ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1140

มู่กุยฝานหน้าดำคร่ำเครียด

จี้ฉางที่เพิ่งออกมาหลังจากไปห้อยโหนชมดอกไม้อยู่บนต้นไม้เสร็จก็มุมปากกระตุกขึ้นมาทันที

"สามพันปีนั้นผ่านมานานแล้ว แต่บังเอิญที่ข้ายังจำได้บางส่วน" จี้ฉางพูด

เขาต้องรู้เรื่องเกี่ยวกับเหยียนหลัวหวังดีกว่าใครอยู่แล้ว

จากเวลาที่เล่ามานั้นน่าจะเป็นตอนที่ดวงวิญญาณของเหยียนหลัวหวังในชาติที่แล้วแตกสลายไปพอดี...

หว่านลี่ไม่อยากมองจี้ฉาง แน่นอนว่านางรู้จักจี้ฉาง ดูเหมือนเขาจะเป็นแค่ผู้พิพากษาตัวเล็ก ๆ เท่านั้นเอง นางเคยเห็นเขาจากไกล ๆ

นางมองมู่กุยฝานด้วยสายตาดื้อรั้น อยากได้ยินเขาบอกจากปากเขาเอง!

มู่กุยฝานพูดเรียบ ๆ ว่า "นอกจากอวี้เอ๋อร์แล้ว ข้าไม่เคยนอนกับชายหญิงที่ไหนอีกเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าข้าจะมีลูกสาวอายุเยอะเท่าเจ้าได้"

ผีหลายใจขำพรวด ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอนึกถึงอะไรขึ้นมา เธอกับซูจิ่นอวี้มองหน้ากันแล้วผู้หญิงทั้งสองคนก็ระเบิดหัวเราะออกมา

มู่กุยฝาน "..."

ขำเหรอ? ผู้ถูกกล่าวหาควรจะเขินอายไม่ใช่หรือไง?

ช่างเถอะ ซูจิ่นอวี้ไม่สามารถถือเป็นผู้ถูกกล่าวหาธรรมดาได้ เธอเป็นโจทก์ต่างหาก

มู่กุยฝานรู้สึกท้อใจขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจริงจังกับเรื่องนี้เลย หว่านลี่ก็ไม่รู้เป็นนอะไรรู้สึกทั้งโกรธทั้งยอมไม่ได้เป็นอย่างมาก

นางเฝ้ารอคอยพ่อของนางมาสามพันปี...

ทำไมเขาทำแบบนี้?

เข้าใจได้ว่าเขาไม่รู้ว่าเขามีลูกสาวคนนี้อยู่ด้วย แต่เขาจะลืมสิ่งที่เคยทำกับแม่ของนางในตอนนั้นได้อย่างไร?

เขาพูดมาได้อย่างไรว่าเขาไม่เคยแตะต้องใครเลยนอกจากอวี้เอ๋อร์คนเดียว

ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเคย

"ท่านพ่อ ท่านลองทบทวนดูอีกครั้งเถอะ!" หว่านลี่น้ำตาแทบไหล นางพยายามที่จะรักษาภาพลักษณ์ของเทพธิดาไว้อย่างดีที่สุด เพื่อให้คู่ควรกับฐานะบุตรธิดาของจักรพรรดิ

"วันนั้นพี่สาวข้าวิญญาณแตกสลาย ท่านพ่อควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แล้วท่านแม่ของข้าก็เป็นคนที่เข้าไปปลอบโยนท่านพ่อไว้ได้ทันเวลาพอดี…"

หว่านลี่ไม่คิดอยากสะกิดรอยแผลเป็นในใจของพ่อ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงจังมาก!

นางรอมาตั้งนานแสนนานขนาดนี้ มันจะเป็นแค่เรื่องตลกไปได้อย่างไร?

นางไม่เชื่อว่าท่านแม่จะหลอกนาง ท่านแม่เอาเรื่องใหญ่ขนาดนี้มาล้อเล่นจะได้ประโยชน์อะไร?

