ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1145

หว่านลี่ไม่เข้าใจว่าทำไมซู่เป่าถึงยอมรับเธอไม่ได้

จักรพรรดิสามารถกรีดเลือดกรีดเนื้อและทำลายกฎแห่งวิถีสามพันของตัวเองเพื่อธิดาคนโตได้

สามารถอ่อนโยนและตามใจซู่เป่าลูกสาวตัวน้อยคนนี้ได้ ถึงขนาดยอมลดศักดิ์ศรีตัวเอง

แต่ทำไมถึงเวทนาเธอบ้างไม่ได้...

แม้แต่กับคนแปลกหน้า เขาก็ไม่เลือดเย็นและโหดร้ายขนาดนี้

จู่ๆ มู่กุยฝานที่เดินจากไปก็เดินกลับมา หว่านลี่พลันรู้สึกมีความหวังริบหรี่อีกครั้ง ทว่ากลับเห็นเขายกมือขึ้น แล้วภาพวาดที่เธอบรรจงเก็บรักษาไว้อย่างดีก็ตกไปอยู่ในมือของเขา

หว่านลี่เข้าใจในทันทีว่าเขาต้องการจะทำอะไร ร้องด้วยความตกใจว่า “ท่านพ่อ อย่า!”

มู่กุยฝานจ้องมองเธออย่างเย็นชาแวบหนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นทำลายลายเซ็นบนภาพวาดทั้งหมด

เขาโยนภาพวาดกลับใส่มือของหว่านลี่พร้อมพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าให้ฉันได้ยินเธอเรียกฉันว่าท่านพ่ออีก ซู่เป่าไม่ชอบ ฉันก็ไม่ชอบ และมันจะสร้างความเข้าใจผิดและสร้างปัญหาให้กับครอบครัวของเรา”

เห็นแก่ที่เธอไม่ได้ผิดทั้งหมดและถือว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอเรียกว่า ‘ท่านพ่อ’ เขาจึงไม่ถือสา

บัญชีที่ควรสะสางก็สะสางแล้ว สิ่งที่ควรทำลายก็ถูกทำลายแล้ว นับแต่นี้ต่อไปนี้เขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีก ตราบใดที่เธอไม่มายุ่งวุ่นวายหรือยั่วยุเขา เขาก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอเหมือนคนแปลกหน้า

หว่านลี่นั่งทรุดลงกับพื้นพลางจ้องมองภาพวาดด้วยแววตาเลือนลอย

ภาพวาดยังคงเป็นภาพเดิม แต่ตำแหน่งที่เคยเป็นของพ่อตอนนี้กลับว่างเปล่า ส่วนที่เป็นลายเซ็นก็ถูกฉีกทำลาย

เขาพยายามเก็บภาพวาดให้สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะมันเป็นของที่ระลึกจากแม่ของเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ฉีกมันทิ้งทั้งหมด...

แม้แต่กับภาพวาด เขายังมีเหตุผล เข้าใจและปลอบโยน

ทำไม... ทำไมถึงทำแบบนี้กับเธอคนเดียว...

รอบๆ ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว ความเย่อหยิ่งของหว่านลี่ไม่ยอมให้คนธรรมดามองว่าเธอเป็นตัวตลก

เธอเดินโซเซไปบนถนนพร้อมภาพวาดในมือ

บนภาพวาดครอบครัวสามคนขาดภาพของพ่อไป

ในขณะที่เธอมองดูภาพวาดไปเรื่อยๆ หว่านลี่ก็ค่อยลืมเลือนใบหน้าของพ่อ ราวกับว่าพ่อของเธอเป็นเหมือนหมอกจริงๆ มันกลายเป็นความจริงที่คลุมเครือจนเธอไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร

แต่ใบหน้าและความเยือกเย็นของจักรพรรดิกลับปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนในหัวของเธอ

หากไม่ใช่ท่านพ่อ...

เมื่อตัดความสัมพันธ์นี้ ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวและคลุมเครือที่มีอยู่เดิมพลันโหมซัดออกมาเป็นระลอก

สามพันปีที่เฝ้ารอคอยและเฝ้ารักษากลับไม่มีความรักที่แท้จริงจากพ่อ ทุกสิ่งอย่างล้วนอาศัยจินตนาการ

เมื่อถูกตัดความเป็นพ่อลูก บวกกับที่เมื่อครู่ได้เห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของจักรพรรดิตัวจริง ทันใดนั้น ความรู้สึกที่ลึกซึ้งภายในใจของหว่านลี่ก็เปลี่ยนไปในทันที

