ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1151

จิ่งจ้านที่อยู่ในยมโลกนั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ในใจของเขามีไฟร้อนเดือดดาล

แรงต้านในยมโลกย่อมต้องเข้มข้นกว่าโลกนมุษย์ไม่น้อย จิ่งจ้านที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ทรัพยากรน้อยนิดเป็นเวลานาน ไม่ต่างไปจากปลาที่อยู่บนบกเป็นเวลานาน

แล้วจู่ๆ ก็ได้กระโดดลงในน้ำดังจ๋อม รู้สึกสบายขึ้นมาทั้งร่างโดยฉับพลัน

หนึ่งปี...

ภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนี้ ต่อให้ไม่ทำสิ่งใดเลย ขอแค่ให้เวลาเขาเพียงปีเดียว

จิ่งจ้านมั่นใจว่า เพียงแค่หนึ่งปี เขาต้องบรรลุระดับของเขาในตอนนี้ได้แน่ๆ เพราะแค่ตอนนี้เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างในร่างเริ่มละหลวมแล้ว

บัดนี้ จิ่งจ้านไม่รู้แม้แต่นิด

หากเขาอยู่ในยมโลกครบหนึ่งปี เวลาในโลกมนุษย์ก็ผ่านไปถึงสามปีแล้ว วันที่เขาขึ้นไปนั้นจะเป็นวันตายของเขา

หว่านลี่ขมวดคิ้ว สิ่งที่เธอพูดไปจิ่งจ้านฟังไม่เข้าหูแต่นิด เธอจึงรู้สึกไม่พอใจ

สีหน้าของ“เทพธิดา” มืดครึ้ม เธอพยายามเลียนแบบกลิ่นไอบนร่างของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเงียบๆ และเอ่ยพูดเสียงเรียบ “ตอนนี้เจ้าสามารถบอกข้าว่าน้ำแร่จิตวิญญาณอยู่ไหนได้หรือยัง”

ที่แท้ หลังจิ่งจ้านหาหว่านลี่เจอ ก็ยังคงถูกเมินอยู่ดี

เธอกัดฟัน แต่จิ่งจ้านแบ่งปันน้ำแร่จิตวิญญาณของตนออกมาเสียก่อน

น้ำแร่จิตวิญญาณต่อให้อยู่ในยมโลกก็ถือเป็นทรัพยากรที่เก่งกาจมากๆ มันสามารถฝึกฝนวิญญาณได้ ซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งที่มีค่าสำหรับผู้บำเพ็ญตนมากที่สุด

หว่านลี่จะปฏิเสธได้อย่างไร

ดังนั้นทั้งคู่จึงมีความคิดตรงกัน...หว่านลี่พาเขาไปที่ยมโลก จิ่งจ้านพาเธอไปหาน้ำแร่จิตวิญญาณ

จิ่งจ้านข่มความเดือดผล่านในใจเอาไว้ พร้อมกล่าว “น้ำแร่จิตวิญญาณอยู่ที่หุบเหวผีร้อง”

นัยน์ตาของหว่านลี่ฉายแววสังหารทันที “เจ้าปั่นหัวข้าหรือ”

หุบเหวผีร้อง กระทั่งระดับพญายมไม่กล้าลงไป

ไปที่หุบเหวผีร้องด้วยตัวเอง ไม่ได้ต่างไปจากการฆ่าตัวตายเลย

จิ่งจ้านส่ายหน้า “ข้ามิได้หลอกเจ้า น้ำแร่จิตวิญญาณของข้าก็ได้มาจากหุบเหวผีร้อง น้ำแร่จิตวิญญาณของที่นั่นไม่เพียงแค่เข้มข้น อีกทั้งเพราะไม่เคยมีคนสามารถลงไปได้มาก่อน น้ำแร่ที่นั่นจึงมากจนก่อเป็นน้ำตกแล้ว”

เขาเล่าเรื่องราวที่เขาประสบในตอนนั้น และสุดท้ายก็พูดอย่างไม่ปิดบัง “ข้ารู้วิธีลงไปหุบเหวผีร้อง แต่ต้องใช้ความอดทนและการรอ...”

หว่านลี่ดูสีหน้าของจิ่งจ้านแล้วไม่เหมือนโกหกอยู่ อีกอย่างเมื่อนางได้ยินว่าน้ำแร่มากจนก่อเป็นน้ำพุ นางก็ใจสั่นแล้ว

“ได้ ข้าจักเชื่อใจเจ้าชั่วคราว”

ที่ตีนเขาคุนหลุน ไม่รู้กว้างไกลตั้งกี่หมื่นลี้

ที่ตีนเขาถูกหมอกหนาปกคลุมไว้ ซืออี้หรันเพิ่งมถึงที่ขอบแดนก็รู้สึกอึดอัดที่หน้าอกเสียแล้ว ราวกับถูกบางอย่างกดหัวเอาไว้ ราวกับหากจะเข้าไป จำเป็นต้องเข้าไปด้วยการคลานเท่านั้น

เด็กหน่มวัยสิบสี่ เป็นวัยที่กำลังฮึกเหิมมากที่สุด ต่อให้กระดูกข้อเข่าถูกทุบจนแหลกก็ไม่มีทางยอมคุกเข่าแน่ ซืออี้หรันจะยอมคลานเข้าไปได้อย่างไร

เพื่อตามรอยเท้าของซู่เป่าให้ทัน เขาพยายามอย่างเงียบๆ มาตั้งหลายปีโดยไม่หยุดหย่อน เมื่อลองมองกลับไป บ้างก็ไม่พบกับซู่เป่า บ้างก็ได้แต่มองผ่านๆ อย่างเร่งรีบในระหว่างทาง

ซืออี้หรันรู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะลืมภาพของซู่เป่าแล้ว สิ่งเดียวที่ยังไม่ดับมอดคือ แสงก้อนนั้นของซู่เป่าที่จุดลงกลางใจของเขา เมื่อคราวหุบเหวผีร้องครั้งนั้น

เมื่อคิดได้ดังนี้ ซืออี้หรันก้าวเข้าไปทีละก้าวด้วยความลำบากลำบน

ตามด้วยเสียงหักแกรก กระดูกของเขาส่งเสียงคล้ายกับถูกทับหักออกมา สีหน้าของซืออี้หรันซีดเผือดลง เมื่อเขาจะจมดิ่งลงสู่ความเจ็บปวด

เขากัดฟัน เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก นัยน์ตาแฝงไปด้วยแสงมืดประหลาด และจดจ้องไปที่ขุนเขาตรงหน้า

เขารู้สึกได้ ครั้งนี้ขอเพียงแค่ก้าวสู่เขาเทพ เขาก็จะสามารถไขหมอกหนาที่ปกคลุมอยู่ใต้จิตใจของเขามาโดยตลอดได้

เขาเป็นใครกันแน่!

[เหมิงฮ่านจื่อ : บทนี้แต่งค่อนข้างยาก ไม่ใช่ เขียนค่อนข้างยาก ขอเวลาไรด์คิดหน่อย ดึกๆ มีอีกสองตอน แต่ดึกหน่อย ไม่ต้องรอกันนะ ตื่นมาอ่านพรุ่งนี้ก็เหมือนๆ กัน จุ๊ป❤]