ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1152

เมฆครึ้มปกคลุม ทับลงมาบนร่างของซืออี้หรันชั้นแล้วชั้นเล่า

รอบๆ อบอวลไปด้วยไอหมอง ราวกับปีศาจที่เต็มไปด้วยความอาฆาต ตะครุบลงมาบนตัวเขา

ซืออี้หรันจำไม่ได้ว่าร่างของเขาถูกกรงเล็บแหลมคมบาดจนเป็นแผลไปกี่ครั้งกันแน่ และไม่รู้ว่าเบื้องหลังของตนได้ทิ้งเป็นทางเดินเลือดเสียแล้ว

สายตาของเขามุ่งมั่น จ้องตรงไปที่เขาเทพตรงหน้า

เขาเทพได้หายไปนานแล้ว แต่ซืออี้หรันชัดเจนดี...ไม่ใช่ว่าเขาเทพหายไป แต่เป็นเพราะเขาอยู่ในเขาเทพแล้ว

ภาพตรงหน้าขุ่นมัวเพราะเลือด ทันใดนั้น หญิงสาวที่ตายอย่างอนาถา ร่างของทารกที่ถูกเผาไหม้ ชายหนุ่มสีหน้าน่ากลัวที่เลือดท่วมร่าง...วิญญาณมากมายตะครุบใส่ซืออี้หรัน

นิ้วมือของซืออี้หรันขยับเล็กน้อย ขวานยาวเบื้องหลังออกจากฝักราวกับดาบคม ทำภาพพมายาทั้งหมดตรงหน้าสลายไปดังเคร้ง

เขาไม่ได้ดูถูก และไม่ได้ประมาทหรือวางใจลง อย่างที่คิดไม่ถึงครึ่งวิ ไออาฆาตที่รุนแรงกว่าในหุบเขาผีร้องพุ่งทะยานเข้ามา มุ่งจะกลืนกินเขา

มีประสบการณ์จากหุบเขาผีร้อง ซืออี้หรันไม่กลัวแม้แต่นิด เขายกมือสังหาร นัยน์ตาไม่มีความลังเลแม้แต่นิด เย็นชาราวกับไม่ใช่เด็กหนุ่มทั่วไป

ซืออี้หรันไม่รู้ว่าตนสังหารไปนานเพียงไหนกันแน่ รู้สึกเพียงไอยึดติดของผีที่ใต้เขาลึกนี้น่ากลัวกว่าที่หุบเหวผีร้องร้อยเท่า จำนวนก็เยอะกว่าร้อยเท่าเช่นกัน

หากมิใช่เพราะเขามุ่งมั่นพอ บางทีอาจเป็นเหมือนที่หุบเขาผีร้อง ต่อให้ต่อต้านก็อาจตกสู่การยึดติดในการฆ่าฟัน

แต่สองตาของซืออี้หรันสุกใส จดจ้องไปที่เขาลึกตรงหน้า และค่อยๆ หาทางออกทีละนิด

จู่ๆ เขารู้สึกเหมือนลำแสงกวาดผ่าน ผ่าออกเป็นเส้นทางที่แสนพิเศษขึ้น แสงสว่างนั้นวิเศษมาก ต้องบอกว่าทุกครั้งที่กำจัดไอสังหารหมดชั้นหนึ่ง เมื่อไอพิฆาตกลุ่มใหม่ตะครุบเข้ามาจะทิ้งร่องรอยไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ

ที่ที่แม้แต่ไอพิฆาตยังไม่กล้าแปดเปื้อน จนเกิดเป็นทางขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ที่นี่ล่ะ”

ซืออี้หรันอุทานเสียงทุ้มต่ำ ขวานยาวฟาดฟันออกไป วินาทีนั้นเกิดเป็นทางขึ้นมา เขาจึงวิ่งพุ่งออกไปในทันที!

โครม

ไออาฆาตมืดมิดเบื้องหลังกดทับถมไว้ด้วยกัน จนเกิดเป็นเสียงดังโครมราวกับฟ้าผ่า

ซืออี้หรันหันหน้ามองไป จึงเพิ่งพบว่าตนเองได้เดินออกมาแล้ว และไม่รู้ยังไง เขาจึงโผล่มายังกลางเขาเขาเทพ

เมื่อเงยหน้ามองไป รู้สึกคล้ายกับมีเงาดำบดบังท้องฟ้าไว้ เขาเทพที่ขาดลงราวกับเทพเทวาที่กำลังผิดหวัง ตั้งตระหง่านอยู่บนแผ่นดินแห่งนี้อย่างนิ่งสงบ

ซืออี้หรันล้มนั่งลง หอบหายใจอย่างควบคุมไม่ได้ และเพิ่งพบขาข้างหนึ่งของตนไม่รู้ว่าขาดไปตั้งแต่เมื่อใด

จนกระดูกสีขาวโพลนโผล่ออกมา เลือดและเนื้อของเขาราวกับถูกสัตว์ร้ายฉีกกิน ไม่เหลือชิ้นดีแม้แต่ส่วนเดียว

เมื่อครู่เขากลับไม่รู้สึกแม้แต่นิด

ว่าแล้ว สิ่งที่กินคนจริงๆ นั้นไม่ทำให้ผู้อื่นรู้ตัวเสียหรอก

“ครั้งนี้มีประสบการณ์แล้ว หากครั้งหน้าซู่เป่าอยากมา...”

เขาจะได้รู้ว่าเขาควรปกป้องเธอยังไง