“จักรพรรดิ...” หว่านลี่หยุดชะงักในทันใด มองไปที่รอยฉีกขาดของลายเซ็นอย่างใจลอย

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจ สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยตลอดสามพันปีคือพ่อจริงๆ เหรอ

สำหรับเธอแล้ว จักรพรรดิไม่ใช่บุคคลธรรมดาอีกต่อไป

คนอื่นเกรงขามและเคารพเขา

เธอและเขามีชะตากรรมที่เกี่ยวพันกันมาตั้งแต่สามพันปีก่อนแล้ว ถึงแม้แม่จะชักนำผิด แต่ทำไมคนอื่นถึงไม่มีประสบการณ์แบบนี้ แต่มีเพียงเธอเท่านั้น

นั่นแสดงว่าเธอและจักรพรรดิมีชะตากรรมที่ต้องเกี่ยวพันกัน

แววตาของหว่านลี่เปล่งประกายด้วยความหวังอีกครั้งและก้าวเดินด้วยท่าทางที่ร่าเริงขึ้น

“ข้าจะพยายามให้มากขึ้น...”

จะต้องเก่งขึ้น ไม่ได้คาดหวังว่าจะยืนเคียงข้างเขา แต่... ขอแค่ได้มองดูเขาอยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ ตลอดไปก็พอแล้ว

หว่านลี่อยากกลับไปที่ยมโลกจนแทบทนรอไม่ไหว พักนี้เธอเกียจคร้านมากเกินไป ตอนนี้เธอจะทุ่มเทให้กับการบำเพ็ญเพียรมากยิ่งขึ้น

เธอรีบลอยเข้ามา แล้วนั่งตาปริบๆ อยู่ด้านข้าง

ซูจื่อหลิน ซูอิ๋งเอ่อร์ และซูอี้เซินกลับกันมาหมดแล้ว ส่วนซูอีเฉินกำลังรีบกลับมา เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงโดนแว้งกัด ดังนั้น เหยาหลิงเยว่ยังไม่พ้นช่วงพักฟื้นหลังคลอดก็ต้องจากบ้านตระกูลซู ซูอีเฉินเป็นห่วงก็เลยตามไป

เมื่อได้ยินว่าซู่เป่ากลับมา เหยาหลิงเยว่ต้องกลับมาด้วยแน่นอน

ซูจื่อหลินก้มหน้าก้มตาตักบะหมี่ให้ซู่เป่าอย่างตั้งใจ

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดเก่งกว่าพี่น้องคนอื่นๆ พลางบ่นกับซู่เป่าว่า “แกะกุ้งทั้งบ่าย ดูสิ เล็บฉีกหมดแล้ว”

ซูอี้เซินยกอาหารเข้ามาพลางพูดว่า “พี่ห้าอย่าแย่งเอาความดีความชอบสิ กุ้งนี้ พี่รองแกะเยอะที่สุด”

คุณท่านซูมีสีหน้าเรียบเฉย “ไร้เดียงสาเหรอ”

โตขนาดนี้แล้วยังแย่งผลงานคนอื่น

ซู่เป่านำข้าวและอาหารพร้อมตะเกียบมาให้แม่ จากนั้นปักธูปอย่างชำนาญ

เมื่อตอนที่ซูจิ่นอวี้เพิ่งจากไป ตระกูลซูก็ทำแบบเดียวกัน แต่เมื่อรู้ว่าคนที่ล่วงลับไปแล้วไม่อยู่ในโลกมนุษย์ ดังนั้นเมื่อเวลาค่อยๆ ผ่านไป ชามและตะเกียบของซูจิ่นอวี้จึงถูกเก็บ ไม่ได้วางไว้บนโต๊ะอาหารอีก แต่ถูกนำไปจัดวางที่หอบรรพบุรุษและแยกไหว้ต่างหาก

ทุกๆ เทศกาล ครอบครัวจะนำชามและตะเกียบทั้งหมดออกมาวางไว้ ราวกับว่าเธอกลับมาฉลองเทศกาลด้วยกัน

เมื่อเห็นการกระทำที่คุ้นเคยนี้ พี่น้องทั้งหลายก็หยุดชะงักทันที

นายหญิงซูตะลึงงันไปชั่วครู่ หลังจากที่พวกป้าอู๋แยกไปทานข้าวต่างหากถึงถามมว่า “นี่คือ... ใครกลับมาเหรอจ๊ะ”

เธอคิดว่าเป็นอาจารย์หรือเพื่อนของซู่เป่า

แต่กลับได้ยินซู่เป่าพูดว่า “คุณยายคะ คุณแม่กลับมาแล้วค่ะ”

เพรี้ยง!

ตะเกียบที่อยู่ในมือของนายหญิงซูหล่นทันที