ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1146

อวี้เอ๋อร์กลับมาแล้ว?

ซูอิ๋งเอ่อร์ที่เดิมกำลังยิ้มแย้มร่าเริงพลันเคร่งขรึมทันทีและรีบนั่งตัวตรงอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของคุณท่านซูก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ซูอี้เซินตะลึงงัน รีบมองไปที่อาหารบนโต๊ะทันทีว่ามีอาหารที่อวี้เอ๋อร์ชอบทานหรือไม่

ซูจื่อหลินหยิบถ้วยอีกใบออกมาแล้ววางไว้ข้างถ้วยและตะเกียบที่ปักธูปอยู่ จากนั้นคีบอาหารที่ซูจิ่นอวี้ชอบทานใส่ชามนั้นอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่นายหญิงซูกำลังอ้ำๆ อึ้งๆ

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าจนชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ซูจิ่นอวี้กำลังถือถ้วยข้าวด้วยรอยยิ้ม นั่นไม่ใช่ถ้วยของตระกูลซู แต่เหมือนถ้วยที่ซู่เป่าเตรียมไว้ให้เธอมากกว่า ซูจิ่นอวี้กำลังมองเธอและพูดอ้อนว่า “แม่คะ หนูหิวแล้ว”

เบ้าตาของนายหญิงซูแดงก่ำ และน้ำตาไหลรินอย่างไม่ทันตั้งตัว

เธอรีบเช็ดน้ำตาและคีบอาหารที่ซูจิ่นอวี้ชอบทานให้เธอทันที

“รีบกินๆ...” นายหญิงซูคีบปลาต้มผักกาดดองพร้อมผักกาดดองวางในถ้วยของเธอ “วันนี้ปลาต้มผักกาดดองอร่อยมาก รสหม่าล่าที่หนูชอบด้วย...”

“น้ำซุปนี้มีรสเปรี้ยวๆ เผ็ดๆ แม่ใช้ก้างปลาเคี่ยวเองกับมือ หนูกินเนื้อปลาแล้วค่อยกินน้ำซุปนะ”

ตอนที่ป่วยก็ไม่กล้ากินอะไรเลย

แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว จะกินน้ำซุปของปลาต้มผักกาดดองก็ได้

“นี่ปลาทูน่าซาซิมิ... เมื่อก่อนหนูมักอยากกิน แต่แม่กลัวว่าจะมีพยาธิก็เลยไม่ให้หนูกิน ตอนนี้หนูลองชิมดูว่าชอบไหม...”

คุณท่านซูกลับคีบอาหารทานเล่นให้ซูจิ่นอวี้ อย่างเช่น เปลือกแตงกวาดองที่มีรสเค็มและกรอบ เมื่อก่อนก็เคยเป็นอาหารที่ห้ามให้เธอทาน

“อากาศร้อนแล้ว กินเปลือกแตงกวากับโจ๊กจะทำให้รู้สึกเย็นสบาย...”

นายหญิงซูพูดว่า “ใช่จ้ะ แม่เป็นคนตากเปลือกแตงกวาเองกับมือ แต่อย่ากินโจ๊กเยอะ เดี๋ยวจะแน่นท้องซะก่อน จะกินอย่างอื่นไม่ได้...”

หลังจากที่นายหญิงซูพูดบ่นกับซูจิ่นอวี้เสร็จก็หันกลับมาหาซู่เป่า “ส่วนหนูไม่ต้องกิน กินปลาทูน่าย่างเนยนี้แทน ยายย่างจนเป็นสีเหลืองทองแล้วโรยเกลือและพริกไทยทั้งสองด้าน... รับรองว่ายังคงรักษารสชาติดั้งเดิมไว้มากที่สุด แล้วยังมี รสชาติหอมจากการย่างเพิ่มมาด้วย...”

