ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1141

หว่านลี่พึมพำกับตัวเอง

"เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้..."

ภาพนี้จะวาดลงไปทีหลังได้อย่างไร?

ท่านแม่ของนางจะหลอกนางได้อย่างไร?

ซู่เป่าพูดว่า "งั้นก็เรียกแม่เธอมาถามก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง?"

หว่านลี่กำหมัดแน่น นางกัดฟันพูดว่า "ท่านแม่ของข้าตายไปตั้งนานแล้ว"

"แต่ก่อนที่นางจะตาย นางยังรอคอยให้ท่านมาพบนางอยู่เลย" น้ำเสียงที่หว่านลี่พูดแทบจะเป็นน้ำเสียงที่วิงวอน "ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวของท่านจริง ๆ นะ..."

ตลอดสามพันปีที่ผ่านมา ทำไมนางถึงต้องหมั่นบำเพียรถึงเพียงนี้ ทำไมนางต้องหยุดการเติบโตทางกายภาพไว้ที่อายุ 18 ปี

ก็เป็นเพราะปนิธานนี้ไม่ใช่หรือ เพื่อจะได้พบกับจักรพรรดิผู้เป็นบิดาไม่ใช่หรือ?

เธอพยายามมุ่งมั่นจนเก่งขนาดนี้

ทนอยู่กับความเดียวดายมาหลายพันปี

นางคอยพิทักษ์รักษาวังจักรพรรดิให้บิดาและบำเพ็ญเพียรเพื่อรอคอยมาเป็นเวลาสามพันปี

สุดท้ายผลออกมาเป็นอย่างนี้นางจะรับได้อย่างไร?

ไม่ นางคือธิดาแห่งจักรพรรดิเฟิงตู

หว่านลี่น้ำตาไหล นางร้องไห้พลางมองมู่กุยฝาน "ท่านพ่อ ท่านจะปฏิเสธข้าก็ได้ แต่ท่านไม่ควรปฏิเสธสิ่งที่เคยทำกับแม่ของข้าแบบนี้สิ"

นางคิดว่าที่มู่กุยฝานปฏิเสธเธออาจเป็นเพราะใคร?

เพราะซู่เป่าหรือ? หรือเพราะผีที่อยู่ข้าง ๆ ที่ชื่ออะไรอวี้ ๆ คนนั้น?

เมื่อกี้นางเห็นว่าตอนที่ท่านพ่อของนางลูบหัวผู้หญิงคนนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดู!

ใช่ ถูกต้อง มันเป็นอย่างนั้นแหละ

เพราะผู้หญิงที่เขารักอย่างสุดซึ้งอยู่ตรงหน้าเขา ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะยอมรับเขาเคยนอกใจนาง

หว่านลี่ยิ้มเศร้า ๆ และพูดด้วยความสิ้นหวังว่า "ในเมื่อท่านพ่อไม่ยอมรับหว่านลี่ เช่นนั้นหว่านลี่ก็จะขอจากไปเอง ท่านพ่อ... ต่อไปก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะเจ้าคะ"

นางเหลือบมองซู่เป่า อยากถามมาว่าเด็กคนนี้เกิดมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกสาวคนโตของเขาวิญญาณแตกสลายไปแล้วไม่ใช่หรือ? วิญญาณแตกสลายไปแล้วก็สามารถหวนคืนย้อนมาได้อีกแล้วสิ

แต่พอคิดดูอีกทีก็ไม่เห็นไม่อะไรน่าสงสัยตรงไหนเลย เด็กคนนี้อายุแค่ประมาณเจ็ดแปดขวบ ดูเหมือนว่านางจะแอบลงมาจากโลกมนุษย์

ดังนั้นจึงบอกได้เพียงว่าหลังจากลูกสาวคนโตของจักรพรรดิดวงวิญญาณแตกสลายไปแล้ว จักรพรรดิและผู้หญิงที่ชื่ออะไรอวี้ ๆ คนนี้คนนี้ก็ให้กำเนิดลูกอีกคน

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือซู่เป่าเป็นน้องสาวของนาง

หว่านลี่ท้อแท้เกินกว่าจะถามอะไรอีกต่อไป นางจึงเก็บภาพวาดและเดินจากไป

ซู่เป่ารีบดึงชุดของมู่กุยฝานทันที "พ่อ..."

มู่กุยฝานพูดเรียบ ๆ ว่า "ช้าก่อน"

หว่านลี่ดีใจ นางเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดด้วยความคาดหวังว่า "ท่านพ่อ"

มู่กุยฝานบอกว่า "ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก"

ตอนนั้นซู่เป่ายังไม่เข้าใจ

ตอนนี้ภาพวาดนี้ไม่สามารถใช้เป็นหลักฐานได้แล้ว และพ่อของเธอก็ได้อธิบายอย่างชัดเจนแล้ว เธอแม่ของเธอและพวกผีต่างก็เชื่อเช่นนั้น

ไม่ว่ายังไงยัยลิ้นจี่ก็ไม่ยอมเชื่อ นางทำสีหน้าท่าทางเหมือนว่าพ่อทำให้นางผิดหวัง

ท่าทางที่เดินออกไปก็คือพ่อเป็นผู้ชายสารเลวและนางก็น่าสงสารมาก

แน่นอนว่าซู่เป่าเองก็อยากตรวจสอบให้ชัดเจนเหมือนกัน เธอเริ่มที่จะระดมสมองคิดว่า : พู่กันชี้ชะตาของเธอสามารถใช้ได้หรือไม่นะ?

โอ้ ใช่แล้ว มีกระจกวิเศษไง เหมือนว่า กระจกวิเศษจะสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกได้นี่นา!

ซู่เป่าทำตาวาว "พ่อคะ กระจกวิเศษทำได้!"

มู่กุยฝานส่ายหน้า "ขนาดภาพวาดยังไม่เชื่อเลย แล้วเธอจะเชื่อกระจกวิเศษเหรอ"

ซู่เป่าทำหน้าหงอย "แล้วงั้นจะทำไงล่ะคะ?"

มู่กุยฝานบีบจมูกเบา ๆ แล้วพูดว่า "พ่อเคยบอกว่าอะไร? ถ้าไสยศาสตร์ใช่ไม่ได้..."

ซู่เป่าตอบทันทีว่า "งั้นก็ต้องใช้กระบวนการทางวิทยาศาสตร์"

สองพ่อลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ทั้งสองหันไปมองหว่านลี่อย่างพิจารณา

หว่านลี่เองก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่อยู่ดี ๆ ก็เกิดใจสั่นหวิวขึ้นมาเหมือนว่ากำลังจะต้องเสียบางอย่างไปโดยสิ้นเชิง...