ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1148

ณ ดินแดนเป่ยอิน วังจักรพรรดิแห่งเฟิงตู

ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเกิด วังจักรพรรดิของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเหมือนกับวังโลกมนุษย์ไม่มีผิด ที่มีสาวรับใช้และศิษย์ไม่น้อย

บางทีจุดที่ไม่เหมือนกับวังจักรพรรดิทั่วไปนั้นคือ ที่นี่มี ‘พระสนม‘ เพียงผู้เดียว ชายาเพียงหนึ่งเดียวของท่านจักรพรรดิ

เริ่มแรกสุดห่าวเยว่มาเพื่อคอยรับใช้จักรพรรดินีและองค์หญิง องค์หญิงก็คือซู่เป่าในเมื่อก่อน วันแล้ววันเล่า โดยไม่มีความคับแค้นใดๆ

วันหนึ่งองค์หญิงได้รับบาดเจ็บ ห่าวเยว่ทำแผลให้องค์หญิงโดยไม่พูดไม่จา หลังจากนั้นเธอก็ไปแอบปาดน้ำตาคนเดียว และถูกซูจิ่งอวี้เห็นเข้า

ซูจิ่งอวี้ดึงเธอกลับมาด้วยรอยยิ้ม พร้อมเอ่ยถาม “ร้องไห้อะไรกัน”

ตอนนั้นห่าวเยว่เห็นองค์หญิงเป็นลูกสาวคนหนึ่งของตนจริงๆ มิเช่นนั้นก็คงไม่ได้รับความเชื่อใจจากท่านจักรพรรดิ ให้มาดูแลองค์หญิงโดยเฉพาะ

ห่าวเยว่เอ่ยตำหนิ “ท่านจักรพรรดิก็จริงๆ เลย องค์หญิงยังเด็กเช่นนี้ จำเป็นต้องพาเธอไปฝึกฝนหรือ…”

ซูจิ่งอวี้ถอนหายใจตอบ “เธอไม่เด็กแล้ว อย่างไรก็ต้องเติบโต…”

พูดจบตนเองกลับเศร้าสร้อยขึ้นมา มองออกไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย พู่กันที่อยู่ในมือเธอนั้นก็ไม่ขยับเสียที

ห่าวเยว่ถาม “ท่านกำลังคิดสิ่งใดอยู่เจ้าคะ”

ซูจิ่งอวี้เผยยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างฉัน ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น และอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาตลอดไปไม่ได้”

“แต่ลองคิดอีกมุมหนึ่ง ข้าก็เป็นคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้แล้ว อุตส่าห์มาถึงที่นี่ได้ ก็อย่าขอเยอะนักเลย”

ห่าวเยว่เงียบไม่ส่งเสียงตอบ ซูจิ่งอวี้เก็บความคิดของตน และถามเธอกลับ “เจ้ากำลังคิดอะไรล่ะ”

สีหน้าของห่าวเยว่มืดครึ้มลง “ท่านจักรพรรดิและท่านองค์หญิงต่างเก่งมาก ศิษย์เองก็อยากจะเก่งกาจมากขึ้น หากอนาคตเมื่อองค์หญิงต้องการศิษย์ ศิษย์จักได้มิไร้ประโยชน์เสียทีเดียว”

ภายในวังจักรพรรดิจักรพรรดิ จะมิแทนตนเองว่าบ่าว แต่จะแทนว่าศิษย์แทน

“แต่ศิษย์ก็รู้สึกว่า ศิษย์โง่เขลาเกินไป”

ซูจิ่งอวี้เชื่อใจมู่กุยฝาน คนที่เขาส่งมาดูแลเธอข้างกายจะไม่ดีได้อย่างไร ดังนั้นเธอจึงดีต่อห่าวเยว่มากๆ

ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่ที่เธอคลอดบุตรในวังจักรพรรดิ จนดูแลลูกเติบโต ห่าวเยว่ก็เป็นผู้ดูแลรับใช้โดยมิเคยพูดบ่นแต่นิด

“ภาพวาดของเขาข้าให้เจ้ามิได้ ข้าทำใจไม่ได้น่ะ แต่...”

เธอยื่นภาพที่ยังมิได้ลงมือวาดบนโต๊ะให้กับห่าวเยว่ “เดิมทีข้าอยากวาดภาพครอบครัว แต่หากเจ้ามิรังเกียจ ภาพวาดว่างเปล่านี้ข้ามอบให้เจ้า”

ห่าวเยว่รีบเอ่ยพูดขึ้น “ศิษย์รับไว้มิได้เจ้าค่ะ”

ซูจิ่งอวี้หัวเราะ ดูท่าทีของห่าวเยว่ที่ยังคงเป็นหญิงสาววัยแย้ม จึงยื่นมือไปลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน

แต่นางค่อยๆ พบว่า ทุกครั้งที่จักรพรรดินีเข้าสู่วงล้อชีวิต ช่วงเวลาที่ขาดหายไปตรงกลางมักทำให้ท่านจักรพรรดิเศร้าโศก ภาพที่เขาอยู่คนเดียวนั้นดูเดียวดายมาก...

หลังท่านองค์หญิงโต ช่วงเวลาที่ต้องการให้ห่าวเยว่ดูแลนั้นก็ไม่มากแล้ว

คนเราว่างไม่ได้ เพราะเมื่อว่างคนเรามักจะคิดมาก

ห่าวเยว่รู้สึกเพียงท่านจักรพรรดิลำบากมาก ชายหนุ่มที่ดูแลลูกคนเดียว และรอเธอคนนั้นกลับมาชาติแล้วชาติเล่า

มนุษย์คนหนึ่ง จะปล่อยให้ท่านจักรพรรดิรอเช่นนี้ได้อย่างไร

เห็นความเดียวดายของท่านจักรพรรดิมามาก ความเห็นใจที่มีต่อซูจิ่งอวี้ในตอนแรก เริ่มกลายเป็นความไม่พอใจ

ชาตินั้นเป็นช่วงสำคัญการฝึกวิชาของท่านองค์หญิง แต่อายุขัยของซูจิ่งอวี้ก็ได้หมดลงอย่างที่ผ่านมา

“นางปล่อยมือเข้าสู่วงล้อชะตาเช่นนี้” ห่าวเยว่รู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมาก “ในช่วงเวลาสำคัญขององค์หญิงและท่านจักรพรรดิ นางก็สะบัดก้นจากไปเลย”

มีสิทธิ์อะไรกัน

ห่าวเยว่รู้สึกว่า หญิงสาวมนุษย์ไม่คู่ควรกับท่านจักรพรรดิแต่นิด

และในวินาทีนี้เอง ที่ความคิดที่ถูกกดไว้ในใจนางมาโดยตลอดเริ่มจะข่มไม่อยู่แล้ว