ซู่เป่ายัดสองชิ้นเข้าปากในคำเดียวพร้อมพยักหน้างึกๆ “อร่อยมากค่ะ”

“นี่เป็นบะหมี่หกกุ้งใส่มันปู ลุงๆ ทำตอนเพิ่งกลับมา กินเยอะๆ นะ”

ซู่เป่าถามว่า “คุณยายคะ พวกพี่ล่ะคะ”

นายหญิงซูพูดว่า “ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายห้าโมงครึ่ง... ยังไม่กลับจากโรงเรียนจ้ะ วันนี้พวกเขาเลิกเรียนตอนหกโมง”

เวลาเลิกเรียนของโรงเรียนประถมไม่แน่นอน หานหานสมัครเรียนพิเศษเพิ่มอีกหนึ่งคลาสหลังเลิกเรียน ปกติการบ้านของวันนั้นๆ จะทำเสร็จที่คลาสเรียนพิเศษเลย

ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีก็สมัครเรียนคลาสชุมนุมหลังเลิกเรียนเพื่อรอเธอ จะเรียนรู้อะไรหรือไม่ก็ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือพี่น้องทุกคนมีความสุขและเต็มใจที่จะรอกัน

ก็แค่ฆ่าเวลาเท่านั้น

ซู่เป่าตอบโอ้ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้พี่หานหานเก่งแล้วน๊า อยู่โรงเรียนก็ทำการบ้านเสร็จได้”

ซูจื่อหลินพยักหน้าแล้วพูดสั้นๆ ว่า “พัฒนาขึ้นมาก”

ซู่เป่าแอบพูดในใจว่าจะไม่พัฒนามากได้เหรอ มีปากกาคอยควบคุมอยู่ อีกอย่างคนเขาก็ไม่ได้โง่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...

ซูอิ๋งเอ่อร์ทานไปพลางหัวเราะเยาะ “จุ๊ๆ ถ้าพวกเขารู้ว่าวันนี้ซู่เป่ากลับมากะทันหันคงจะเสียดายตายแน่ๆ แต่ละคนต้องโดดเรียนกลับมาแน่นอน”

ซู่เป่าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปครอบครัว แล้วส่งรูปลงในกลุ่มครอบครัว

ในรูปมีซูจิ่นอวี้อยู่ด้วย

เชอะ...

ก็ได้ ยอมรับเขาก็ได้

ซูอิ๋งเอ่อร์ทานข้าวอย่างมีความสุขจนนายหญิงซูจ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจและว่าให้เขาว่ากินเหมือนหมู

ซูอิ๋งเอ่อร์ถึงทานอย่างสุภาพแต่โดยดี

พวกหานหานกลับมาถึงตอนหกโมงกว่า

หานหานลงจากรถด้วยท่าทางอิดโรยและไร้ชีวิตชีวา

อาเนี่ยพูดว่า “คุณหนูหานหาน...”

หานหานชูมือขึ้น “อย่าเรียกหนู ตอนนี้หนูทั้งเหนื่อยทั้งง่วง หนูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”

ซูเหอเหวินถือกระเป๋าหนังสืออย่างเชื่องช้า ทุกก้าวเดินเต็มไปด้วยออร่าของคุณชายเผด็จการ

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีสะพายกระเป๋าหนังสือ ในขณะที่ทุกคู่กำลังหยอกล้อกัน ซูเหอเวิ่นทำท่าทางไม่พอใจ แต่ซูจื่อซีสบประมาทเขาด้วยท่าทางเทียบความสูง ซูเหอเวิ่นโกรธจนอยากกระโดดขึ้นไปตีหัวเขา

อาเนี่ยยิ้มจางๆ “ผมอยากพูดว่าคุณหนูซู่เป่ากลัมาแล้วครับ”

เหล่าเด็กน้อย “!!!”

หานหานมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ทิ้งไว้เพียงเงาเลือนราง “เรื่องแบบนี้ คราวหลังพูดให้เร็วกว่านี้ค่ะ”

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว “น้องสาว”

ซูเหอเหวินส่งเสียงเฮ่อ “โตขนาดนี้แล้วยังทำตัวปัญญาอ่อน”

แต่ขาของเขากลับเดินอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว...