ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 115

นายหญิงซูไปพูดคุยกับซู่เฟิน ซู่เฟินปฏิเสธอย่างเดียว รู้สึกเพียงว่าร่างกายของตัวเองไม่ค่อยสบาย ไม่ได้มีปัญหาอะไร

ดูไปดูมานายหญิงซูก็ไม่เห็นว่าเธอจะผิดปกติอะไร จับตามองให้มากหน่อย เลยให้เธอกลับไปพักผ่อน

แสงจันทร์กระจ่างดวงดาราริบหรี่ แสงยามสองทุ่มสามทุ่ม ในห้องของซู่เป่ามีเสียงอ่านหนังสือแว่วมา

ใบหน้าน้อยๆ ของซูเหอเหวินเคร่งขรึม เหมือนกับซูอีเฉินเป๊ะ

ซูเหอเวิ่นนั่งอยู่คนเดียวอีกฝั่ง พาดตัวอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูขาวของซู่เป่ากรอเครื่องถ่ายวิดีโอของตัวเอง

ด้านโต๊ะหนังสือ ทั้งสองแขนของซู่เป่าถือหนังสือเรียน เอาหนังสือไว้บนศีรษะ

หานหานกำลังอ่านบทเรียน “แสงจันทร์นวลส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ดั่งน้ำค้างแข็งเคลือบบนพื้นดิน...แสง...แสง...”

ใบหน้าอันแสนเย็นชาของซูเหอเหวินมองทีหนึ่ง

ในบทเรียนเขียนไว้ว่าพรวนดินยามแสงแดดจ้า หยาดเหงื่อไหลหยดลงดิน และยังมีภาพประกอบของการพรวนดินด้วย

ฉะนั้นเธอท่องไปเรื่อย!

อ่านมั่วๆ ก็ยังอ่านไม่ถูก แม้แต่กลอนง่ายๆ ขนาดนี้ก็ยังท่องไม่ได้

ซูเหอเหวินพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ตกลงที่สอนเธอไปเมื่อกี้จำได้ไหม”

หานหานมองใบหน้าที่แสนเย็นชาของพี่ชาย น่ากลัวกว่าพ่อของตัวเองเสียอีก

เธอร้องไห้พลางทำหน้าเศร้าแล้วพูดขึ้นว่า “จำได้แล้ว...”

ซูเหอเวิ่นยิ้มอย่างเย็นชา “จำได้หมดแล้วเหรอ”

หานหานกลัวยกใหญ่ “จำได้แล้วๆ!”

ซูเหอเหวินหรี่ตา “ดี ฉันจะทดสอบเธอ ประโยคข้างบน ภูเขาหนังสือใช้ความขยันเป็นเส้นทาง ทะเลความรู้ใช้ความขมขื่นเป็นเรือพาย ทั้งสองประโยค ท่องซะ”

เขาไม่เรียกร้องให้เธอท่องทั้งหมด

ท่องสองประโยคก็นับว่าผ่านแล้ว

ซู่เป่ามองหานหาน แล้วมองซูเหอเหวิน

เฮ้อ พี่ใหญ่ช่างดุมากจริงๆ!

สมองของหานหานมึนไปหมดแล้ว ประโยคที่แล้วคืออะไรแล้วนะ เธอมองไปทางซู่เป่าเพื่อขอความช่วยเหลือ

ซู่เป่ามองตรงไปด้านหน้า พูดเตือนอย่างเสียงเบาว่า “ภูเขาหนังสือ...”

สีหน้าเคร่งขรึมของซูเหอเหวินจ้องเธอทีหนึ่ง

ซู่เป่ารีบปิดปากเงียบ

หานหานเบิกตาโพลง อะไรนะ เธอพูดว่าอะไรนะ

ซู่เป่าส่งสายตากลับไปทีหนึ่ง เธอคิดเองสิ! รีบคิดเข้าสิ!

หานหานพยายามใช้ความคิด พูดขึ้นอย่างระวังว่า “อย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน ทะเลความรู้ใช้ความขมขื่นเป็นเรือพาย”

ซูเหอเหวิน “…”

ซู่เป่าเขลาไปอยู่ชั่วครู่

ใช่...ใช่แบบนี้ไหม

หานหานพาซู่เป่าไปในทางที่ผิดได้สำเร็จ ทำให้เธอลืมประโยคเดิมไปเลย

ซูเหอเหวินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกครั้ง “ทางหินไกลบนยอดเขาคดเคี้ยวและชันขึ้น ตรงเมฆขาวราวกับว่ามีบ้านเรือนอยู่สองสามหลัง ท่องต่อไป!”

หานหานช่างน่าสงสารจับใจ “ขึ้นต้นให้หน่อยเถอะค่ะพี่!”

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นกลอนให้อย่างไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา “อะไรนะ บุปผาเดือนสองอะไรนะ”

แม้แต่คนที่เกลียดวิชาสายศิลป์เป็นที่สุดอย่างเขายังท่องได้ หานหานช่างกากจริงๆ

ทันใดนั้นหานหานก็มีกลอนอยู่ในใจ “หยุดรถดับเครื่องแล้วดึงเบรกมือ ใบเฟิงที่มีหิมะปกคลุมย่อมดีกว่าดอกหงเดือนสอง!”

ซูเหอเวิ่น “…”

ซูเหอเหวิน “…”

ซู่เป่า ╭(⊙o⊙)╮

ใช่ประโยคนี้ไหม หรือว่าเมื่อกี้เธอจำผิด...

ความทรงจำของซู่เป่าดีกว่าคนปกติทั่วไป จี้ฉางมักจะสอนคาถาซับซ้อนให้เธอ เธอสามารถจำได้โดยไม่ตกหล่นไปสักตัวอักษร

ขณะนี้กลับสงสัยความคิดของตัวเอง

ซูเหอเหวินโกรธจนไม่อยากทำอะไรแล้ว

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

“ไปหาอารองสอนเธอเองแล้วกัน!”

หานหานร้องไห้และพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “อย่านะพี่ พ่อหนูโกรธหนูจนโรคหัวใจกำเริบกะทันหัน ถ้าไปหาเขาอีกคงถูกหนูทำให้โมโหตายแน่”

ซูเหอเหวินหัวเราะอย่างเย็นชา “เธอเองก็รู้ด้วยเหรอว่าเธอทำให้คนโมโห”

ไม่สอน ใครจะมาบอกเขาก็ไม่สอน!

ซู่เป่าเอามือป้องปากแล้วแอบหัวเราะ

หานหานมองมาทางเธออย่างขอความช่วยเหลือ

ซู่เป่ารีบช่วยหานหานขอความเมตตา “พี่คะ พี่หานหานผิดไปแล้ว พี่สอนอีกครั้งหน่อยเถอะค่ะ เธอต้องทำได้แน่”

เจ้าเด็กน้อยมองซูเหอเหวินปิ๊งๆ ดวงตากลมโตปิ๊งๆ

ซูเหอเหวิน “…”

งั้นก็...สอนอีกห้านาทีแล้วกัน!