ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1143

หว่านลี่ไม่เชื่อเลย เป็นไปไม่ได้ที่ซู่เป่าจะเก่งขนาดนั้น

ในสายตาของเธอ ซู่เป่าเป็นแค่เด็กน้อยที่ชอบคุยโว เธอเคยเจอเด็กแบบนี้มาเยอะแล้ว

ซู่เป่าไม่สนใจเธอเลยและพูดว่า “ไปตรวจดีเอ็นเอกันเถอะ”

หว่านลี่ที่กำลังมองด้วยสายตาเย็นชาและเย่อหยิ่งพลันรู้สึกใจหวิวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ข้า...”

เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกมู่กุยฝานเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชาจนทำให้เธอพูดไม่ออก

นายหญิงซูกำลังอุ้มเสี่ยวสวินสวินขึ้นชั้นบนและเตรียมพาเสี่ยวสวินสวินไปส่องกระจกเหมือนเช่นเคย

ป้าอู๋พูดหยอกล้อเขาว่า “เด็กขนาดนี้ก็จำได้แล้วเหรอว่าห้องไหนเป็นห้องของพี่สาว...”

ดวงตาของเสี่ยวสวินสวินเริ่มมองเห็นสีสันและมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนขึ้น เขาชอบมองไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและชอบส่องกระจกมากเป็นพิเศษ และมักจะชอบยิ้มใส่กระจกทุกครั้ง

แต่จะเป็นกระจกบานอื่นไม่ได้ เพราะเขาชอบแค่กระจกในห้องพี่สาว

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้อง ป้าอู๋ก็พูดอย่างรู้หน้าที่ทันทีว่า “คุณนายซู ฉันขอตัวไปเตรียมขวดนมให้คุณชายน้อยก่อนนะคะ”

นายหญิงซูยังไม่ทันได้ผลักประตูก็เห็นประตูห้องของซู่เป่าถูกเปิดออก จากนั้นซู่เป่าและมู่กุยฝานก็เดินออกมาจากด้านใน

ตามมาด้วยเด็กสาวหน้าตาเฉยเมยในชุดฮั่นฟูอีกคน

นายหญิงซูตะลึงงันในทันที

ป้าอู๋ที่กำลังจะจากไปก็ตะลึงงันเช่นกัน

มู่กุยฝานชะงักไปชั่วครู่แล้วพูดว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะครับแม่ เมื่อคืนกลับมาดึกก็เลยไม่ได้ปลุกพวกคุณ”

เขาเหลือบมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบๆ โอ้ ไม่เช้าแล้ว นี่น่าจะบ่ายแล้ว

เขาพูดเสริมอีกว่า “สองวันก่อนกลับมา ซู่เป่าไม่ได้นอนเลย ผมเลยเผลอนอนตื่นสายไปด้วย ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ”

ป้าอู๋งงไปชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “นี่เกือบสี่โมงเย็นแล้วค่ะ... พวกคุณช่างนอนเก่งจริงๆ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย...”

เธอชำเลืองมองหว่านลี่ด้วยความสงสัย คราวนี้ลูกเขยพาผู้หญิงมาด้วย หรือว่าจะเป็นแฟนใหม่... แต่เธอก็ไม่กล้าถามอะไร

นายหญิงซูรู้สึกโล่งใจ โชคดีจริงๆ ที่จู่ๆ ตอนเช้าเสี่ยวสวินสวินก็มีพฤติกรรมแปลกๆ เอาแต่ติดหนึบอยู่กับซูเหอเหวิน และร้องไห้งอแงจนถึงเที่ยงจึงยอมนอนกลางวัน

พอตื่นนอนก็อยากมาห้องของซู่เป่า

ไม่เช่นนั้น เธอก็คงเข้าห้องของซู่เป่าตั้งแต่เช้าและไม่เห็นมู่กุยฝานกับซู่เป่าอยู่ในห้อง... เธอคงแต่งเรื่องนี้ไม่ได้

นายหญิงซูชำเลืองมองเสี่ยวสวินสวินจากจิตใต้สำนึกและพบว่าเขากำลังมองซู่เป่าอย่างไร้เดียงสาด้วยดวงตาเป็นประกายเปล่งปลั่ง พร้อมกับโบกสะบัดมือเล็กๆ ไปมาอย่างร่าเริง ปากก็ส่งเสียงอ้อแอ้

ราวกับกำลังพูดว่าพี่กอดหน่อย

ซู่เป่ารีบอุ้มเสี่ยวสวินสวินพลางพูดอย่างดีใจว่า “ว้าว ไม่เจอหลายวัน เสี่ยวสวินสวินอ้วนขึ้นนะเนี้ย”

เสี่ยวสวินสวินโบกสะบัดมือเล็กๆ ไปมาอย่างร่าเริง

มู่กุยฝานตะลึงงัน

หลังจากที่นายหญิงซูกลับมาเป็นปกติก็เริ่มบ่นจุกจิกว่า “เอาแต่นอนทั้งวัน หิวไหม”

“อยากกินอะไร ช่างเถอะ ฉันจะทำอะไรง่ายๆ ก็แล้วกัน...”

“ถ้าพวกเธอหิวก็รองท้องกันก่อนนะ... ป้าอู๋... ช่างเถอะ ฉันลงไปเอาขนมขึ้นมาเอง”

ส่วนหว่านลี่ นายหญิงซูทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน

ก่อนอื่นผู้ที่เกี่ยวข้องกับซู่เป่าอาจไม่ใช่คนปกติ ดังนั้นจึงไม่ควรถาม

ประการที่สอง เธอไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย พูดตรงๆ ก็คือถึงแม้ว่ามู่กุยฝานจะนอนร่วมห้องกับผู้หญิงคนนี้ทั้งคืน เธอก็ไม่คิดว่ามู่กุยฝานจะมีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับอีกฝ่าย

ซู่เป่ารีบดึงเธอไว้ “ไม่ต้องค่ะคุณยาย ตอนนี้หนูยังไม่หิว เหลือท้องไว้กินข้าวตอนเย็นค่ะ”

นายหญิงซูครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะพยักหน้า “ได้จ้ะ”

เธอรีบลงบันไดไป มีคนเพิ่มมาแค่สองคน (อีกคนไม่นับ) แต่บ้านตระกูลซูกลับคึกคักขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อหว่านลี่ได้เห็นความอบอุ่นระหว่างคนในครอบครัวนี้ด้วยตาตัวเอง เธอก็รู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก

และยังเห็นมู่กุยฝานหยอกล้อเด็กทารกด้วยตาตัวเอง เขาช่างอ่อนโยน รูปร่างสูงใหญ่ มีใบหน้าที่เย็นชา และมีแววตาขี้เล่นในบางเวลา

หว่านลี่ไม่เคยเห็นเขาแบบนี้มาก่อน ในจินตนาการของเธอ เธอมักจะเปรียบจักรพรรดิเป็นเสมือนท่านพ่อ ดังนั้นภาพลักษณ์ของเขาในจินตนาการของเธอจึงดูสุขุม เมตตา และเย็นชาอะไรทำนองนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาอ่อนโยนขนาดนี้ ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุมได้ และยิ่งรู้สึกผูกพันกับ ‘พ่อ’ คนนี้ทั้งที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน

ทว่า คำพูดของมู่กุยฝานกลับทำให้เธอตื่นจากภวังค์ ไม่ปล่อยโอกาสให้เธออาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย...