ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1150

มู่กุยฝานขยี้หัวของซูจิ่งอวี้ พร้อมพูด “ไม่เป็นไร ติดหนี้ชีวิตไว้ แค่คืนก็พอแล้ว”

แม้เธอจะไม่อยู่แล้ว แต่ลูกสาวเธอยังอยู่ ถือซะว่าติดหนี้ชีวิตลูกสาวเธอไว้ครั้งหนึ่ง

ซู่เป่าพยักหน้าพูด “งั้นครั้งหน้าถ้าหนูเจอเธอหนูจะไม่ตีแล้ว”

ดูสถานการณ์ก่อน ถ้าควรคืนก็คืน

คืนนั้นถ้าหว่านลี่ใช้หนี้ชีวิตมาขอร้องให้คุณพ่อยอมรับให้เธอเป็นลูกสาวล่ะก็ เธอก็ไม่มีทางยอมแน่

คืนหนี้บุญคุณได้ แต่ไม่ได้เท่ากับจะพยักหน้าตกลงทุกเรื่อง

อีกอย่างต่อให้คืนหนี้บุญคุณ เธอก็ไม่มีทางเป็นคนพวกเดียวกับหว่านลี่แน่ ซู่เป่ารู้สึกหว่านลี่คล้ายกับจิ่งจ้านมาก พวกเขาต่างหากคือคนพวกเดียวกัน...

มู่กุยฝานเอ่ย “เอาล่ะ เลิกคิดมากได้แล้ว นอนเถอะ”

ดูมาทั้งเรื่อง คล้ายกับกำลังดูละครเลย เพียงพริบตาก็มาถึงสิบเอ็ดโมงแล้ว นายหญิงซูขึ้นมาพูดเร่งหลายครั้ง

ซูจิ่งอวี้เองก็ลอยขึ้นมา พร้อมกล่าว “ฉันไปดูคุณแม่ก่อน”

พูดจบก็หายไปภายในพริบตา

ก่อนหลับซู่เป่านอนอยู่บนเตียง มู่กุยฝานถือตำราเก่าเล่มหนึ่ง นั่งอ่านให้เธอฟังอยู่อีกด้านด้วยเสียงทุ้มต่ำ

จู่ๆ ซู่เป่าก็พูดขึ้น “คุณพ่อ เรื่องบนโลกนี้มันซับซ้อนจริงๆ เลยนะคะ”

คนชั่วอาจไม่ใช่คนชั่ว คนดีก็อาจไม่ใช่คนดีซะทีเดียว

ระดับความซับซ้อนของใจคน ซับซ้อนมากกว่าที่ลูกคิดเยอะ

ในหนึ่งภพชาติ คนเราคงหลุดไม่พ้นความรัก ความเกลียดชัง และความคับแค้น สิ่งเหล่านี้ก็จะค่อยๆ ก่อเป็นเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ชีวิตร้อยรัฐ ร้อยคนร้อยหน้า จิตใจผู้คนเป็นพันล้าน...

จู่ๆ จิตของซู่เป่ากระตุก เธอหลับตา ยื่นขา และเข้าสู่การประจักษ์อีกครั้ง

มู่กุยฝาน “?”

จี้ฉางที่กำลังนั่งขัดสมาธิฝึกฝนอย่างลำบาก “¿¿¿¿¿”

นี่มันสมเหตุสมผลเหรอ

**

ซูจิ่งอวี้แอบมองเงียบๆ ทีหนึ่ง เห็นว่านายหญิงซูยังไม่นอน

เธอจึงจัดการอารมณ์ และเคาะประตูเบาๆ

คุณท่านซูกำลังนอนครอกฟี้ นายหญิงซูกำลังพับผ้าให้เสี่ยวสวินสวิน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเธอก็คิดว่าเป็นใคร

แต่เมื่อเปิดประตูแล้วกลับต้องชะงัก

“อวี้เอ๋อร์......”

ในมือนายหญิงซูที่ถือเสื้อผ้าไว้ กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ซูจิ่งอวี้เอ่ยถาม “แม่...พ่อหลับหรือยัง หนูเข้าไปได้ไหม”

นายหญิงซูเปิดประตูอย่างรีบร้อน “เข้ามาเร็ว”

“ลูกไม่ใช่ว่าไม่รู้จักพ่อลูก หลับทีอย่างกับหมู...ไม่ หมูเวลาฟ้าผ่ามันยังตื่น แต่พ่อลูกคือฟ้าผ่าก็ไม่สะเทือน”

ซูจิ่งอวี้หลุดขำพรืดออกมาอย่างอดไม่ได้ พ่อแม่ยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อนเลย

แล้วจึงเอ่ยพูดว่า “ไปกันเถอะ”

หว่านลี่ดูเหมือนอายุสิบแปด จิ่งจ้านอายุสิบห้า แต่ส่วนสูงเขาก็ไม่น้อยแล้ว เมื่อมองไปแวบแรกทั้งคู่ดูแล้วอายุใกล้เคียงกัน

“เรื่องที่พวกเราคุยไว้ ทางที่ดีอย่าหลอกข้าล่ะ” หว่านลี่พูดเสียงเย็น

สีหน้าของจิ่งจ้านเฉยชา “แม้จะรู้จักกันไม่นาน แต่เจ้าและข้าน่าจะเป็นคนประเภทเดียวกัน เจ้าคงรู้ดี คนอย่างพวกเรามิอยากที่โกหกเสียด้วยซ้ำ”

ข้อนี้หว่านลี่เห็นด้วย

เธอเอ่ยถามขึ้นอีก “เจ้ามีความแค้นซืออี้หรันงั้นหรือ”

จี่งจ้านเอ่ยตอบ “ไม่มี เพียงแค่อยากแก้ไขความเข้าใจผิดกับเธอ จำเป็นต้องผ่านซืออี้หรันก็เท่านั้น”

สำหรับซู่เป่าแล้ว เขาก็ยังไม่อยากล้มเลิก...

แม้หว่านลี่จะทะนง แต่ต้องบอกเลยว่าเธอมีความสามารถจริงๆ

เธอพาจิ่งจ้านไปที่ยมโลกเช่นนี้ และให้ของที่คล้ายกับอัญมนีสีฟ้ากับเขา

“พกสิ่งนี้ไว้ มนุษย์มาที่ยมโลกแล้วจะทำกฎเกณฑ์ทำงาน เดี๋ยวจะมีคนมาสังหารเจ้า”

หว่านลี่มองเขาเย็นๆ “อย่าสร้างปัญหาให้ข้า ข้ามิชอบความยุ่งยาก”

บัดนี้ จิ่งจ้านกลับไม่ได้ตั้งใจฟังนัก เพราะเขากำลังตะลึงกับภาพในยมโลก...

ในยมโลก เขาเคยไปแค่หุบเหวผีร้อง

แต่ตอนนี้ เขากำลังยืนอยู่ภายในยมโลกจริงๆ