ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1137

สั่งสอนเธอแทนพ่อของเธอเองเหรอ?

ประโยคฟังดูคุ้นมาเลย!

ซู่เป่ากระตุกมุมปากน้อย ๆ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ตอนนี้เธอคล้ายกับมู่กุยฝานมาก

"คนที่พูดแบบนี้เมื่อคราวก่อน โดนพ่อฉันสั่งสอนด้วยตัวเองไปแล้ว"

แต่วันนี้เธออยากตีคืนด้วยตัวเอง

หว่านลี่หัวเราะเยาะ "เจ้าคิดว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน!"

จะมาสั่งสอนนางงั้นหรือ เขาไม่คู่ควร!

นางเป็นถึงธิดาของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู !

ส่วนซู่เป่านั้น? หว่านลี่เชื่อว่ายังไงซู่เป่าก็ไม่ใช่ธิดาของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูแน่ ๆ

เหตุผลที่นางมั่นใจมากก็เพราะท่านแม่ของนางบอกว่าท่านเห็นด้วยตาของตัวเองว่าลูกสาวที่เกิดกับพระมเหสีของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูวิญญาณแตกสลายไปแล้ว

หว่านลี่อยู่ในยมโลกมาสามฟันปี เธอก็เคยได้ยินเรื่องของลูกสาวที่เกิดกับพระมเหสีของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูมาเหมือนกัน

แต่ขนาดพวกตูซื่อหวังยังไม่รู้เลยว่าเหยียนหลัวหวังเป็นลูกสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู นางเองก็สืบรู้อะไรมาไม่มาก เพียงแต่ได้รู้ว่าที่ท่านแม่นางพูดเป็นเรื่องจริง

ดังนั้นเมื่อได้ยินซู่เป่าพูดแบบนี้ นางจึงคิดเพียงว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของซู่เป่านั้นเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา

"เจ้าสามารถมายังยมโลกในร่างมนุษย์ได้ก็ถือว่ามีความสามารถพอตัว!" ทันใดนั้นร่างกายของหว่านลี่ก็เปล่งแสงสว่างออกมา แสงนั้นแฝงไปด้วยมีความอาฆาตแสนอำมหิต

"แต่คนที่ยังไม่ตายจะมาที่ยมโลกไม่ได้ วันนี้ข้าจะกำจัดเจ้าให้จักรพรรดิเอง!"

แสงนั้นสว่างขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้หว่านลี่ดูเปล่งประกายเหมือนเทพธิดาลึกลับจากสวรรค์ทั้งเก้า ท่าทางของนางก็คลายนางฟ้าอยู่พอสมควร!

นี่คืออานุภาพของหว่านลี่ ที่ผ่านมาเมื่อใดที่นางแผ่อานุภาพออกมาผีทุกตัวที่อยู่ในระยะครึ่งลี้จะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้านางก็ไม่ยกเว้น!

เมื่อเห็นซู่เป่าที่ไม่สามารถขยับได้แล้ว หว่านลี่ก็ยกมือขึ้นมาควบคุมดาบชิงอวิ๋นของนางอย่างเย็นชา

"คราวหน้าจำไว้เลยนะ มายมโลกตอนที่ยังไม่ตาย มาแล้วก็... ต้องตาย"

ฟิ่ว!

ดาบชิงอวิ๋นถูกขว้างเล็งไปที่หัวใจของซู่เป่า!

ในขณะที่หว่านลี่คิดว่าคราวนี้ต้องไม่มีอะไรผิดคาดอีกแล้ว นางก็เห็นซู่เป่ายกมือขึ้นหนีบปลายดาบชิงอวิ๋นไว้อย่างไม่ใส่ใจ

การเคลื่อนไหวของซู่เป่านั้นดูง่ายดายและไม่ใส่ใจ แต่มันทำให้ปลายดาบไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าได้อีกแม้แต่นิ้วเดียว

ม่านตาของหว่านลี่หดตัวลงอย่างรวดเร็ว เป็นไปได้ยังไง! ?