หว่านลี่มองมู่กุยฝานด้วยสายตาอ้อนวอน

มู่กุยฝานมีสีหน้าเคร่งครึมมากขึ้น "ท่าทางเจ้าจะแก่กว่าข้าอีก อย่ามาถึงก็เรียกข้าว่าพ่อแบบนี้สิ!"

หว่านลี่ทำปากพะงาบ ๆ รู้สึกอับอาย

นางหยิบภาพวาดภาพนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วและถามเขาพลางทำตาแดง "แต่ท่านแม่มีภาพวาดนี้ ท่านพ่อเป็นคนวาดเอง มันเป็นของขวัญแทนใจที่ท่านมอบให้ท่านแม่!"

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว "ตอนนั้นข้ายากจนข้นแค้นถึงเพียงนั้นเลยหรือ?"

ให้ภาพวาดเป็นของขวัญแทนใจเนี่ยนะ

อย่างน้อยก็ต้องเก็บดวงดาวบนฟ้าหรืองมมุกศักดิ์สิทธิ์มาให้ถึงจะสมเป็นของขวัญแทนใจที่มู่กุยฝานคนนี้เป็นคนให้

ซู่เป่าเตือนว่า "พ่อคะ บนภาพนี้มีลายเซ็นของพ่ออยู่ด้วยนะ!"

ซู่เป่าโพล่งออกมา "แล้วภาพวาดนี้พ่อเป็นคนวาดหรือเปล่า?"

มู่กุยฝานส่ายหน้า "ไม่ใช่อยู่แล้ว"

เขามองไปที่ซู่เป่า เขาบีบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแล้วพูดด้วยความรักว่า "ตอนนั้นแม่ของลูกอยากเอางานวาดหรืองานเขียนฝีมือพ่อไปขายตลอดเลย"

ไม่ว่าจะเป็นข้อความที่จักรพรรดิแห่งเฟิงตูเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่เขาตระหนักได้ หรือภาพวาดที่เขาวาดขึ้นมาอย่างไปม่ใส่ใจต่างก็สะท้อนความคิดจิตใจของเขาได้ทั้งสิ้น

สำหรับดวงวิญญาณผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลายที่บำเพ็ญจนถึงจุดอิ่มตัวแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดคือลายมือขีดเขียนของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเพื่อที่จะบรรลุถึงกฎแห่งวิถี

ดังนั้นของเหล่านี้จึงมีมูลค่าสูงมาก

แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่มีรสนิยมแบบนี้ เขาแค่วาดภาพเป็นครั้งคราว แล้วซูจิ่นอวี้ก็ทำใจที่จะขายมันจริง ๆ ไม่ได้ด้วย

ดังจึงเอาสองอย่างมาผสานเข้าด้วยกัน ด้วยการเอาลายมือชื่อของเขาไปแล้วไปวาดภาพหรือเขียนอักษรลงไปเอง

แน่นอนว่าเขารักและตามใจเธอมาก และเพื่อป้องกันไม่ให้ลายมือชื่อของเขาถูกนำไปใช้เพื่อทำการสิ่งใด ดังนั้นเขาจึงทิ้งอานุภาพไว้บนลายมือชื่อด้วย เพื่อให้ผู้ที่ซื้อมันเพื่อการบรรลุจะไม่ได้ถูกหลอก

"ที่มาของลายมือชื่อนี้ก็ได้มาอย่างนี้แหละ"

แน่นอนว่าไม่สามารถลงรายละเอียดลึกไปกว่านี้ได้แล้ว

มู่กุยฝานเผลออมยิ้มโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

ซูจิ่นอวี้อึกอักขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกร้อนตัวขึ้นมาและรู้สึกละอายใจมาก

ซู่เป่าพยักหน้าและสรุปว่า "ลายมือชื่อนั้นเป็นของจริงแต่ภาพวาดนั้นเป็นของปลอมใช่ไหมคะ? ภาพวาดนั้นถูกวาดขึ้นมาเองที่หลังจริง ๆ ด้วย"

สำหรับข้อสรุปนี้หว่านลี่ไม่มีทางจะยอมรับได้เลย!