่าเจ้าจะพอมีความสามารถอยู่เหมือนกัน!"

แต่ว่าไม่สิ