ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1139

ผีหลายใจรู้สึกประหลาดใจ

แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะไม่ค่อยเชื่อหว่านลี่เท่าไหรนักก็ตาม

แต่ลายมือชื่อนี้มีความพิเศษมาก ใครก็ตามที่เห็นลายมือนี้มาก่อนก็จะไม่สงสัยเลยว่าใช่ของจริงไหม

ผีขี้ขลาดหรี่ตาลงเล็กน้อย "นี่เป็นลายมือชื่อของท่านมู่จริง ๆ"

ผีเจ้าสาวตกใจ "จะเป็นไปได้ยังไง..."

ผีหลายใจเอามือลูบคาง "นี่มันพล็อตเรื่องอะไรกันเนี่ย พระเอกโดนวางยาแล้วนางร้ายก็ฉวยโอกาสเขาเหรอ? หรือว่าพระเอกอาจจะโดนวางยาแล้วเข้าใจผิดคิดว่าว่านางร้ายเป็นคนที่ตัวเองชอบ"

บรรดาผีทั้งหลายจ้องมองเธอ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอยู่อีก!

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าบรรดาผีทั้งหลายจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่พวกเขาก็ยังไม่คิดสงสัยในตัวมู่กุยฝานเหมือนเดิม

ท่านมู่ไม่ใช่คนแบบนั้น

หว่านลี่หัวเราะเยาะทำหน้าตาภาคภูมิใจ "คราวนี้เจ้าจะเชื่อได้หรือยัง?"

บรรดาผีทั้งหลายต่างมองไปที่ซู่เป่าด้วยความเป็นห่วง

แต่กลับเห็นซู่เป่าทำสีหน้าแปลก "ลายเซ็นนี้เป็นของจริง ดังนั้นภาพวาดนี้ก็ต้องเป็นของจริงเหรอ? บางทีพ่อของฉันอาจจะเซ็นไว้ก่อนแล้วพวกเธอก็เอาไปวาดรูปทีหลังก็ได้ใช่ไหมล่ะ?"

หว่านลี่พูดด้วยความโมโหว่า "อย่ามาพูดมั่ว ๆ นะ!"

นางไม่อนุญาตให้ใครมาสงสัยว่าภาพวาดนี้เป็นของจริงหรือของปลอมทั้งนั้น!

แล้วทันใดนั้นบรรดาผีทั้งหลายก็ตระหนักได้ว่าเมื่อกี้พวกตนมัวแต่เป็นห่วงซู่เป่า เลยเอาแต่สนใจอารมณ์ของซู่เป่าอย่างเดียวไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย

แต่ตอนนี้ความคิดเปิดกว้างขึ้นมาแล้ว

"นั่นสิ ๆ บางทีอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้"

"แม่ของเธออาจเป็นนางในวังที่แอบขโมยตราประทับของจักรพรรดิมู่ไปใช้ก็ได้"

"ไม่อย่างนั้นแม่ของเธอก็อาจจะแอบขโมยกระดาษแผ่นนี้ไปตอนที่จักรพรรดิมู่เพิ่งเขียนชื่อเสร็จแล้วเอาไปวาดภาพที่เหลือขึ้นมาเองก็ได้"

หว่านลี่โกรธมาก

พวกเขาสงสัยในภาพวาดภาพนี้ก็เท่ากับสงสัยในตัวตนของนางด้วย

ตัวตนของนางเป็นความเชื่อเดียวที่นางยึดถือมาตลอดหลายพันปีนี้!

ห้ามสงสัยเด็ดขาด!

หว่านลี่หัวเราะเยาะ "ทำปากแข็งกันไปเถอะ เดี๋ยวรอจักรพรรดิออกมาก่อนนะ..."

นางยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงคนพูดว่า "ข้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าต้องการอะไร?"

มู่กุยฝานสวมชุดโบราณสีดำใบหน้าที่เคร่งครึมเย็นชาก้าวออกจากม่านพลังวังจักรพรรดิ

หว่านลี่ชะงัก

ทันทีที่นางเห็นมู่กุยฝาน นางก็รู้สึกราวกับว่าได้เห็นคนในภาพเดินออกมา บุคคคลนี้คือบิดาผู้ให้กำเนิดของนางที่นางเฝ้าเคารพชื่นชมมานานหลายพันปี ตอนนี้ก็เหมือนราวกับเทพดาลงมาจุติ ทำให้ความเชื่อของนางเป็นจริงขึ้นมา

จักรพรรดิจริง ๆ ด้วย จักรพรรดิแห่งเฟิงตู! เหมือนในภาพวาดแปะเลย!

ซูจิ่นอวี้ "อ๋อ! เข้าใจแล้ว!"

เธอคุ้นเคยกับพล็อตเรื่องประเภทลูกสาวตัวปลอมดี ในนวนิยายที่เธออ่านตอนก่อนตาย ห้าในสิบเล่มก็เป็นเรื่องของลูกสาวตัวปลอมนี่แหละ

สมกับเป็นผีหลายใจ สรุปพล็อตเรื่องทั้งหมดไว้ในในประโยคเดียว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องถามรายละเอียดเพิ่มเติม

ซู่เป่ากำลังฟ้องว่า "ยัยลิ้นจี่นี่บอกว่าเธอเป็นลูกสาวของพ่อ แล้วเธอก็ทำร้ายหนูด้วย! พอเจอหน้าเธอก็เข้ามาทำร้ายหนูเลย!"

มู่กุยฝานมองไปที่หว่านลี่ด้วยสายตาเย็นชา

หว่านลี่รู้สึกราวกับว่านางถูกคนอื่นแย่งพ่อไป นางชี้ไปที่ซู่เป่าด้วยความโกรธ "นางพูดมั่ว! นางมาปลอมตัวเป็นลูกสาวของท่านพ่อ แถมนางยังขโมยของจากวังจักรพรรดิของท่านพ่ออีกด้วย ข้าก็เลย..."

พอพูดมาถึงตรงนี้ นางก็หยุดไปชั่วขณะ นางมองมู่กุยฝานตาแดง "นางต่างหากที่ทำร้ายลูก ลูก... ลูกไม่ได้ทำร้ายนาง!"

ถึงแม้ว่าตอนนี้นางจะไม่ได้มีท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อกี้แล้ว แต่เรื่องที่นางเอาชนะซู่เป่าไม่ได้ ทำอย่างไรหว่านลี่ก็พูดไม่ออก

มู่กุยฝานพูดอย่างเย็นชา "อย่ามานับญาติกันมั่ว ๆ นอกจากซู่เป่าแล้ว ข้ามู่กุยฝานคนนี้ก็ไม่เคยมีลูกที่ไหนอีกเลย"

หว่านลี่อึ้งไป จากนั้นเธอก็ร้อนใจขึ้นมา "ไม่นะท่านพ่อ... ท่านแม่ของข้าคือฮ่าวเยว่ ท่านลืมไปแล้วหรือ?"

"สามพันปีก่อน ที่ริมทะเลสาบเซียนหูในวังจักรพรรดิ…"

ซูจิ่นอวี้ที่กำลังดื่มน้ำกินขนมอยู่พ่นอาหารในปากออกมาดังพรวด

ผีหลายใจ "อื้อหือ? เซี่ยอวี่เหอที่ริมทะเลสาบต้าหมิงหูงั้นหรือ?"

ผีหลายใจซูจิ่นอวี้และผีเจ้าสาวต่างก็มองไปที่มู่กุยฝานอย่างพร้อมเพรียงกัน ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเหมือนผู้ชายหลายใจที่ริมทะเลสาบต้าหมิงหูเข้าไปทุกที