ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 118

ผีสาวหัวขาดตกใจจนแยกออกจากร่างซู่เฟินชั่วคราว ศีรษะของเธอเอียงเล็กน้อยประมาณหนึ่งเซนติเมตร

หนึ่งเซนติเมตรนี้พอทำให้ซู่เป่ามองออกได้อย่างชัดเจน เธอพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า “อ๋อ ที่แท้คุณน้าก็ซ่อนอยู่ตรงนี้นี่เอง!”

มิน่าล่ะทำไมเธอหาเท่าไรก็หาไม่เจอ!

ซู่เป่ารีบปีนขึ้นมา เอื้อมมือมาคว้าและจับศีรษะของผีสาวหัวขาดเอาไว้!

“คุณน้ารีบออกมาสิ...”

ซู่เป่ายืนออกแรงอยู่บนเตียง ราวกับออกแรงดึงหัวของหัวไชเท้าอย่างนั้น

ซู่เฟินรีบกอดศีรษะเอาไว้ ใบหน้าเผยให้เห็นความเจ็บปวดเล็กน้อย ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแข็งทื่อและสั่นระรัวขึ้นมา

เธอเปล่งเสียง ‘โอ๊ะ...โอ๊ะ’ ออกมา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “คุณหนูซู่เป่า...คุณหนูกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ...”

นัยน์ตาของซู่เฟินเผยให้เห็นความชั่วร้ายอยู่เล็กน้อย

เจ้าเด็กน้อยคนนี้น่ะเหรอจะจับเธอ!

เป็นที่รักของทุกคน มิหนำซ้ำฐานะทางบ้านยังร่ำรวยขนาดนี้อีก ฐานะแบบนี้ไม่สู้มอบให้เธอเถอะ!

แม้เธอเองก็อยากได้สมองอันปราดเปรื่องของซูเหอเวิ่นนั่น แต่ทว่าฐานะของยัยหนูน้อยคนนี้ดีกว่าอย่างชัดเจน

ซู่เฟินเอื้อมมือออกไป คิดจะบีบคอซู่เป่าอย่างแรง!

ทันใดนั้นทางระเบียงมีแสงฟ้าแลบสีดำส่องถึง

นัยน์ตาของมู่กุยฝานแฝงไปด้วยจิตสังหาร กำลังจะตบซู่เฟินให้กระเด็น

แต่กลับเห็นซู่เป่าคว้ามือของซู่เฟินเอาไว้อย่างแรง ใบหน้าเผยให้เห็นอารมณ์โกรธของเด็กน้อย เปล่งเสียง ‘ฮ่า’ แล้วสลัดซู่เฟินออกไป!

“ไปเถอะ! คุณน้าปิกอัพ!” เจ้าเด็กน้อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา

โครม

ซู่เฟินล้มลงไปอยู่บนชั้นวางของเล่นไม่ไกล ทำชั้นวางถล่มพังลงมา ของเล่นหล่นลงบนพื้นเสียงโครมคราม

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วพริบตา มู่กุยฝานอึ้ง

นี่...นี่คือแก้วตาดวงใจที่แสนอ่อนโยนของเขาคนนั้นจริงๆ เหรอ!

หานหานที่นอนอยู่บนเตียงราวกับเสียงดังเกินไป เธอขมวดคิ้วแล้วพลิกตัวบ่นพึมพำประโยคหนึ่ง ครู่เดียวก็ผล็อยหลับไปอีก

ซู่เป่าวิ่งลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า จากนั้นวิ่งมาตรงหน้าซู่เฟิน

เห็นซู่เฟินยังคิดต่อต้าน เธอรีบยื่นเท้าขาวเนียนออกไป เท้าเหยียบไปตรงอกของซู่เฟิน

ซู่เฟินอยากจะตบซู่เป่าให้คว่ำ แต่ไม่นึกเลยว่าไม่ว่าเธอจะออกแรงยังไง ก็ผลักไม่ไป...

ซู่เป่าถามขึ้นว่า “คุณน้ามาทำอะไรตรงนี้ ทำไมต้องแอบเข้ามาในห้องหนูด้วย”

ซู่เฟินเห็นมู่กุยฝานอยู่หลังซู่เป่า จึงหลบสายตาอย่างลุกลี้ลุกลน

“ฉันเปล่านะคะ...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ฉันอาจจะเดินละเมอมั้งคะ...”

ซู่เฟินพูดไปพลางดิ้นไปด้วย “คุณหนูซู่เป่าคะ ปล่อยฉันก่อนได้ไหมคะ...”

ซู่เป่า “ไม่ได้!”

มู่กุยฝานชักมีดสั้นออกจากฝักฉึก จากนั้นพูดขึ้นว่า “ซู่เป่า ไปพักอีกฝั่งก่อน”

เรื่องบีบคั้นอะไรประเภทนี้เขาถนัดนัก

ซู่เป่าชักขากลับอย่างเชื่อใจเป็นอย่างมาก ซู่เฟินรีบปีนขึ้นมา แต่ไม่นึกว่ามู่กุยฝานจะกระทืบเท้ามาในทันที

มุมปากของมู่กุยฝานเผยให้เห็นรอยยิ้มอันแสนเย็นชาออกมา “ฉันไม่มีความอดทนอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่สารภาพออกมาตรงๆ ละก็...”

เขาถือมีดมาทาบไว้บนคอของเธอ กดเสียงต่ำ เย็นชาจนน่าขนลุก

นัยน์ตาของซู่เฟินเผยความกลัวออกมา

มู่กุยฝานควงมีดสั้น พูดอย่างกระซิบกระซาบว่า “ถ้าพูดถึงเด็ดหัวคน ฉันมีประสบการณ์เยอะทีเดียวนะ”

เขาหัวเราะเหอะๆ “เธออยากลองไหมล่ะ”

ซู่เฟินกลัวจนวิญญาณออกจากร่าง วิญญาณออกจากร่างจริงๆ ร่างวิญญาณของผีสาวหัวขาดกระเด็นออกมา!

ซู่เฟินเจ้าของร่างเดิมเป็นลมไปแล้ว!

ซู่เป่าเบิกตาโพลง ที่แท้ ‘กลัวจนวิญญาณออกจากร่าง’ ก็เป็นเรื่องจริงสินะ!

ได้เรียนรู้ด้วยตาตัวเองแล้ว!

ผีสาวหัวขาดโผล่ออกมาจากร่างของซู่เฟิน จากนั้นก็รีบกอดศีรษะของตัวเองเอาไว้ ลอยฟิ้วออกไปข้างนอก

“ไม่ให้หนีไปไหนทั้งนั้น!” ซู่เป่ารีบตามไปทันที

มู่กุยฝาน “？”

ด้านซูเหอเวิ่น