ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1138

ซู่เป่าหยุดปลดปล่อยอานุภาพแล้วนั่งแหมะลงบนพื้นมองดูหว่านลี่ที่จมอยู่ในดินจนเหลือแต่หัว

น้ำตาของนางไหลพรากไม่หยุด เหมือนกับหอยหลอดที่พ่นน้ำอยู่บนหาดทราย

คราวนี้ซู่เป่าสงสัยขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

"เธอบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของพ่อฉัน มีหลักฐานไหมล่ะ?"

ซู่เป่าไม่เชื่อว่าพ่อของเธอจะมีลูกสาวอีกคน แต่หว่านลี่คนนี้ก็ดูไม่เหมือนคนที่กำลังโกหก

นางเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่านางเป็นลูกสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู ทำไมน่ะหรือ?

หว่านลี่พยายามดิ้นรนอยู่พักหนึ่งแต่ก็พบว่าทำยังไงนางก็ขยับตัวไม่ได้

พื้นดินในยมโลกนี้โดยทั่วไปแล้วต่อให้ถูกฝังอยู่ใต้ดินนางก็ออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้นางกลับติดแหงก

"ข้ามีหลักฐานอะไร ข้าก็ไม่บอกเจ้าหรอก" หว่านลี่กัดฟันและจ้องมองซู่เป่าด้วยสายตาเย็นชา ขนาดตัวติดอยู่แบบนี้แล้วก็ยังไม่ยอมก้มหัวให้

นางเลือกที่จะหลับตาไม่สนใจซู่เป่า!

จู่ ๆ อารมณ์ของซู่เป่าก็เปลี่ยนไป เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณของเธอ

เธอตั้งสมาธิสัมผัสดูแล้วพูดด้วยความยินดีว่า "พี่พาน พวกพี่ตื่นกันแล้วเหรอ"

วินาทีต่อมาบนพื้นก็มีขุนพลผีทั้งหลายเพิ่มขึ้นมา

ผีทั้งหมดทั้งยอง ๆ ล้อมรอบหว่านลี่แล้วลูบคางพลางมองนางอย่างพิจารณา

หว่านลี่ "..."

น่าอับอาย... น่าอับอายเป็นที่สุด!!

หลังจากฟังซู่เป่าเท้าความให้ฟังแล้วบรรดาผีทั้งหลายก็ประหลาดใจมาก

ผีขี้ขลาดแอบคิดในใจว่านี่เจ้าตัวเล็กของเขาเก่งขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?! เดิมทีคิดว่าหลับยาวไปคราวนี้ตื่นมาอีกทีเขาจะเก่งกว่าเธอและปกป้องเธอได้แล้วซะอีก…

ผีหลายใจสงเสียงขึ้นมาด้วยความสงสัย "ท่านมู่ไปมีลูกสาวโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นับตั้งแต่เขาไปเกิดที่โลกมนุษย์เบ็ดเสร็จแล้วก็เพิ่งจะ 256 ปีเอง แต่ยัยลิ้นจี้นี่เป็นปีศาจเฒ่าอายุตั้งสามพันกว่าปีแล้ว…"

ซู่เป่า : คำนวนเบ็ดเสร็จได้เปะมาก…

หว่านลี่พูดด้วยความโมโหว่า "เจ้าสิเป็นปิศาจเฒ่า!"

แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจนางเลย

ผีเจ้าสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ท่านพี่เจ้าคะ เป็นไปได้ไหมเจ้าคะว่าอาจจะเป็นลูกนางในในวังจักรพรรดิเมื่อสมัยก่อน นางในปรนนิบัติรับใช้จักรพรรดิแล้วให้กำเนิดยัยลิ้นจี่นี่โดยที่จักรพรรดิไม่รู้..."

หว่านลี่อยากจะกระอักเลือด นางชื่อหว่านลี่ ไม่ยัยลิ้นจี่อะไรนั่นสักหน่อย!

ผีหลายใจส่ายหน้า "เป็นไปไม่ได้! ฉันพยายามอย่างหนักมาตั้งนานขนาดนั้นแล้วยังไม่เคยแม้แต่จะได้แตะขอบเตียงของท่านมู่เลยด้วยซ้ำ จะมีคนหน้าด้านกว่าฉันได้อย่างไร... ไม่สิ หมายถึงเก่งกว่าฉันน่ะ"

บรรดาผีทั้งหลาย "..."

เผลอพูดความจริงไปแล้วสินะ

"เธอบอกว่ามีหลักฐานไม่ใช่เหรอ ค้นดูก็รู้แล้ว" ผีดวงซวยขู่ว่า "จะบอกหรือไม่บอก? ถ้าไม่บอกฉันจะจัดการเธอซะ"

หว่านลี่ "! !"

ดวงตาของนางแดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยว และนางก็ยิ่งรู้สึกว่าซู่เป่านั้นน่ารังเกียจและไร้ยางอายมากกว่าเดิม เจ้านายเป็นอย่างไรผีก็เป็นอย่างนั้น!

ผีขี้ขลาดยิ้มน้อย ๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า "อย่าหยาบคายนักสิ อยู่ต่อหน้าตัวเล็กต้องระวังคำพูดหน่อยนะ... "

หว่านลี่มองไปก็เห็นชายหนุ่มหล่อเหลาราวกับดวงดารา เขาสดใสและอบอุ่น หัวใจขอนางเต้นรัวและแอบคิดในใจว่า ช่างดีผิดพวกพ้องเสียจริง...

แต่วินาทีต่อมากลับได้ยินเขาพูดต่อว่า "เดี๋ยวฉันจะพาตัวเล็กไปหลบก่อนนะ"