ครั้งนี้นางไม่ได้กั๊กเลย นางยอมไม่ได้ มีพลังแค่ระดับสิบแต่นางก็ฝืนเค้นปล่อยออกมาสิบสองระดับก็เพื่อต้องให้ไม่มีอะไรผิดคาด

คิดไม่ถึงว่า คู่ต่อสู้จะจับดาบไว้ด้วยมือเปล่า!

หว่านลี่สีหน้าตกตะลึง นางอุตส่าห์กัดฟันควบคุมดาบชิงอวิ๋น เพียงเพื่อพบว่าดาบชิงอวิ๋นถูกคู่ต่อสู้จับไว้ได้ แล้วนางซึ่งเป็นเจ้าของกลับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย...

ซู่เป่ามองนาง "มีความสามารถแค่นี้เองเหรอ หมดแล้วแล้วเหรอ?"

เธอถามจากใจ จริง ๆ นะ เธออยากรู้ว่าตอนนี้ตัวเองแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เธอพบว่าหว่านลี่ไม่ผ่านเกณฑ์

กระสอบทรายที่ไม่ผ่านเกณฑ์ เป็นกระสอบที่อ่อนแอที่สุดที่เธอเคยสู้ด้วยเลย!

หว่านลี่กลัวจนเหงื่อแตก อานุภาพที่รุนแรงทำให้นางเผลอหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว เมื่อเทียบกับอานุภาพนี้แล้ว อานุภาพแสงสีทองเป็นประกายของนางเมื่อกี้นี้เทียบไม่ติดเลย เหมือนแค่แสร้งเป็นแข็งแกร่งเท่านั้น...

"เจ้า... เจ้าเป็นใครกันแน่..." หว่านลี่ขัดขืนสุดชีวิต แต่กลับยิ่งทำให้ตัวนางจมลงไปในโคลนลึกขึ้นเรื่อย ๆ

ซู่เป่ายืนอยู่ตรงหน้าหว่านลี่ ตอนนี้เธออยู่ในระดับสายตาเดียวกันแล้ว

"ฉันบอกไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นใคร? พ่อของฉันคือจักรพรรดิแห่งเฟิงตูไง"

เธอถามบ้างว่า

"แล้วทำไมพวกเธอถึงชอบพูดว่าสมควรตาย ชอบพูดว่าบังอาจ ไม่มีคำอื่นแล้วหรือไง?"

หว่านลี่ "..."

เหงื่อเย็น ๆ ไหล่ท่วมหลังของนาง นางต่อต้านอย่างสุดกำลังจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว แต่ซู่เป่ากลับยืนหน้าตาเฉยอยู่ตรงหน้านาง

"เจ้า เจ้าโกหก...! ข้า... ข้าต่างหากที่เป็นธิดา... ของจักรพรรดิ..." หว่านลี่กัดฟันแน่นจนฟันแทบแตก นางพูดกระท่อนกระแท่นกว่าจะจบ

ซู่เป่าขมวดคิ้ว เธอหมุนข้อมือแล้วฟาดหัวหว่านลี่ด้วยกระทะเหมือนตีตัวตุ่นดังโป๊ก ๆ

"พ่อของฉันไม่มีลูกสาวที่อ่อนแออย่างเธอหรอก!" ซู่เป่าพูด "และพ่อฉันก็ไม่มีลูกสาวที่ชอบเชิดหน้าหยิ่งผยองอย่างเธอด้วย!"

โป๊ก ๆ ๆ!

พูดประโยคหนึ่งเคาะสามที

หว่านลี่ถูกทุบจนฝังลงในในดินจนมิดถึงคอ นางเศร้าใจมากจนน้ำตาไหล

"ข้า... ข้าคือธิดา... ของจักรพรรดิ! รอให้จักรพรรดิออกมาก่อนเถอะ เจ้าตายแน่ ข้าบอกเจ้าไว้เลย... เจ้าตายแน่!" หว่านลี่ตะโกนอย่างหดหู่